Enjoying every minute...

De eerste avond in Oaxaca was wat in het water gevallen: toen we aankwamen na een hobbelige busrit was het heel erg warm. Jeej, zalig dachten we. Vijf minuten later begon het te druppelen, dan te gieten en dan te kletteren. Opnieuw onweer, olé olé! De marktjes waren verzopen en voor 95% afgebroken toen we er rond 18 uur naartoe gingen, de straten lagen er wat droevig bij. Toch is het echt een supermooi stadje, Oaxaca! We hebben op onze vierde dag eigenlijk niet echt iets gedaan, stoem. Maar niet getreurd want de dag erna was verrassend de coolste tot nu toe! :) 

Dag 5: We worden opgepikt door Pedro Martinez, Pablo, Pocahontas (té moeilijke naam en wegens zijn gezicht en lange vlecht noemen zijn vrienden hem allemaal zo, makkelijk!) en Andrés in té coole ouwen bak van de jaren stillekes met op het bak onze mountainbikes! Jawellos; een actieve dag op het programma! Sofie superblij dat ze haar energie nog eens kwijt kan! :)

Eerst even stoppen in Santa Marià del Tule om er de grootste boom van Mexico (of zelfs verder, maar durf het niet te beweren) te bewonderen. Wauw zeg, wat was dat! Een tule van 58 meter omtrek, 42 meter hoog en gewoon een kolos van een boom. Echt mooi, hoe sterk één plant kan zijn. Na onderzoek bleek echt wel dat het één stam/boom is en niet meerderen aaneen gegroeid. Ik hoop dat hij er nog lang kan staan, en nog vele generaties mensen overleeft! De foto's zullen voor zich spreken, watch out!

Dan het MTB'en zelf... Ik zal proberen kort te zijn: het was DE MAXXXXX! We reden door zandwegen en plassen tussen groene bergen, los de valleien door! Door aan het einde van het regenseizoen te komen, hebben we nu prachtig groene bergen en begroeiing om naar te loeren met onze mond wijd open (ik toch, zeer aantrekkelijk). Ik kon er niet van over hoe gelukkig is was van op die fiets te zitten! Fiesta op de bicycleta, jajajaaaaj! 

's Middags deden we een stop bij een gezin die tapijten weven in Teotitlán del Valle. We zagen welke natuurlijke zaken ze gebruiken om kleurstoffen van te maken: vruchten, het sap van larven van beestjes die in cactussen leven, ... Superleerrijk, ook wat de betekenis is van sommige symbolen die ik al duustveel gezien heb in tapijten, maar wat dus Azteekske symbolen voor geluk, zon, eeuwige leven, toekomst etc. zijn. Zot om te zien hoe die mensen daar precies in Bokrijk leefden. Amper een deftig dak, één mega kapotte en vuile pop met als haar één dikke geknoopte rasta, een emmertje om de wc door te spoelen, een duif in een kooi als huisdier, mama papa en dochter elk hun eigen weefgetouwbank. Zoooo simpel en toch gelukkig; wij zijn abnormale luxebeesten, basta. 

Na 26 kilometer in de benen was de rit afgelopen... Maar niet voor iedereen! Voor vier chica's en drie chico's was deel 1 nog niet genoeg. Wij deden er nog zo'n 10 kilometer bij, en wat voor kilometers! Steil bergaf, tegen hoge snelheid alleen op de baan met fantastisch groene bergen rondom ons! Heb keihard genoten van de wind, het geluid van het rubber op de straat en veldwegjes, het klikken van de vitessen bij het schakelen en het uitzicht. De zweetreet nam ik er volgeerne bij! 

Met grote glimlach kwam ik met Pedro aan - de rest van de groep losgereden, aight - en was het tijd voor lunch. Pedro was professioneel wielrenner en fietste mee in de nationale ploeg van Mexico. Hij noemde mij een 'muy forte' meisje die óók 'nice and sympatico' was. Mooi compliment ;) 

Dan brak het hoogtepunt van de dag aan. Ik wist totáál niet dat we dat gingen doen dus was wel lichtjes aangenaam verrast! We gingen naar Hierve el agua, een topje van een berg waar mineraalwater van de bergen plat kwam te liggen in een aantal natuurlijk gevormde bassins. Niet echt diep, met een supermooi blauw water effectje. We maakten een wandeling rond en onder de volledig uitgedroogde watervallen. Die vormden gewoon steen tegen de berg, knap om zien. Over enkele jaren komt er misschien geen water meer naar de bassins en zal het volledig uitgedroogd zijn. Maar dan zullen ze wel wat water toevoegen om de toeristen toch nog te laten passeren. 

We liepen een beetje verkeerd en de niet iedereen was er even gerust in dat er juist liepen, maar de verkenster in mij werd weer wakker. Ik genoot ervan voorop te lopen, door de bloemetjes en bijtjes, met bloedprikkels van een platte cactus inclusief, en gewoon op gevoel knal naar de bassins toe. Daar hielden we even fotoshoot en dat leverde mooie plaatjes op! Slechts een deel op gsm, maar toch, aanschouw het zalig baden in een badje hoog op een berg, met uitzicht op heerlijke groene bergen, akkers en bomen. Woaaaaaawiiieeee! Machtig gevoel daarboven! Sowieso topmoment van de vakantie al! :) 

Dag 6: Vandaag gingen we langs een schooltje dat volledig draait op vrijwilligers en het geld van een fonds. In totaal 600 hebben ze 600 scholieren van alle leeftijden, maar dagelijks komen er maar een tiental of twintigtal leerlingen echt langs om te 'studeren' (samen met vrijwilligers/begeleiders oefeningen maken), elk jaar studeren er 6 of 8 kinderen af in het zogenaamde 6e middelbaar. Veel kinderen stoppen er mee wegens andere verplichtingen van hun ouders of omdat ze zelf geen interesse meer tonen. Veel kinderen hebben een sponsor, omdat per jaar ze per kind 250 dollar nodig hebben om het onderwijs te financieren. De school maakt geen reclame omdat er anders honderden kinderen voor de deur zouden staan natuurlijk. In de VSA zijn er een heleboel mensen die geld ophalen voor het fonds: deze fondswerving is belangrijk om elk kind een uniform te geven, schoolmateriaal, examens te betalen, het gebouw met onderhoud en gebruik te financieren, lessen Engels, Spaans, wiskunde, taalontwikkeling. Ook 's middags krijgen ze hier een lunch geserveerd. Vrijwilligers die hier passeren tijdens hun reizen geven dan les een paar uur per dag. Ze aanvaarden mensen die willen komen helpen vanaf ze één dag zich willen engageren. Ze komen dus handen te kort.

Met enkelen probeerden we kaartspelletje te spelen. Dat lukte niet echt aangezien ik geen Spaans kan en zij geen woord Engels. Uno kenden we, maar wouden zij niet spelen. Met Mayra hebben we dan maar Mikado bovengehaald. Ze genoot er echt van, we hebben goed gelachen! En ze wou zelfs drie keer spelen! Ik heb van haar enkele woorden Spaans opgevangen en ook een goeie truc van haar geleerd om de stokjes door te schuiven. Jepla! 

Het was leuk om de twee vrijwilligers, Fransen die heel goed British English spraken, bezig te zien, maar ook wel een wat dubbel gevoel. De concentratie bleef bijster kort aanwezig, niet iedereen was even gemotiveerd, gewoon helemaal anders dan wanneer wij naar school gingen. Ik hoop echt dat die kinderen doorzetten en er verder mee geraken dan met de kansen die ze anders zouden hebben. Ook het feit dat wij daar waren, maakte het keitoeristisch; slechts twee van de elf onder ons kunnen Spaans. Ik was hier ook totaal niet op voorbereid en wist niet dat dat in het reispakket zat. Wel leuk, maar denk dat meer geëngageerde mensen die met deze bedoeling naar het schooltje komen, beter de tijd konden invullen. Soit, het was wel fijn en de kinderen genoten van de aandacht die ze kregen! 

Daarna gingen we naar Monte Alban in de buurt van Oaxaca waar van 400 v.C. tot 1200 n.C. een belangrijk Zapoteeks centrum/stad was. Daarna kwamen de Mixteken de macht hier overnemen en gebruikten ze dezelfde plaats als begraafplaats voor hun hoogwaardigheidsbekleders. In 1932 werd er een belangrijk graf ontdekt van een zeer rijke man toen. Een graf vol goud, parels en kunstvoorwerpen: effenaf de grootste kunstschat op het Amerikaanse continent gevonden!  

Het waren weeral imposante nederzettingen (zoals in Teotihuacán) en tempels verscholen onder heuvels. Mooie muurgravures ook! Bovenaan de hoogste trap hadden we een prachtig zicht op de site en de bergen en valleien rond de Monte Albán. Donkere driegende wolken maakten het plaatje completo. We zagen 'bouwstukken' waar ze balspelen deden en een 'gebouw' waar de bewoners destijds inschatten wanneer het regenseizoen zou aanbreken of welk seizoen het werd, hoe de zon en de maan stond etc. Wederom, zot wat voor slimme mensen er woonden! 

Op het einde had ik leuke filosofische babbels over het wonder van leven en leven geven met Kelly, Stefan en Ward. Memories ;) 

's Avonds was het shoptime! Marktje afschuimen op de zucalo rond de kerk en belangrijke gebouwen van de stad. Leuke oorbellen en parfum gekocht - verwennerij voor Sofie - en verrast worden door grappig sms'je van Huyby. En dan heeeeerlijk gegeten op het dak van een Italiaans restaurant, met zicht op de lichtjes van de stad en de basiliek, waar een bijna volle maan achter kwam piepen... De max quoi! Die avond was er zelfs een night run door de stad waar enkele honderden mensen/studenten in meeliepen. Die hebben we onder luid ay ay aaaaaay-geroep aangemoedigd natuurlijk vanop het dakresto ;) (Doet me denken aan de 10 kilometer die we met enkele sportieve Luonezen gaan lopen op 6 december. Eef, Roosje en Femke, are you in?!) 

De avond werd afgesloten op het dak van de hostel met een fles Mezcal van 20% alcohol en passievruchtsmaak, met Hanne en zhe boys. Ik die bewees waarom Piki ooit gezegd heeft dat hij een Facebook-pagina zou aanmaken getiteld "Sofie kan boeren als nen trucker". Aaaaaah, talenten moet je delen! ;) Keitoffe avond! 

Dag 7: De dag begon letterlijk met een luide bonk. Kelly voelde zich wat slap en duizelig, ging van haar stapelbed boven naar beneden komen en weet sinds dan niets meer. Ik schoot wakker van een luide doffe klank, en zag ze daar liggen. Ann en Lesley probeerden haar aandacht te vangen, want ze reageerde op niks... Ik moet zeggen dat dat de twee langste minuten ooit voor mij waren. Ze lag daar gewoon plat op de grond en kon niks zeggen; ze was niet bewusteloos, maar ze was niet bij bewustzijn want kon niet bougeren, als in een extreem diepe slaap of coma. Na eventjes kneep ze wel in Anns hand en kwam Hilde (net als Kelly verpleegster) aangesneld. Toch wel even bang kijken hoe ze wakker werd. Na op het bed te liggen met een cola en druivensuiker, zag ik vooral al dat ze nog lang niet de oude was: bleek, futloos, duizelig,... Na het ontbijt ging reisbegeleidster Hanne met haar naar de dokter. Dan naar het ziekenhuis want de neurologen hadden er geen goed zicht op. Ze heeft sowieso een hersenschudding maar misschien nemen ze voor de zekerheid nog een scan. Ze heeft ook al moeten overgeven, ocharme. Het is nu halftwee 's middags terwijl we normaal om 9u45 zouden opgepikt worden door een busje om naar Zipolite in de buurt van San Christobal de las casas te gaan. We wachten nu nog steeds op nieuws... Gaan we deze namiddag vertrekken? Gaan we splitsen? Gaan we morgen allemaal samen of...? 

Samen uit, samen thuis lijkt mij :) Dan verliezen we hier één dag, maar we moeten aan haar gezondheid denken. Ze voelt zich ambetant, maar ik zou nooit met hoofdpijn, een hersenschudding zelfs, in een busje kruipen met fel zonlicht overdag in de warmte over bochtige bergbaantjes rijden! 

Na het ebola rescue team op de luchthaven in Newark, de brandweer voor wateroverlast en het politiesecretariaat voor diefstal, hebben we nu spijtig genoeg ook al het hospitaal gezien... Where will this all end?! ;) 
... 

Ok. Kelly kwam bleekjes uit het hospitaal en rond 14u30 sprongen we dan toch in de minibus, van ons alleen, op weg naar Zipolite. Dan kwam er nóg een probleem opduiken, zucht. Door protesten in de stad waren er grote wegblokkades en konden we de stad niet uit. Man man man... Onze chauffeur ging à tâtons enkele louche wegen in om toch uit de stad te kunnen.

Ik moet zeggen, het was een cowboy van een chauffeur, maar ik had er alle vertrouwen in! Putten, beekjes, mijn ogen toedoen van de schrik, op een berg van niet gezeverd 20% of zo stilvallen en zachtjes achteruit bollen, door de wolken (mist) in 538 haarspeldbochten sjezen (mijn haar heeft nog nooit zo goed gelegen!), mensen voorbijsteken en bijna even veel links als rechts gereden,... What a hell of a ride! Meest uitputtende busrit ooit!! Okselvijvers van angst om omver te vallen of platten tube te hebben tot lachbuien van de ontspanning na ren stressmomentje... Toch is dit ook deel van de reis, en is het genieten van het onderweg zijn. De angsten en kotsmisselijkheid niet meegeteld dan toch... Halleluja!

Het is nu middernacht en we zijn aangekomen in hostel Lyoban. Alles is hier pokkevochtig en we zitten pal aan het strand. Muren uit riet en géén dak boven ons hoofd. Ook hangen er tientallen hangmatten op... Ik dénk dat we in het paradijs zijn beland! Morgen is het licht en kunnen we volop genieten van zon, zee, strand, mangroves, zeediertjes en... het oneindige krabben aan de massa's muggenbeten! Zou ik dan toch een lekker dier zijn? ;)

Hasta la proxima!
Besos!