De grootstad en Teotihuacán achter ons

Jaaaaawadde dadde! Nooit gedacht dat ik in mijn intro over het opgaan naar Mexico City zo'n boek zou kunnen schrijven! We hebben er een spannend, vermoeiend, irriterend en stressy begin van de reis opzitten. Voor wie niet mee is: ik ben met een gevarieerde groep mensen met Joker in Mexico, voor een rondreismaaltijd waarvan cultuur, 'n beetje actie, natuur en avontuurlijk reizen de basisingrediënten vormen.

Dag 1: Toen we van Brussel naar Newark vlogen, vroeg de captain (zijn naam was niet Jack, ejo!) ergens halverwege of er een dokter of verple(e)g(st)er aan boord was omdat een passagier zich onwel voelde. Een uurtje later kwam er de mededeling dat de landing wat anders zou verlopen om de "injured/sick person" te kunnen helpen met medische bijstand. Oké, ik was helemaal niet aan iets ergs aan het denken, eerder dat een oudere man misschien onwel was geworden of last van zijn tikker kreeg. 

Iets later liepen de hostessen zo nerveus als iets rond, droegen ze plastic handschoenen en de drankjes en cheese rolls vlogen in een recordtempo van hun catering karrekes. Ik dacht dat ze gewoon raar deden omdat er misschien echt iemand megaziek was en ze niet met een dode wouden landen ;) Je kon alleszins zien dat ze niet à l'aise waren.

Toen we landden, werd ons gevraagd nog te blijven zitten zodat de zieke persoon eerst rustig van het vliegtuig kon geraken. Geen probleem, ik was me nog steeds van geen kwaad bewust. Ik zat ook helemaal alleen van de Jokergroep dus kon met niemand van gedachten wisselen. De kwartiertjes gingen voorbij en de captain bleef ons bedanken voor ons geduld en vertelde dat we nog steeds wachtten op de medische crew. Ik dacht vooral "Ocharme diene mens, zo lang keiziek zijn en dan nog massa's lang moeten wachten om weg te kunnen". Mijn dwaze Amerikaanse buurvrouw van bijna 40 met een pinguïnknuffel was aant lameren en ook bij de hostessen al een mondmasker gaan vragen. Die was lichtelijk gestressed...

Wat ik niet doorhad, was dat de zieke man tijdens de vlucht al op een wc-kotje werd opgesloten omdat ze niet wisten wat hij had, maar hij had wel moeten overgeven en ze wouden niks riskeren qua besmettelijkheid. Omdat ze vreesden dat het misschien ebola was, moesten we wachten op een speciaal medisch team dat uit Washington per helikopter werd overgevlogen. Na het landen hebben we dus nog 1u45 op dat vliegtuig gezeten... En die mens heeft dus denk ik wel nog 3 uur of langer éxtra in dat kotteke moeten zitten, zo ziek als nen hond, ocharme. Hij werd bevrijd door een volledig ingepakte man met wit pak en mondmasker, zoals in de films. 

Eens ze wisten dat het geen besmettelijke ziekte was, mochten we uitstappen. Buiten zagen we alle ziekenwagens staan met zwaailichten aan, heerlijk Amerikaans. Ik had toen nog steeds niet door dat ze dachten dat het misschien wel ebola was. Ik was echt compleet niet mee! 

Toen we stonden aan te schuiven om het land officieel binnen te mogen - we moesten daarna onze zakken nog oppikken en zelf opnieuw inchecken en naar de gate voor onze vlucht van Newark naar Mexico City - werd omgeroepen dat alle passagiers van vlucht UA 998 niet door mochten en iedereen zich apart moest houden. Oei oei. Toen begon pas echt het gezeik. We moesten allemaal op een rij gaan staan tegen het raam, waar we uitkeken op New York stad, het enige coole eraan. We mochten geen foto's nemen of gsm's vastnemen om informatie te lekken. Ze stonden van "m'am" hier en daar te roepen, met hun mondmaskers aan (gewoon medewerkers op de luchthaven), fars te doen en te roepen en zo belachelijk belangrijk willen doen door te roepen en te verkondigen dat we niet moeten panikeren en ze gewoon hun job doen en bla bla bla. Heb me doodgeërgerd aan de manier waarop we hen als baas van de wereld moesten bekijken, blegh. Intussen moesten we een papier invullen met onze gegevens. En wachten, wachten... Van het kastje naar de muur. Opnieuw een andere persoon die kwam spreken, waar we dus niks meer mee wisten. 

Na veel gezeik en verschillende informatie (wat een zootje ongeregeld! Hun ebolaplan was duidelijk niet uitgerold. "Zouden we ze doorlaten, of nog een formulier laten invullen?") hebben we onze bagage te pakken gekregen, liepen we naar de gate en waren we nét op tijd om te boarden. We hadden dus na het landen normaal 5 uur en meer om dit te doen, wat bij te dutten en te eten. Dat laatste hebben we dus niet kunnen doen en ik ben als een wrak van die tweede vlucht gekomen. Toen waren we 25 uur wakker. En veel American drama rijker, zucht. Waarschijnlijk was diene mens gewoon wat ziekskes, maar omdat het een zwarte man was en Brussel nog vliegt naar ebolaland, waren ze fel bij de pinken. Later merkten we ook dat het op CNN news was gekomen en zelfs HLN had er een stukje over geschreven. In dat artikel zie je de tweets van een nieuwszender, waarin duidelijk was dat ze info kregen van in het vliegtuig en de officials. Echt compleet belachelijk dat ze zelf zo het sensationele opzoeken. 

We hebben allemaal al een mail ontvangen met de bevestiging dat het niet om een besmettelijke ziekte ging en we geen voorzorgen meer moeten nemen. 

Gelukkig en zonder ebola geland en snel de stad in op zoek naar hostel Regina... Op het deuntje van Stromae's liedje maar dan "Ebola, e-bolaaaa..." Drie dagen later zingen we het nog steeds; iedereen zit er mee in zijn hoofd. :') 

Dag 2: Na een goeie nacht in een leuke hostel met hoge binnenkoker en gezellige hoekjes en muurschilderingen, ready for the city! Gids Dennis vertelde ons wat over de basiliek en restanten van oude tempels pal in het historische centrum. Het presidentieel paleis konden we niet bezoeken, bummer. Eén vrouw hing papieren op en was dus alleen aan het protesteren tegen de huidige president en regering; ze refereerde ook naar de doden die vorige week vielen, allemaal studenten die slaags waren geraakt met de politie. Uit veiligheidsredenen hadden ze het dus gesloten. Een beetje raar want het was één vrouw van in de 50 die gewoon haar slogans opschreef en ophing. Ze maakte geen lawaai of een scène. Luie wachters eerder? ;) 

We namen de metro richting het museo van Frida Kahlo. Eerst viel mijn frank niet, maar da's dus een schilderes met een speciale levensloop en in die tijd een supermoderne vrouw van geest. Waar je haar aan herkent? Ze heeft een béétje last van een eenbrouw en een donzige, donkere snor ;) Als ik later beelden kan toevoegen, zal je haar beeltenis wel herkennen. 

Mijn eerste impressies van de grootstad? Properder dan verwacht! Ik voel me hier ook kei veilig en alles is hier chill, I like it! Het eten is njam njam, ik ga denk ik met veel ideetjes thuiskomen om snel een lekkere (vettige) hap te bedenken, en surprise surprise: nog geen durchfall! Niemand eigenlijk! En toch al veel ijsblokken gekraakt en tanden gepoetst met gewoon kraantjeswater. Da's een goed teken!

De meesten van de groep hebben al (meerdere) Jokerreizen op het palmares staan, toch wel opvallend. Ik vind het wel leuk, al is toch wel steeds kiezen en verliezen, en dingen doen die je anders niet zou doen (een uur aanschuiven bv) en ik vind dat we op één dag eigenlijk bijna niks van de stad hebben gezien. Geen koloniale wijken of gezellige marktjes... Maar misschien zijn die er ook niet ;) Het is wel tof, ik amuseer mij en denk gewoon heel de tijd 'Ik ben op congé!'. Ik maak me ook nergens zorgen om en zie nergens graten in. In zo'n grote stad kan je toch niet alles zien. We hebben al op overvolle bussen en metro's gezeten, op straat van kraampjes gegeten, in een overdekte markt tussen het rauw vlees en vis geluncht en een eerste stortbui overleefd. Dat was wel héél plots en met veel bliksem en gerommel in de lucht gepaard. Stoere brandweermannen die de riolen kwamen leegpompen - op 30 minuten stond onze straat al zo'n 8 cm of meer onder water - droegen ook meisjes en kindjes door de diepe stukken om hun schoenen niet nat te maken. Héérlijk macho, maar stiekem waren alle vrouwen toch gecharmeerd en vonden we het jammer dat we binnen zaten, hehe ;) 

Dag 3: De immer lachende Vicky gidst ons op de bus van Mexico City naar Theotihuacan. Mexico City is qua oppervlakte ongeveer 70 km op 80 à 90 km groot. Daarin worden bijna 10 miljoen mensen! Da's bijna België in één stad! Ze vertelt - tussen het gejengel van een wannabe singer/songwriter met gitaar op de bus door - over de lage lonen van de Mexicanen, de luchtpollutie en de initiatieven van de overheid om dit tegen te gaan (stickers met kleuren op de auto's die aangeven op welke dagen ze mogen rijden), over het calorierijke dieet van de mensen hier en jammer genoeg ook het overgewicht en diabetes. Over dat op tien jaar tijd massa's mensen zich een huisje op de bergen maakten, zo erg dat het land muren zet op de bergen on te voorkomen dat ze tot op de toppen volgebouwd worden. Het enige voordeel aan zo veel mensen bij elkaar is dat anderen hun geld halen uit afval. Ze krijgen enkele pesos per kilo papier, karton, metaal, flessen,... Toch zot om zo'n grootstad te zien en te beseffen dat het elk decennium weer groter en drukker wordt. Dan ben ik blij dat ik in het groene Grimbergen ben opgegroeid, op een boogscheut van Brussel! :) 

Wat jammer is, is dat we op 25 oktober weggaan en het hier op 31 oktober en later 'groot feest' is om de doden te vieren. We zullen in de aanloop daarvan wel zien dat er meer doodshoofden te zien zijn, oranje versiering en Halloween-taferelen omdat ze dicht bij de VSA zijn en wel meedoen. Op 1 november is het blijkbaar overal echt feest: uitbundige taferelen op het kerkhof en thuis, waar overal kleine altaren worden gemaakt om de doden te vieren. Dia del muertes, si si.

We komen aan in Teotihuacán op de site waar tussen 600 v.C. en ongeveer 700 n. C. 80.000, max 200.000, mensen leefden in dorpen opgezet rond tientallen tempels/piramides. De precolombiaanse piramides staken allemaal verstopt onder heuvels met begroeiing. Twee tempels staken meteen boven alles uit: de zonnetempel en de tempel om de maan óf de regen te aanbidden (dat is niet zeker). Wat wel zeker is, is dat het gekken waren die gigantisch veel stenen naar hier brachten, ganse bossen kapten en begonnen bouwen aan de tientallen platformen en tempels om al hun natuurfenomenen en later goden te aanbidden. Dat ze deze versierden met gevederde slangen, gekke mythische beesten en symbolen van leven en voorspoed, maakt het wel sjiek. Ik zou geld geven om terug in de tijd te kunnen gaan, een cameraploeg mee te nemen en te zien hoe alles daar was! Want op die site zelf leefden enkel de rijken en mensen met aanzien (architecten, 'priesters', sterrenkundigen etc) in kleine paleizen. De rest van de mensen woonden errond. En ja... Er werd, zoals ook in de overblijfselen van de tempels in Mexico City, veel bloed vergoten door menselijke offers, slik. Kinderen, vastgebonden mensen, levend naar kamers in de tempel gebracht met dieren of onthoofd na een slag op het hoofd. Het bloed zal van die laatsten fameus van de trappen gevloeid zijn... Ik hoop dat die mensen zo hard geloofden dat door hun opoffering het bestaan van hun wereld werd verzekerd, of dat het toch een hele eer was, want de tienduizenden die hier hun leven lieten voor goden, tjah. 

Vicky heeft zó veel interessante dingen verteld, echt zalig om even helemaal in het verhaal van Mexico, alle intellectuele groepen die er woonden te horen, de komst van de Spanjaarden en hoe de hele cultuur was en werd. Weer wat rijker in mijn hoofd :) 

Domper op het einde van de dag; iemand van de groep had tijdens het gaan eten haar gsm in de prise gestoken om op te laden. Ze had haar gsm in een plastic diepvrieszakje gestoken, toegedaan en in haar kussensloop gestoken, met de kabel eruit. Die was dus weg... En duidelijk gepikt want nergens te vinden en hij stak echt wel goed weg. We lagen met 12 in een kamer van 14 maar al twee nachten enkel onder ons. Boven was wel een mezzanine die gemakkelijk te bereiken was via een andere kamer en waarschijnlijk zijn ze zo binnengeraakt. Heel hard balen en niet veel support van de security man van de hostel, aangezien ze dat vaak meemaken natuurlijk. Maar met een bewijs van diefstal kan ze toch in België met haar reisverzekering wat recupereren. Zo eindigde dag 3 wat sneu en waren we allemaal wel nog is gewaarschuwd. Ik zelf stak wel altijd alles wég en zou mijn dure spullen niet zo in een kamer laten, maar soit, dubbel voorzichtig vanaf nu!

Dag 4: Nu zitten we op de bus van Mexico City naar Oaxaca, zo'n 8 uur onderweg, en schrijf ik deze post. Danku Maja en Huyby voor de leuke muziekskes en de technische bijstand, ik geniet er enorm van! Mijn happy music verdoezelt de luide Spaanse geluidsband van goeie Amerikaanse films, alles oversproken, én ook het gesnurk van twee Mexicanen die precies in geen jaren hun bed hebben gezien :') 

Ben wel al zo mottig als een kloek geweest en heb afgezien op een claustrofobische wc die zich boven het (hobbelig!) kontje van de bus bevindt en ook schuin en in omgekeerde rijzin geplaceerd staat, ik kan u zeggen: een ritje op de X-factory op de kermis is minder mindblowing! We kunnen stellen dat de eerste Immodium binnen is, aye carambaaaa! Pronostieken op het aantal voor de hele vakantie, iemand? ;)

Heb al mooie groene landschappen gezien, zalig gewoon. Ik denk dat ik vanaf nu nog veel meer mijne 'meug' ga vinden. Meer natuur en rondtrekken van hier naar daar. Ik kijk uit naar andere archeologische sites, naar natuurlijke warmwaterbronnen om in te plonzen, naar het mountainbiken en raften, een meerdaagse trekking in de jungle, flamingo's en lepelaars die mijn mond zullen laten openvallen... Woehoew, het wordt er enkel maar b(h)eter op! Eerste verbrande neuzeke: check! Zonnecrème in aanslag voor de komende weken dus :)

Bij de volgende verbinding met het wereldwijde web, gaat de post live en kunnen jullie lezen wat ik hier op enkele dagen tijd al beleefde. Er is één woord dat immer zalig klinkt, zelfs met regen en tegenslag, en dat is: VA-KAN-TIE! :) 

Soy muy feliz en Mexico. Hasta la proxima chicos y chicas!