Ischidingske en Talamp'aweljaaaaa!

Na onze fantastische road trip rond Salta, reden we naar la Rioja waar ze niet minder dan 37° voorspelden! Een beetje té veel van het goede eigenlijk... We kwamen 's ochtends vroeg aan en het was al bakken en braden. Vanaf een uur of twee 's middags was het siësta en dus alles maar dan ook alles toe. Tot zes uur 's avonds! Say whaaaaat! Lizzie en ik gingen dan maar onder een uitputtende zon op zoek naar een plaats om een trip voor de dag erna te regelen. We zochten naar een naald in een hooiberg en liepen daarenboven nog eens grandioos verkeerd in de stad. Dat waren denk ik de meest energieslopende uren van de hele vakantie omdat we de hitte niet aankonden en op te koop toe liepen te sukkelen in een zo goed als dode stad op de middag. We zijn eufemistisch uitgedrukt gesmolten en gestorven van 'ikkanhetnietmeeraanwaarzijnwemeebezig'. Gelukkig konden we na een tukkie 's avonds nog een trip boeken bij een bureau'tje aan een voordelige prijs. Door mijn perfecte bluf- en onderhandelingstalenten kregen we 400 pesos van de prijs af, goed voor zo'n 50 euro. Onze trip kón al niet beter beginnen, dacht ik. De ochtend erop stonden we om 6u20 op, klaar om iets voor zeven snel te ontbijten en opgepikt te worden vanaf 7u. Het busje was er al om 6u50, ik was de enige helemaal gereed in de lobby en begon als een boerin croissants en broodjes van het ontbijtbuffet in een plastic zak te proppen. De man was wel vriendelijk toen hij het zag. Als iedereen er dan eindelijk net was, kropen we haastig en met een mini ontbijtje in de van. Hectisch begin van een lange zweterige dag want ze voorspelden niet minder dan 39°!

 

Aangekomen in provinciaal park Ischigualasta aka Valle de la Luna aka de maanvallei. We zagen oeroude fossielen van bladeren in zandsteen en een prachtige afdruk van een dinosaurusskelet in een grote rots! Incroyable! Compleet surrealistisch om in te beelden dat zoveel miljarden seizoenen geleden er nog zo'n gigantische beesten op die aarde rondliepen! En dat, moesten ze de hele vallei daar beginnen afschrapen of doorboren, er nog veel meer dino's naar boven zouden komen ja!
Daarnaast ook een heus maanlandschap (als we de foto's van de maan mogen geloven) dat tot stand kwam door uitbarstingen van vulkanen en waarvan het versteend lava door de eeuwen heen verkleurde door ijzer en koper aan de oppervlakte. Gekke kogelballen lagen er ook: die ontstonden door lange tijd van erosie door weer en wind. Grappig zicht wel. De uitleg maakten we zelf op uit wat we verstonden van het Spaans van de gids en wat vertalingen van een ouder Duits koppel. Megajammer dat zelfs de gidsen van zo'n parken geen woord Engels kunnen! Beetje triestig ook want zo missen vele toeristen belangrijke informatie! Zoals wij over de rechtopstaande torens precies uit zandsteen die op bepaalde plaatsen piekten in het landschap. Ik kan nog steeds niet goed vatten hoe dat zo is kunnen vormen/slijten/evolueren. Leerkrachten aardrijkskunde mogen mij daarvoor altijd contacteren!

 

Een busrit later stonden we in het NP Talampaya dat sinds 2000 Unesco erfgoedgebied is. Ons busje in het park dat ons rondvoer, gaf bij vertrek 39° aan, later met de airco 30°. Ik denk de heetste dag dat ik van mijn leven al meemaakte!
We kwamen aan bij grote rode bergen en diepe canyons van zo'n 60m tot 150m hoog en 7m breed. Opnieuw een héél ander beeld van de natuur in Argentinië rond de Andes. Waar blijft moeder natuur het toch allemaal halen?! We mochten schilderingen aanschouwen van belachelijk lang geleden: een jager of de man des huizes met zijn kudde beesten of gewoon symmetrische vormen waarvan we naar de betekenis konden gissen want wederom sprak de gids geen Engels... De canyons ontstonden door water/rivieren dat eeuwenlang door de bergen stroomde, waardoor diepe groeven ontstonden tot de uitgedroogde grond die het nu is. Geen rivier meer, maar een wandelgang tussen rotsen die mooi glad afgesleten waren door het water. Op sommige plaatsen stonden de rotsmuren dan weer vol met spiezen in de hoogte, het leek wel wen kathedraal! Geen idee hoe díe ontstaan zijn...
We zagen ook een typische Argentijnse haas die liep als een hond. Hilarisch om zien: half hond, half konijn eigenlijk. Deze soort loopt enkel op die plaatsen rond en is uniek in de wereld volgens de gids. Ook adelaars, valken, papegaaien en vlinders waren van de partij. De slangen en enkele puma's die er leven hebben we gelukkig niet gezien of gehoord!

Het zotste van de dag was dan nog dat er in die temperaturen in de verte - maar niet zó erg ver - bergen zichtbaar waren waarvan de toppen besneeuwd waren! Can you imagine... Dat het van de grond tot boven zo'n 40° verschil moet zijn opdat het witte tapijt blijft liggen...

Na een dag van 14 uren vertrokken we 's nachts met de bus naar Mendoza. Lichtjes uitgeput (ik toch met enkele luttele uurtjes semi-slaap) kwamen we daar aan in de ochtend en waren onze zweetklieren meteen weer wakker! Klaar vier fantastische dagen in Mendoza, dé wijnstad en -streek van Argentinië!