Rumble in the juicy jungle!

Wel wel, nog een derde van onze reis te gaan! We hebben er nog enkele sites bijgedaan en heerlijke dagen in een vochtige jungle doorgebracht. Ik wou dat ik meer vakantie had en alle aspecten van dit gevarieerd land kon zien! Nog even even genieten, en terugblikken op de voorbije dagen met wen glimlach :) 

Dag 10: Zoals eerder gezegd, kwamen we aan in San Cristobal (de las Casas) na een vermoeiende nacht op de bus. We verkenden het stadje, aten heerlijk op een terras op de zucalo (= het plein van de stad waar de belangrijkste gebouwen rond staan) en deden de marktjes van de oorspronkelijke inwoners (indiginas, ik noem ze indianen, 't zijn eigenlijk wel authentieke mensen met traditionele klederdracht) een bezoekje aan. Ze verkopen voornamelijk zelfgeweven sjaals, tapijten etc en ook amber in de vorm van allerlei juwelen. Ghesseleg!

De avond had een dubbele verrassing in petto. We gingen naar de rand van de stad en verwenden onze kuiten nog eens met een aantal trappen. Daar waar we een mooi zicht op de stad hadden, kregen we salsales van Romeo! Dat was echt tof! De beentjes hebben het gevoeld, een kleine zweetreet kwam hallo zeggen en ik had aan Hanne een leuke danspartner. De Romeo pikte me ook uit om af en toe iets te tonen, en ge merkt toch wel dat zo nen echte salsaman weet wat hij vastheeft ;) 

Daarna hebben we een typisch Mexicaans gerecht gemaakt - ik ben de naam al vergeten - waar helaas pindakaas koriander in zat en hij wou geen stukje apart houden zonder het zeepsmoelkruid... "You will like it", maar ik kon hem melden dat dat nu echt eens het vieste ooit smaakt in mijn mond en ik er in Thailand van moest kokhalzen. Ik heb dus het belangrijkste ingrediënt van het gerecht, de salsa mexicana, niet op mijn gefrituurde tortilla gedaan. En ik vond de Romeo al een pak minder sympathiek ;) 

De dag werd afgesloten met enkele plastieken bekers rum-cola in de chillruimte van de hostel. Dat deed deugd! Goed gelachen, gefilosofeerd over het leven ("it takes two"), levensmotto's gedeeld en ook nog gedanst met den Alejandro van de hostel. Jawadde dadde! Diene ging ineens een niveau'ke of twee hoger dan wat we bij Romeo hadden geleerd! Go with the flow, and the rhum! Toffe avond/nacht! 

Dag 11: We zijn nog maar eens een busje ingestapt om iets nieuws te ontdekken! :) Met gids Cesar zagen we een afgesloten gemeenschap van dichtbij. Ik moet zeggen dat ik vooraf dacht dat we op een berg een aantal mensen zouden zien die wat afgezonderd leven, maar nee ze! Nadat de Maya's plots hun grote steden en mooie gebouwde tempels verlieten - men weet nog steeds niet waarom - leven er in verschillende landen (bv Mexico, Guatemala, Belize, Honduras etc) nog een 280.000 Maya's. In Mexico zijn er 17 gemeenschappen. We hebben er twee gezien. Op beide plaatsen mochten we van niets foto's trekken. Jammer zeg, want ik wil veel unieke dingen met jullie delen! 

De eerste was een vrij agressieve en fanatieke groep. We trokken hun dorp in; de mensen spreken er allemaal een eigen taaltje. Enfin, in het dorp wel dezelfde taal, maar dus binnen die ene gemeenschap één taal. Mannen droegen witte dierenvachten en vrouwen allemaal dezelfde zwarte rok. De gemeenschap is belangrijker dan het individu dus iedereen is hetzelfde. Vrouwen droegen duidelijk ook geen vorm van beha onder die kleurrijke bloezen die in de zwarte rokken gepropt werden. Aangenaam lijkt me anders... 

Ze hebben hun eigen wetten en gebruiken. Bega je een misdaad? Dan ga je 24u de cel in. Nog eens? Dan doe je community service. Heb je je leven dan nog niet gebeterd, wordt je verbannen uit de gemeenschap en moet je het dorp verlaten. Grote misdaden als verkrachting of moord worden zwaar bestraft... Dan wordt de persoon geslagen en gedood (onthoofd, opgehangen,...). Heavy shit dus wel, maar zeer effectief. We liepen voorbij de gemeentezaal waar de mannen van het dorp gemeenteraad hadden. Als sheriffs met hun dierenvellen en hoeden verlieten ze de zaal. Onderaan, echt gek, zagen we de twee gevangeniscellen. Eén voor de mannen en één voor de vrouwen. Bij de mannen zat heel wat meer volk, en er stonden een drietal marginalen zonder tanden aan de tralies vanvoor. Het was simpelweg een grote zaal met vooraan over gans de breedte en hoogte van een muur een dikke tralies, met de gevangenen open en bloot zichtbaar als aapjes in de zoo. Beetje vies want ze staken hun armen ook uit en zullen in hun taal de vettigste dingen over ons gezegd hebben, aan het lachske te horen ;)

Ze zijn op hun manier katholiek, want ze hebben Jezus en heiligen zoals wij, maar ze volgen de regels van het Vaticaan niet. Ze aanvaarden ook geen gezag van een priester of iemand door de katholieke kerk afgevaardigd. In 1969 hebben ze de laatste pastoor verbannen en de kerk van hun geclaimd. Sindsdien is de kerk een van de raarste dingen die ik ooit al gezien heb! :o

Je komt binnen, en ziet een vrij donkere ruimte, witte muren die al lang bijna zwart zijn, verlicht met misschien wel een paar duizend kaarsen. Op tafels, op altaren en op de grond. Nergens in de kerk stond één stoel. Iedereen zat op de grond. Die grond was volledig bedekt met groene dennenaalden. Op sommige plaatsen werd dan een cirkel gemaakt en daarin eronder meestal per 13 enkele kaarsen in verschillende kleuren die andere dingen betekenen (rouw, voeding, weer, oogst, harmonie onder de mensen, het centrum van de aarde waar alles samenkomt). De kerk was voor de rest sober en stond vol kitscherige beelden en valse bloemen. Op drie vierde van de heiligbeelden hingen spiegels. Echt onnozele spiegels die je voor een halve euro in de Wibra koopt hé. Enkel naar die heiligen bidden de mensen. De andere beelden zijn ooit meegekomen met iemand die ze niet kenden, dus die vertrouwen ze niet. Ik denk dan: waarom staan die beelden nog in de kerk dan? 

In de kerk liepen een tweetal spirituele leiders rond; deze mannen ruimden het kaarsvet op van compleet opgebrande kaarsen (alles staat er gewoon los op de grond, zonder schaaltje of potje) en hielden alles wat in het oog. Ook was er een shaman, de man met het meeste aanzien, en die mag rituelen uitvoeren. Zo heeft hij daar in de kerk een kip de kop omgewrongen voor een gezin. Ze gaan die niet eten of zo, maar gewoon begraven. De kip zal sowieso goed geluk brengen aangezien de shaman ze gedood heeft, een beetje belachelijk, maar zeg niet dat ik dat gezegd heb ;) De kerk met de duizenden vlammekes en de naalden op de vloer, de fanatieke luide biddende mensen hebben echt indruk op mij gemaakt. Dat dat zo iets afgeschermd is, en dat die mensen daar zo hard in meegaan, zot gewoon... 

Later hebben we ook het huis van zo'n spirituele leider bezocht, soit, niet waar hij woont maar waar één heiligbeeld staat en waar hij voor verantwoordelijk is. Er hangen bloembladeren in honderdtallen rond het beeld, die worden wekelijks, andere maandelijks, vervangen door verse tijdens een luid ritueel met instrumenten. Deze leiders hebben veel aanzien en doen dit voor één jaar. Daarna kunnen ze snel trouwen en blijven ze soms in het dorp wonen of gaan ze gewoon terug naar een ander dorp. Trouwen doen koppels bijvoorbeeld gewoon in het huis met een feest; niet voor (een) God in de kerk. Daar staan ze ook los van; het heeft geen nut om trouwgeloften in de kerk te maken. In deze gemeenschap kunnen mannen meerdere vrouwen hebben.

Dan brak het serieuze wandelgedeelte van de dag aan. Ik genoot er keihard van! Niet eens van hier naar daar met de bus en slechts enkele honderden meters wandelen, maar echt stappen. Door groene akkers en vruchtbare valleien, mooie plaatjes op de kodak! Er zat een stevige berg in onze route, maar ik geboot van de geiten, schapen en kiekens, en de keivriendelijke mensen die lachten als we van ver "Ola, buenos dias!" riepen. Een beetje Wallonië met boerderijtjes en eenvoudige leven, maar dan wat exotischer ;) 

Nadien bezochten we snel nog een ander dorpje, dat minder fanatiek was. Mannen mochten maar met één vrouw trouwen, scheiden als ze niet gelukkig waren en een huwelijk weigeren als de man hen niet aanstond. Zelf een man kiezen, mocht dan weer niet. Ook de strenge regels en straffen die het andere dorp had (death penalty bv), hadden ze daar niet. 

We bezochten een huis waar enkele vrouwen hun miniweverij hadden. Zotjes, die waren echt keilang bezig - tot een maand, elke dagen een drietal uren - voor een sjaal of overgooier, blouse of tasje. Het coole was wel dat ze het geld van de verkoop gewoon voor zich mochten houden, niks moesten delen of afgeven aan de mannen. Girl power! Bij hen hebben we ook lekker geluncht, de tortilla's voor onze neus gekneed uit deeg, onder een pers geduwd, perfect ronde en egaal platte schijfjes in de pan gelegd. Het rook er naar houtvuur en I loved it! Topmadammen! 

Ten slotte liepen we daarna even rond met de groep in de stad. Pancakes con Nutella werden sappig verteerd met een brandende zon op onze rug. Ik schreef vijf kaartjes richting Paal en Grimbergen en genoot ervan een driekwartier lekker alleen rond te huppelen en de kraampjes afschuimen.

Dag 12: Vandaag gingen we eerst om 6u30 vertrekken, maar dat werd 8u30. Door de zware dag voor Liesbeth gisteren, besloten Hanne en zij om de komende drie dagen niet mee te gaan met de groep en gewoon uit te rusten in de hostel in San Cristobal. We zouden drie dagen de jungle in trekken in de buurt rond Palenque. Eens goed op weg met Alejandro (ja, ze heten hier allemaal hetzelfde!) langs de énige weg die naar Palenque leidt, is het van dat... Wegblokkades. Van 6 uur deze ochtend tot 20 à 21 uur deze avond alles geblokkeerd. Nog voor we op vakantie vertrokken, was het in het nieuws dat er 56 Mexicaanse studenten verdwenen waren na ruzie met de politie en eens we hier waren, las ik online het bericht dat een massagraf ontdekt was met de vermiste personen. Schrijnend hoe de politie hier corrupt is en ze mensen met een mening onderdrukken met hard geweld, doden zelfs. We zagen in Mexico City en in Oaxaca al protesterende mensen, tentenkamp met slogans op de zucalo en al meerdere malen sprake van blokkades. Nu is het for real, aangezien de enige andere optie inhoudt dat we een uur terug moeten rijden en op een kruispunt een andere, slechte, hobbelige weg kunnen nemen van zo'n 8 à 9 uur rijden... Balen. Ik vind het vooral erg dat de overheid toch geen fuck inzit met deze blokkade; we hebben hier nog geen 1 politiewagen gezien, de blokkade is gewoon twee dikke takken op de weg, en idereen hier in rij die gejost is, zijn locals met bv camions vol vlees, eten, waren die naar hun klanten moeten etc. Die hebben dus dikke shit en wij kunnen ook één dag van onze jungletoer op onze buik schrijven. Geen watervallen vandaag en pas in de donker aankomen in het kampement. We kwamen aan rond 13 uur en besloten te wachten, aangezien omrijden niet beter is. Hier is ook geen ontvangst whatsoever, dus de groep kan ook niet splitsen. 

Het is ons niet gegund, een dagje zonder tegenslag... ;) 

19 uur: de mannen houden het voor bekeken. Ze laten iedereen door... Als je 200 pesos betaalt! Ze legden riemen vol spijkers op de grond. Assholes! Echt wel megafrustrerend! Zeker omdat ze hun mede-Mexicanen kloten door eerst uuuuuren tijd te verliezen (bv de trucker met vers vlees die van 8 tot 19 uur heeft stilgestaan), die mensen hun geld te laten verliezen (vlees weggooien en verkoop misslagen) en dán nog geld vragen om door te mogen... Echt grof. Niet dat de politie daar één ding aan doet of hiervan één persoon van de regering op de hoogte is hoor... Protest mijn gat. En zo heeft Alejandro dat al drie keer voorgehad de laatste weken! 

Pluspunt aan de busrit: een mix van allerlei muziek van Madonna (Material Girl) tot Britney Spears (Lucky), van Avicci (Wake me up) tot Elvis Presley (Suspicious minds), jeeeej! :) 

We kwamen aan rond Palenque in onze slaapplaats Campemento Rio Lacanja. Het was intussen al uren aan een stuk aan het gieten en de busrit suckte donkeyballs want Kelly en ik zaten op de zieligste plaatsen ooit. Heb me doodgeërgerd en geen oog toegedaan van mijn kromme rug en nek. Cranky van de bus terwijl het water met bakken uit de lucht viel en het fris was. Op tien seconden was ik kletsnat. Gelukkig wachtte een dampende kom soep met patat en wortel op ons, gevolgd door een soort stoofvlees. Mmmmm! Heerlijk! De kamers zijn super proper en echt veel beter dan ik zou gedacht hebben en dan in de vettige kamers van Zipolite. Genieten van 7 uren slapen, met een kleine angst om een spin op mij te krijgen want de andere kamer had een joekel van een beest op de muur, jak! 

Dag 13: 7u30 paraat voor een hopelijk bomvolle dag! Na te smullen van onze pannenkoeken met suiker, namen we een bootje, letterlijk op de grens tussen Mexico en Guatemala, naar een Mayasite in het Lacandoonse regenwoud van Palenque. 

De plaats waar we een fantastische inkijk kregen in het leven van de Mayacultuur, heette Yaxchilán. Van ongeveer 600 v.C. tot 1200 n.C. was hier een grote Mayastad gevestigd. Het zotte is; deze site werd pas rond 1850 ontdekt! En onderweg kwamen we nog mensen tegen van stammen in het regenwoud. De laatste stam die werd ontdekt, de Lacandon, ontmoette in de jaren 50 pas de moderne wereld! Hoe crazy is dat?! Tot dan was nog niemand zo diep het regenwoud ingegaan of hadden zij niet door wat er zich enkele kilometers verder afspeelde... Deze mensen spreken nu nog steeds een vorm van Maya.

Het was de mooiste site die we tot nu toe hebben bezocht! Echt prachtig! Bij het binnenkomen, werden we overvallen door megaluid gebrul van brulapen, overal boven ons. Creepy en overmannend geluid van de meesters van de jungle daar. Jammer genoeg geen filmpje van gemaakt, was echt een uniek geluid/gevoel. De site was übergroen en alle gebouwen precies verscholen tussen de bomen en planten. En maar een achttal toeristen buiten ons, de max! Alsof we zelf nog maar net deze site ontdekt hadden! Alejandro vertelde veel interessante dingen over de dieren, de bomen, de Maya's en de concrete gebouwen daar en de 'koningen' of leiders die er leefden en vereerd werden. Over dat er slaven werden geofferd, balspelen, het maken van stenen stuk per stuk aan de hand van klei uit de rivier, het kappen van het woud, de tekeningen in de muren en standbeelden, ... Su-per! De foto's liegen er niet om ;) 

We hoorden dus brulapen, maar zagen ook gigantische mieren (met gouden poepeke), keigrote toekans, twee hocofaisáns (die je niet snel spot!), een guaqueque (grootste knaagdier dat er is, precies eekhoorn maar zonder staart en loopt als een hond met te lange achterpoten), slingerapen, grote gele spin... En onderweg op de baan een zotte vogelspin! Uitgestapt om dat vet behaard beest(je) eens van dichtbij te bekijken. Wauwie! 

De geplande activiteit van later op de dag ging helaas niet door. Aangezien het de laatste twee dagen uren en uren heeft geregend, stond de rivier extreem hoog. Een groep die de dag ervoor had geraft, was twee keer met alle personen in de boot volledig omgeslaan en iedereen het water in. En nu stond het water dus nog véél hoger. 

Dan maakten we maar een wandeling naar een waterval, te voet 45 minuten dwars door het regenwoud. Wat zeker superleuk was, was de Lacandon vrouw die op haar blote voeten (met weliswaar een dikke lap eelt/leer) en met een machete voorop liep! Tsjik tsjak, vollenbak; stevig tempo en ook geen schrik om hier en daar door de mierennesten te gaan en een weg vrij te banen door groen gewas te kappen, gepaard met kreten die niemand verstond. Waarschijnlijk iets als 'opgepast ik ga beginnen kappen! Achteruit als ge geen ledemaat wilt verliezen!' ;) 

Zo door het woud wandelen, was zalig. Dan hoor, voel, riek en adem je gewoon alles wat er leeft in zo'n vochtig regenwoud. De max, met beide voeten kon je niet dichter bij de natuur zijn! Bij de waterval aangekomen, verschoot ik can de grootte. Ik dacht dat het een kleine cascade ging zijn, maar het was echt een brede stroom en een diepe afgrond. Er stond megaveel stromig op de rivier en tonnen water vielen naar beneden. Alejandro had de rivier en de cascade zelf nog nooit zo gezien; goeie beslissing dus om niet te gaan raften. Ook omdat we een leuk extraatje deden; we sprongen van een rots van een drietal meter hoogte, pal in het stromend water! Awesome! Dat was wel kicken zonder drugs, met knikkende knietjes over de rand en springen! Op die plaats in het water was een holte van ongeveer 3,5 meter diep dus konden we met gemak naar beneden knallen. Ook daar weer even uit de comfortzone gegaan, maar blij dat we allemaal sprongen! René, het beest van 71, deed vlotjes mee. Wa ne ket, respect!

Op de terugweg wisten we even niet wat er gebeurde. De machetevrouw duwde de persoon achter haar naar achteren en begon hevig in hout naast haar te kappen. What was happenink?! Ze maakte van een tak een spies met haar machete. En dan... begon ze een giftige slang dood te meppen! :') We moesten efkes lachen dat ze als een animal te werk ging met haar blote voeten en de stok, terwijl ze een machete had. Zo'n moment is toch wel onvergetelijk ze, man man man. Maar fijn dat ze de slang zag en dood deed! ;) 

Daarna begon het opnieuw stevig te drashen en kwamen we doorweekt aan. Een koude douche in de hutjes op het geluid van de kletterende regen was fris, maar het deed deugd. Het was waarschijnlijk de laatste keer van de vakantie dat we ons in het regenwoud in ons blootje onder een omhooggehangen tuinsproeier konden wassen.

Dag 14: Laatste dag in de jungle! :) We bezochten de precies verlaten door toeristen site Bonampak, midden in gebied waar een authentieke groep Maya's woont. Om er binnen te gaan, ben je verplicht een busje bij hen te huren voor enkele kilometers. Zo halen zij wat inkomsten uit alle toeristen die in hun goed afgeschermd gebied komen. De site was minder indrukwekkend, maar had dan weer enkele unieke muurschilderingen en pilaren met gravures die andere Mayasites compleet ontbraken. Buiten ons was er nog één toerist, wat het vochtig gras dubbel zo groen liet lijken ten opzichte van andere sites die we eerder bezochten. Het was voornamelijk één hele hoge tempel vooraan een berg met bomen en een groot grasplein ervoor. Alles omgeven door bossen en woud. De akoestiek was er wel geweldig; die ene toerist die van honderden meters afgewandeld kwam met zijn gids, hoorden we helemaal vanboven de tempel glashelder alsof hij een discours naast je oor afstak. In de kamers met ingekleurde muurtekeningen kon je nog goed bewaarde afbeeldingen zien van taferelen van bijvoorbeeld de stad die voor het eerst de baby die de nieuwe leider zou worden, mocht aanschouwen. The Lion King gewijs werd de kleine uk voor het volk van de stad en belangrijke mensen van bevriende steden naar de zon toe de lucht in geheven. Helaas konden we ook bloederige oorlogstaferelen aanschouwen... Maar echt wel cool hoe intact de tekeningen waren! Knap detailwerk, ook in de stenen rond de deuropeningen. 

Daarna reden we naar Palenque stad, waar ook een belangrijke Mayasite is. Dat was de grootste die we tot nu toe gezien hebben; ze was zo'n 3 kilometer lang en er stonden tientallen tempels, waarvan enkele hele hoge en sjieke! Onder andere eigenlijk de eerste grote tempel (hihi, ik had hier bijna tepel genoteerd!) Met daarin kamers en leefgedeelte, een plaats voor een stoombad, een gevechtsplaats om technieken aan te leren, een astrologentoren om naar de sterren etc te kijken,... Zeer indrukwekkend! Vooral omdat de bogen zo hoog waren, de ruimtes echt ruim en het meer leek op een kasteel met binnenkoer op het 'dak' dan een typische Mayatempel. De gids wist "basically" echt wel veel te vertellen over het leven daar, hoe de slaven hun leven eruit zag, etc. Kei interessant! Heb weer keiveel foto's getrokken, héérlijk zo in het groen en met een mega uitzicht! Kan niet wachten om alle foto's erbij te plakken! We hadden wel totaal geen tijd om alles te doen, dus dat zal ik via Google earth satellietfoto's maar eens moeten ontdekken ;) 

We wachtten uren in een cafeetje in de stad Palenque, wat heel druk was zo ineens na dagen rust in de jungle. De uitlaatgassen, opdringerige verkopers langs de straatkant en de drukte op voetpaden verklapten al dat we nu steeds meer in toeristischere oorden zullen rondhuppelen. Maaaaar dat heeft ook z'n charmes en dat wil ook zeggen: meer danscafés en misschien wel eens tijd om een stapke in het nachtleven te zetten! ;) 

Hasta luego amigos y amigas!