Dagen van Sofie

Jepla, dit weekend was het weer zover; de tweejaarlijkse Stambo ging van start op de eerste dag van de lente. Iedereen hoopte op het zalige weer van twee weekends geleden, maar dat was ons niet gegund. De eerste uren waren we al bijna uitgeregend, al kon je dat niet merken aan ons humeur. Sappige roddels, intieme verhalen en ronduit hilarische momenten (waarop ik voornamelijk met mezelf of de anderen van mijn groep lachte), maakten het opnieuw een geslaagde staptocht. Na de hagelbui maakten regenwolken stilaan plaats voor zon en ... sangria! Tussendoor stapten we flink verder met de originele kaarten in de vorm van een vissengraat, blinde kaart, doolhof, kompasaanwijzingen,... De oude meisjes konden nog eens lid spelen en genieten van een tocht 'door den bos', old school. Af en toe verbaasd door de mooie wouden, knappe beesten onderweg, de schiet- en nagelkeklopkunsten van mijn vriendinnen en de leuke uren met zo'n 60 oud- en leiding, nam ik me voor nog zo veel mogelijk Sta

Vasten, 'het zich geheel of gedeeltelijk onthouden van eten of drinken voor een bepaalde periode' (met dank aan Wikipedia). Onder het mom van je gezondheid, een soort bezinning, als teken van rouw of om solidair stil te staan bij de mensen die het niet al te breed hebben. In mijn geval gaat het om bezinning en eens zien hoe vaak je wel niet grijpt naar zoete snacks zonder het te beseffen. Vasten in het Christendom (niet dat ik gelovig ben, sorry onze lieve Heer) begint op Aswoensdag en eindigt met Pasen. Voor een keer ga ik met Pasen voor het eerst in 46 dagen chocolade en koekjes naar binnen kauwen alsof het lucht is. Ja, 46 dagen en geen 40 zoals ik dacht... De meesten maken van zondag een 'zondigdag' en smullen op de laatste dag van de week wel van al dat lekkers dat ze de rest van de dagen afzweren. Mijn motto is echter 'ge gaat hard of ge gaat niet', dus zag ik me genoodzaakt heel de periode door te staan. En dat is lang. Dit is weer zoiets waar ik zond

Hola! Voor je het goed en wel beseft, zijn de donkere winterdagen voorbij en is het bijna lente! Een echte winter hebben we niet gehad dit jaar, en ik persoonlijk kan met een grote glimlach terugkijken op de heetste november tot nu toe, in Argentinië. Ik geniet van mijn wekelijkse looptochten. Nu de zon 's ochtends groot en warm is, nu het tot na zes uur 's avonds licht is, nu 21 maart verdacht dichtbij lijkt te zijn, kan m'n plezier niet op. Bijna shortjes- en rokjestijd! Toch heb ik al een van mijn dagen verlof opgenomen voor een weekendje Hannover. Wat had ik daar te zoeken? De sympathieke Venezolaan Andrés Felipe die mijn vriendinnen en ik ontmoetten op de wijngaarden in Mendoza tijdens onze vakantie in Argentinië, woont en werkt hier al een dikke drie jaar. Aangezien ik een fles wijn meegekregen had en ze all the way naar Grimbergen kreeg zonder scherven te maken, kon het niet anders dan dat we elkaar op the old continent zouden weerzien. (Omdat het kan. #yolo ena