Dwars door de Andes

Tijdens de busrit van Iguazu naar Corrientes om van daaruit verder te reizen naar Salta, was het genieten van de prachtige weilanden en al het groens langs de weg. Zo immens genieten van een busreis met rochelende Argentijnen naast u, dat moet toch al iets zeggen hé... Bij het zien van alle termietenhopen, koeien, paarden en ezeltjes op felgroene grasmatten die mijlenver pas werden afgesneden door helblauwe lucht, werd ik verliefd op het landschap. Wanneer dan ook The time is now (Moloko), We can only live today (Netsky) en Wake me up (Avicci) passeerden langs mijn oortjes, stond er een belachelijk kinderachtige lach op mijn snoet gebeiteld. Een plekje in de zon naast het raam, schitterend uitzicht en feel good muziek: ik was de dikste gelukzak van de hele wereld! Op reis in een prachtig land met fijne vriendinnen en geen grijze wolk in mijn hoofd te bespeuren; ik ga nog vaak aan dat gelukkig moment terugdenken...

Op Salta zelf ben ik dan niet echt verliefd geworden, ahum. Een klein stadcentrum met niet echt één ding waarvan je denkt "dát moet je gezien hebben". Daarnaast viel ons ook op dat eigenlijk álle mensen een panchke rond de buik hebben, lichtjes marginaal zijn en zonder slecht te bedoelen echt niet knap. We kunnen het niet verklaren, maar hebben op die honderden hoofden die we zagen geen enkele gewone, aantrekkelijke mens gezien! Heel apart volkje daar... Eén van de grootste steden van het land maar echt mijn ding niet vrees ik. Gelukkig is Salta de ideale uitvalsbasis om verschillende uitstapjes te doen!

Gisteren sprongen we om 6u al uit de veren om een lange dag in de Andes door te brengen. Met het busje van Miguel en Maria reden we de stad uit en kwamen we langs het treinspoor van de trein naar de wolken. Die werd vanaf 1920 aangelegd en diende als connectie tussen Argentinië en Chili om goederen te vervoeren. De trein rijdt dwars door de Andes en is wel knap om te zien. Eens per week rijdt ze nog uit, net op zaterdag wanneer wij onze trip deden! We volgden het treintje tot we het niet meer konden volgen. We reden op steengruisen wegen door een berglandschap dat droog en ruw is. Er stonden gigantische cactussen op de bergen als bomen, wat wel verwonderlijk was aangezien ze maar 1 tot 3 cm per jaar groeien...
In de bus hebben we op cocabladeren gekauwd/gezogen, wat zou helpen tegen hoogteziekte. We hebben echter géén roze olifanten gezien of nog gekker dan anders gedaan :) Wel stoofvlees van lama gegeten 's middags: muy rico! Mmmm!

Ik heb veel foto's genomen maar ook veel geloerd gewoon, zo fantastisch om te zien hoe machtig het Andesgebergte is. Af en toe zag je een pelouske groen met daarop een eenzame ezel of een mager paard. De lama's en/of alpaca's liepen chill over de weg. Alles was zo puur en zo ruw echt knap. Je kon kilometers diep bergen zien en gewoon uren en uren staren naar alles rondom je... Landschappen veranderden zó snel, mijn hoofd werd dol van de steeds nieuwe prikkels! Wat wel echt gek was, waren de verlaten huisjes of dorpjes van vier 'huisjes' die je om de zoveel kilometer in the middle of nowhere tegenkwam. Confronterend en akelig vond ik dat. Die mensen wonen daar gewoon pal tussen NIKS dan bergen gewoon. Maar een drietal maanden per jaar stroomt er water door de rivierbeddingen en de rotsen en ze hebben gewoon niks eigenlijk. Superraar, echt Andesvolk dat daar vergroeid zit ofzo, want andere lemen huisjes waren toch al verlaten en waren spoken van de gemeenschap dat er ooit was.

Ook de zoutvlakte Salinas Grandes lag op onze route. Ik heb als een echte curieuzeneuzemosterdpot mijn hand in een zoutbad gestoken en eens geproefd van het gezouten water. Na de verdamping van het water wordt dat zout gebruikt voor de voedingsindustrie dus het kon ook geen kwaad. Uiteraard hebben we ook de obligatoire foto's met optische illusies getrokken, we hebben goed gelachen en veel kiekjes! (Geen paniek, de "trekt is aan mijne vinger" is zonder geur!)
Als laatste stop zagen we de zevenkleurige berg in een dorp niet ver van de rand van de Andes. Toch wel knap om te zien wat mineralen, water, lucht (oxidatie) en andere factoren met de bergen kunnen doen in de loop der jaren! Het was met alle uitleg van Maria dan ook een superinteressante uitstap om 14u gewoon lekker door de Andes te rijden. Het was puur en verwonderlijk, alsof je de hele tijd naar schilderijen zat te kijken. Ik heb enorm genoten van deze trip en baal dat de foto's nog niet de helft zo mooi zijn als de ervaring om er zelf uren je ogen op kapot te staren...