Mendoza, Mendoza, mi corazon ;)

Na de rotste nacht (ooit) op een bus à la skibus waar je de stoelen totaal niet achterover kan zetten, kwamen we met slapende oogjes aan in Mendoza. De zon brandde al om 9u dat het niet te verdragen was: ow yeah! Omdat we zo'n vier dagen voor op schema zaten, genoten we van dit goddelijk weer om even te relaxen. Onze hostel Carahue was de goedkoopste die we al hadden gehad én had een eigen klein privézwembadje! Keihard genieten dus van de zon, onze bikini's, een boekje en een verfrissende plons. Hel even gewoon wat zitten schimmelen mag ook wel eens hé, beter nog: moét je gedaan hebben! (Zeker wetende dat je misschien maar een paar keer in je leven in eind november zo kan genieten!) 's Avonds gingen we naar de Plaza Independenzia waar er een feest was voor de wijn door de stad Mendoza. Er waren optredens van folklore Argentijnse dans, buikdans, Boliviaanse dans uit de bergen en zoveel meer. Rond het podium stonden Couleur Cafégewijs allemaal standjes met eten uit verschillende landen: Mexico, Brazilië, Argentinië, Spanje en heel veel Latijns Amerikaanse landen. Gek genoeg was ook Duitsland vertegenwoordigd met braadworst en donker bier... Het was een supergezellige avond en heb echt genoten van de kleine optredens in het park wat naar de mensen te loeren! ;)

Op dag twee in Mendoza leerde ik huispoes Heba (aka chilly Willy) kennen en namen we een gewone stadsbus naar Maipu, de wijnstreek rond Mendoza. Bij Mr Hugo huurden we voor de ganse dag een fiets. Hij is zowat de vriendelijkste en bijna schattigste mens die we hier tegengekomen zijn! Zo lief om ons uitleg te geven en goed op weg te zetten. Zijn copains van de politie houden ook altijd een oogje in het zeil voot fietsende toeristen langs de weg, wat wel heel fijn was. Auto's zijn immers voor geen meter geïnteresseerd in fietsers langs de baan en rijden even erg als cowboys...
Bij de aankomst aan het museo del vino kwamen er een andere toerist tegen die wat kon tolken in het Spaans-Engels. Zijn naam was Andrés en hij droeg een T-shirt van Venezuela. We mochten nog nét even binnen en kregen tien minuten om wat foto's in de wijngaarden te nemen, als we daarna nog snelsnel wat wijn wouden proeven. Een beetje onnozel dat ze ons nog binnen lieten maar we eigenlijk niks konden zien of uitleg kregen. Andrés speelde dan maar gids van dienst! Zo weten we nu dat de druiven plat werden gestamp met blote voeten in een ruw stierenvel, gespannen om een boog en dat als kon duwde. Een beetje vies eigenlijk ;) We gingen direct over tot de wijnproeverij om toch nog waar voor ons geld te krijgen. Enige tijd later, de één al wat meer tipsy dan de ander, boeiende kennismakingsgesprekken achter de rug en vooral goed gelachen, beseften we dat we de laatsten in het gebouw waren. Iedereen was weg, ook de mensen van het museum, en de deuren waren toe. Dan maar door/over het hek kruipen on terug bij onze fietsen te geraken. Toen dacht ik al wel dat het een legendarische dag zou worden!
We gingen onderweg naar de eerste wijnproducent even eten omdat we honger hadden maar ook omdat we een klein fondke moesten aanleggen (het gegibber werd luider en we waren bij een man dus we moesten wat deftig overkomen hé). Nadat voor mij persoonlijk het lekkerste ceasar slaatje van de vakantie naar binnen was gespeeld en we ons nog lieten gaan met een dessertenmix (ik ging voor de banaan!), viel dé quote van de vakantie: "I thought you were grabbing your banana!". Bedankt daarvoor Sarah ;) Heel de tijd door leuk en verrassend van gedachten gewisseld en goed gelachen, was het plots al halfvijf! En we hadden eigenlijk nog niks bezocht! We haastten ons naar de éne wijngaard die we zeker wouden doen omdat hij sprankelende wijn maakte: Florio. Normaal kan je 4 à 5 bezoeken brengen op een dag; wij deden er één! Het was wel interessant met een gids die Engels sprak en we kregen vier wijnen te proeven waaronder Torrentes, Gamba de Peniche en Muscatel. Superlekker allemaal! Ik drink geen wijn maar op zo'n dag moet je wel even wat drinken (desnoods met de neus toe zodat je de smaak niet ervaart, maar dat mocht ik niet luidop zeggen) en na een tijd kan het er wel mee door ;) We kochten een flesje on mee te nemen naar België voor de fotoreünie. Daar kijk ik nu al naar uit!
Op het einde van de dag, sprak ik de legendarische woorden: "So, we saw Maipu!". Voor één keer dat ik een normale zin maakte, had iedereen verstaan dat ik het over mijn uitwerpselen had... Hilarisch moment nummer twee!

's Avonds hadden we na onze douche afgesproken aan de hostel van Andrés aangezien er op hun dakterras gratis cocktails waren tot middernacht. Wij daarheen! We ontmoetten ook Lucas, een Argentijn die "dichtbij" Buenos Aires woont, zo'n 380 kilometer, ahum... Die Argentijnen hebben zo'n verschillend beeld van afstanden aangezien hun land gewoon immens is. En wij al balen als we naar de zee of de Ardennen moeten rijden! Ik ga in België toch veel minder zagen als ik eens 15 minuten langer op de bus zit hoor!
De cocktails deden hun werk en het werd er alleen maar vrolijker op. Enkele lachbuien en belachelijk troebele foto's later gingen we naar een eethuis dat 's nachts open bleef voor hongerige studenten en feestbeesten. Wij behoorden tot die tweede categorie ;) Na een tijdje kregen de meesten een klopke van de hamer of van iets anders terwijl ik nog wel zin had in een feestje... Lucas bracht de girls veilig naar huis en ik ging met Andrés nog wat dansen. De latino discotheken waren toch even aanpassen; mannen die niet als stijve harken aan de toog plakten maar de dansvloer sierden en bijna niets anders dan Spaanstalige muziek, op Lady Gaga na. We hebben goed gedanst en gelachen, daarna op weg naar de hostel nog blijven zitten in het grote San Martin park van Mendoza. Supermooi en groot park in de stad, zoveel groen heeft elke grote stad eigenlijk nodig vind ik. Met de zonsopgang en een toplied in de taxi naar huis gaan: i-de-aal! De taxichauffeur werd vrolijk van mijn gezang terwijl Andrés al lang lag te slapen. Het volume ging zelfs nog omhoog! Topmomentje :)

De middag daarop gingen we met een pak verhalen de bus op richting hot springs (Cahueca?) Op een uurtje rijden van Mendoza. Daar waren baden van water uit de bergen op een mooie locatie. We hadden keiveel zin in een relaxdagje maar het lot was ons niet goedgezind. De baden zaten vol en niemand mocht nog binnen. Gelukkig was plan B ook niet zo slecht: te voet langs de spoorweg naar een rivier dichtbij om wat te hangen. Het was zalig heet en het water zalig koud. Ik ben wat gaan zwemmen in het 'bad' wat verder dan de oever waar het diep, warmer en lichtblauw water was. Liesbet en Sarah zaten als zeemeerminnen op een grote steen en moeke Klaar bleef in de schaduw want ze was al wat verbrand(y). Niet in de hot springs, maar toch een luilekkere namiddag gehad. Daarna een ellenlange file gehad waar we drie uur deden over een traject van iets meer dan een uurtje... Dat met een grommende maag... Om 22u45 pas gegeten en daarna op donder, bliksem en regenbuien getrakteerd geweest... Het was de enige 'pechdag' van de vakantie. Als het dat maar was, gelukkig! 's Nachts vielen er nog eens bakken en bakken regen ut de lucht. Alle goten vol en laag in de stad alle kruispunten onder water tot over de enkels en hoger. Hallucinant!

De derde dag gingen we weer op uitstap rond Mendoza. In de ochtend was er van de wateroverlast niets meer te merken, oef. We namen de bus naar de Lagos rond de Puenta del Inca. Twee kleine meertjes in een prachtige omgeving en met zicht op de hoogste berg van gans Amerika, de Aconcagua (6962m!) die met wat sneeuw versierd was. Het was een kleine wandeling van hoogstens 5 kilometer maar wel superleuk. Megaveel wind, knappe bergen rondom ons, huppelende muilezels en schattige vogeltjes tijdens de pick-nick. Ook de Puenta del Inca zelf was mooi omdat er één toeristische trekpleister was: de zoutboog. Deze brug werd gevormd wanneer er overal een dik pak ijs lag. Daarop kwam zout terecht, afkomstig van de bergen of vulkanen, dat helemaal hard werd en zelf versteende. Wanneer het ijs later smolt, bleef de zoutboog liggen en vormde het een brug boven de Rio del Inca. Door dat zout werden de rotsen errond helemaal verkleurd, wat prachtige taferelen opleverde. Alsof er een schilderij van algen op de rotsen hangt!

De laatste dag hebben we genoten van het zonnetje, lekkere ijsjes van Bianco y Nero, gelegen in park San Martin en jammer genoeg beseft dat de reis ten einde kwam.... Daarna namen we de bus naar Buenos Aires waar we nog anderhalve dag van gezellige bars, stedelijke sfeer en zon konden genieten!