Goodday and goodbye

Ik ben al thuis wanneer ik dit post. We zijn 54 uren wakker geweest aan één stuk en hebben gelukkig net op tijd de Last Mamoet Party meegemaakt en zo meteen heel veel vrienden en kennissen teruggezien. En de coolste shift van de avond gedraaid en wat nieuw volk leren kennen woot woot! Het was zeer vermoeiend om zo terug te komen maar zo hard de moeite waard!

En onze laatste 9 dagen in Ozzy, die gingen zo;

Woensdag 16 mei

We gaan richting kust, maar niet om te hangen want het is grijs en regenachtig. Aan MISSION BEACH doen we een korte wandeling in het regenwoud DJIRO NATIONAL PARK op zoek naar cassowaries die hier in het wild leven (er zouden er zo'n 40 zijn hier). Het Nederlandse woord voor cassowary is helmkasuaris. Ze zijn familie van de emoe maar lijken op struisvogels, al hebben ze een opvallend felblauwe kop, een rode nek en een benen helmpje op hun hoofd (unicum onder de vogels!). We hadden pech; geen gekke prehistorische emoe gezien. Wel zagen we op de kinderwandeling 3 levensechte eieren van het dier, groen en zo groot als een voet. En gelukkig hadden we ook al één cassowary gezien in een dierenpark.

In dit regenwoud zien we voor het eerst de reuzebladeren van de fan palm tree oftewel ventilatorpalmboom. Mooi rond, supergroot en groen, als paraplu's hoog boven je hoofd. De bladeren kunnen tot 2 meter diameter worden!

Verder stoppen we nog aan de JOSEPHINE FALLS in NOOROONOORAN NATIONAL PARK. Heel kort want we vonden het eigenlijk niet mooi en er stonden twee busjes met jong geweld aan mensen die een dagtrip deden langs enkele “highlights”. Je kon ook van een gladde rots glijden en dat was dan dé animatie, terwijl de rock sliding die wij eerder deden veel plezanter en mooier gelegen was. Na 5 minuten waren we dus door en gingen we op een plekje op 1 minuut verder rijden lunchen, GOLDEN HOLE. Wel, daar zal geen kat (wel een krokodil dus niet in het water gegaan!) en het gras mooi afgereden. De hoge smalle palmbomen en donkere wolken in de lucht maakten er een picture perfect van.

We beslissen om PARONELLA PARK te bezoeken. Geen makkelijke beslissing want we weten totaal niet wat dat juist is, het kost 45 dollar per persoon (al krijg je er ook 1 nacht camping bij) en het staat niet echt in onze Lonely Planet. Goede beslissing want ik vond het supertof en eens iets gans anders dan wat we op heel onze vakantie gedaan hebben.

José Paronella was een Spanjaard die hier in OZ na een kleine wereldreis hard werkte op suikerrietplantages en zo centen verdiende. Centen die hij stak in een stuk grond dat pal aan en onder een waterval lag vlakbij Innisfail. Hij zag het groots; hij wou een plaats maken om te ontspannen, zwemmen, dansen, eten, genieten. We spreken van eind jaren 30 vorige eeuw. Hij is zo zot om een kasteeltje te bouwen met bruggen, terrassen, banken en tafels. Jaren aan een stuk giet hij alleen en manueel mallen voor de stenen, balustrades, bloempotten etc. Dat zijn duizenden en duizenden stukken in beton die hij handgemaakt heeft en die je hier nog steeds kan zien (inclusief vingerafdrukken). Echter is veel overwoekerd door mos en zijn ook delen verloren gegaan in grote branden of overstromingen. Toch had hij alles waar hij van droomde; een kasteel met filmzaal, een groot park met honderden soorten bomen en tropische planten, een waterval met zwemvijver, twee tennisvelden, een restaurantgedeelte waar kinderen konden rolschaatsen en zich omkleden in de kleedhokjes,... Aan de waterval had hij zelfs een hydroturbine geïnstalleerd en zo wekte hij elektriciteit op aan hand van het water om zo zijn faciliteiten van stroom te voorzien. Je moet weten dat hij hierdoor 30 jaar (!) voordat het dorp hier stroom had, al zijn eigen kleine elektriciteitscentrale had.

Zelf woonde hij in een klein huisje (zonder verdiepingen) met zijn gezin naast het kasteel. Zo kon hij elke dag kijken naar zijn droom die werkelijkheid geworden was. In die woning staan nu heel veel foto's en items zoals een filmprojector en vele vakantiegadgets. Het park werd namelijk in de jaren 50 en 60 ook nog opengehouden, er hing een discobal in de grote cinemazaal voor feestjes en etentjes, er waren postkaarten en bedrukt servies van het park,... En nu loop je rond in een sprookjesachtig bos met mossige gebouwen en met wat fantasie zie je alles weer tot leven komen. Het is een speciale plek omdat het zo uniek is en er nog zoveel andere weetjes aan het park zijn waardoor wij nog welnis gaan spreken over de José met zijn crazy idee - dat moeten jullie zelf maar komen ontdekken hier!

Donderdag 17 mei

In de vroege ochtend hoor ik het al regenen 🙁 Balen! We staan op ons gemak op, troosten onszelf met Nutella-banaan en Vegemite-confituur op ons geroosterd brood. We doen vandaag een niet zo lange tocht maar met veel stops, allemaal watervallen. Van INGFAILL naar MILLAA MILLAA en zo naar KAIRI.

De eerste twee die we deden lagen vlakbij elkaar en hadden ook een korte maar mooie wandelingen ernaartoe door een dik regenwoud. Dat in de regen doen is eigenlijk wel super. Het enige nadeel was dat ik door mijn sandalen te dragen 2 kleine bloedzuigers beet had. 🤠 Schattige beestjes maar niet als ze aan je vel vastklampen!

Achteraf bleek dat deze van de 5 watervallen vandaag de mooiste waren. En dat kwam niet door het natte weer of de slechte lichtinval door de grijze lucht. Ze waren gewoon niet echt hoog of speciaal.

Wat wel speciaal was, was de curtain fig tree. WOW dat was impressionant! De wurgende vijgenboom zou ongeveer 1000 jaar oud zijn 😮 en heeft eerst één boom als gastheer ingenomen, waarna die boom overviel op een boom ernaast. Beide bomen hangen vol en worden gans verteerd door de vijgboom met honderden stengels naar beneden. Van gastheerboom 1 schiet niets meer over, de tweede zal binnenkort ook gans verteerd zijn. De massieve hoop stengels en draden en vooral de hoogte waarop ze hangen en tot in de grond grijpen, is een opmerkelijk beeld. Zotte bomen!

Iets verderop in het kleine dorpje YUNGABURRA houden we kort halt bij de barber shop. Jep, Huyby gaat voor een frisse coupe! Gewoon binnengaan, 10 minuten wachten tot de vorige klant afgehandeld is, en ‘t is meteen aan hem. Een toffe vrouw uit Cairns knipt tijdens een fijne babbel zijn haar perfect in model (oef, geen gênante situaties zoals “ja dank het is mooi zo hoor” 😣 😂), zodat hij niet nog twee weken met lange haren moet rondlopen. In dat geval zou hij stilaan kunnen meegedaan hebben met de nektapijtwedstrijden. 🤣 Laat de zon nu maar komen, hier én in den Belgiek vanaf 26 mei astamblieft!  

Vrijdag 18 mei

Na een rustige nacht in KAIRI vlakbij LAKE TINAROO (de naam komt van de uitroep ‘tin, harroo!' wanneer men tin in de grond vond), willen we het meer en de dam even bekijken. Door het slechte weer zien we niet veel, al weten we van de kapster dat de opslagplaats voor water recent 96% vol zat door hevige regen en dat het hier met mij weer lekker genieten is. Dat noteren we dan zo in onze verbeelding want vandaag is het maar kil en doods.

Onderweg zien we een bordje naar DAVIES CREEK NATIONAL PARK. We slaan af en rijden een poos over een gravel road die met momenten heel hobbelig is. Zo hobbelig dat al het servies vanachter een vreugdesprongetje of drie maakt 😄 Op de weg naar de waterval zien we erg hoge termietenhopen tussen de bomen en de weiden uitspringen. De waterval zelf is mooi en sociaal omdat er heel veel rotsen rond liggen. Grote ballen en brokken rotsen die ooit naar beneden gevallen zijn. Ook in het landschap rond de rivier en waterval zie je dat het gras overal wel op rotsen gegroeid is. We zien niet veel wildlife (al zouden er boomkangoeroes moeten zitten), maar wel met vel van een slang die nu in een groter maatje rondsluipt.

Daarna rijden we naar KURANDA (een vrij fake dorpje met “craft” marktjes maar gewoon veel brol bijeen, te duur en vooral niet echt oké om schelpen te verkopen die je uit de oceaan geplukt hebt) om de BARRON FALLS te bewonderen. In het regenseizoen (“the wet” in Ozzy slang) wordt deze nu smalle en sierlijke waterval een dikke turbulente stroom van water dat uit de bergen allemaal samenkomt en los over de rand waar de waterval start, kolkt. Nu bestaat de waterval uit een smalle stroom water die mooi gebundeld een weg naar beneden zoekt, over verschillende poeltjes en rotsen heen. We hebben geluk en de zon komt wat piepen waardoor we alles mooi kunnen zien.

Op het pad rondom de waterval zien we een mooi voorbeeld van een wurgvijg die op een boom haar ding aan het doen is. In de oksel van een dikke tak van de kruin is ooit het eerste zaadje gevallen. Die heeft haar weg naar beneden gevonden om zo voedingsstoffen naar boven te halen om nog sterker te worden. De wurgvijg knuffelt zich mooi en vertakt rond de gastheerboom aan de stam, maar bovenaan zie je dat de kruin dor en kaal en dus afgestorven is. Over 100 jaar zal er van de gastheerboom zeker niks meer overschieten.

Ook zien we een koddige boombruine kever met een harnasje met stekels op. Precies van een ankylosaurus aka een van de dinosaurussen van de Dinokoekjes! Hij wandelde ook schattig, sprong per paar van zijn 6 voetjes vooruit. Je ziet;  ik ben snel gefascineerd als ik iets voor het eerst zie 🙃

Ten slotte gaan we naar CAIRNS om onze snorkeltrip naar het groot barriѐrerif te boeken over een paar dagen (vijf! 😬), wanneer het normaal iets zonniger is. Dat is de dag voor we onze vlucht naar Sydney nemen dus hopelijk wordt onze laatste trip een toptrip! 🙏

We slapen aan Babinda Boulders rest area en voor de eerste keer niét bij de 4 Françaises die we al drie dagen op dezelfde slaapplaats tegenkomen én overdag aan toeristische trekpleisters, haha!

Zaterdag 19 mei

Tussen de buien door bekijken we de BABINDA BOULDERS; een hele resem ronde stenen en rotsen die over een grote afstand in een heldere rivier liggen. De stenen waren echt mooi afgeschaafd door water, wind en keien. Eigenlijk echt de moeite, meer dan enkele bezochte rivieren of watervallen, en hier kwamen we ‘en passant’ omdat we hier vlakbij sliepen. Yay!

We rijden naar PORT DOUGLAS en zitten hiermee in Cape York; het bovenste topje van Australië, ten Noorden van Cairns. Hier houden we enkel halt om onze taboulé op te eten (samen met mijn vriendje de harige rups) en alvast in te checken in een goede camping. Het wordt Dougies Backpackers Resort en daar hebben we geen spijt van. De tuin vol palmbomen en tropische planten staat vol tenten en daartussen mogen wij onze campervan zetten. Er is een grote bar met goedkope drank, een mini zwembad, grote keuken, superpropere douches,.. Ik kijk al uit naar die douche! 😄

We gaan echter eerst nog naar MOSSMAN GORGE in een dorp verderop. Volgens de Lonely Planet een must stop. Er wordt verwacht dat je van op een parking op 2 km van de gorge een bus neemt (9,5 dollar p.p.) en zo de aboriginals die de bussen en een café met souvenirwinkel uitbaten, steunt. 19 dollar voor 2 km vinden we echter te veel en we gaan te voet; onderweg zien we nog 5 mensen die hetzelfde doen. Alle andere 100 mensen volgen de meute en nemen de bus.

De gorge was eigenlijk niet zo speciaal of mooi, de boulders van deze ochtend waren knapper. En het was niet echt een gorge zoals ik door de naam verwachtte, maar ook een zoveelste rivier. Wat wel tof was, waren de korte tracks in het regenwoud errond waar zeer weinig mensen waren. Het wandelen was echt tof, maar warm en zweterig en plakkerig van de zonnecrѐme én muggenspray. Eikes!

We trakteren onszelf op een Magnum (honeycomb crunch) in de shop en steunen zo alsnog de aboriginals voor 10 dollar 😉

Na een héérlijke douche gaan we in de bar kijken naar de trouw van Harry en Megan op groot scherm hier samen met nog een heleboel backpackers en campers. Zo fout maar zo leuk! 😌 De Aussies zijn niet zo gek als de Britten als het op het koningshuis aankomt, maar ze zijn natuurlijk wel betrokken door de Commonwealth. Dus de boekjes stonden er de afgelopen weken vol van (“Rehearsal drama!” etc... Jawel ik heb mijn best gedaan aan de kassa van de Woolies 😁) en ook op de radio hadden ze hun reporters klaar in London om de wedding fever bij de mensen op straat op te meten. Op tv en radio kon je er vandaag echt niet naast zitten. Dus doen we gewoon mee hé. #blendingin

Zondag 20 mei

Het regent opnieuw en we rijden naar DAINTREE. Het dorp heeft een populatie van 146 (in 2014) dus veel valt er niet te beleven. Je kan hier wel op de Daintree rivier met de boot op tocht gaan op zoek naar krokodillen. Maar aangezien het regent en je geen garantie hebt dat er “crocs” te zien vallen, laten we dat idee varen. (varen, hebdem?!) Wel kopen we hier iets klein voor Davy en mijn nicht die keiveel informatie voor onze reis naar Nieuw-Zeeland had verzameld voor ons. En postkaartjes voor de ouders, dat moesten we wel nog doen, zelfs al gaan ze pas overmorgen op de bus in Cairns. Wij zijn echt slecht in kaartjes sturen 😁 Sorry collega's en vriendinnen dat jullie geen kaartje gekregen hebben, jullie konden wel volgen op Instagram hé. 😜

We nemen een ferry voor de volle 5 minuten om de brede Daintreerivier over te steken. Dit is de enige manier om nog hogerop te geraken. Dure grap wel voor die 5 minuten. Aan de overkant komen we dichter bij CAPE TRIBULATION. De banen zijn nauw en dwars door regenwoud gekapt. Hier leven ook nog helmcasuarissen in het wild, wij hopen hier voor de laatste keer om toch nog zo'n beest te zien. De borden langs de wegen zijn alvast duidelijk; rij ze niet dood!

Het regent nog steeds in kleine vlagen. Verder is het hier tropisch aka “doef”: warm en plakkerig. We doen een wandeling van 1,5 km door regenwoud en mangrove en eindigen op het strand. Meer wil ik hier ook niet van een pad wandelen want hier zitten krokodillen!

Wat me opvalt; zowel in Daintree als hier zie ik veel restaurants die burgers met krokodillen- of kangoeroevlees aanbieden. Ik vraag mij af of dat wild is (zoals bij onze fazant normaal altijd wild is), of dat deze gekweekt worden voor consumptie. Misschien vraag ik dat toch eens! (als ze maar geen proevertjes aanbieden 🤢)

We checken in aan onze slaapplaats en houden ons bezig met kruiswoordraadsels en woordzoekers. Een rustige avond hier in het natte en donkere dorp. Donker omdat er zeer weinig verlichting is. Met het oversteken van de rivier per ferry, steek je ook de grens over met het stuk land dat gebruikmaakt van vaste stroom. Hier is met andere woorden geen elektriciteit gelegd en dus doen ze hier alles met generators en zonne-energie. Op zich wel zot want hier zijn vrij veel campings en plaatsen om iets te eten. Maar geen luxe resorts, oef. Het zou hier dus ideaal zijn om ‘s nachts naar de sterren te loeren, moesten er zo geen regenwolken in de lucht hangen…

Maandag 21 mei

Voor één keer geen regen deze ochtend! We gaan een stevige klim doen op MOUNT SORROW (770m hoog maar hoor). De klim is vooral moeilijk door de zeer gladde ondergrond van bladeren, modder en duizenden boomwortels. Dat op een vrij steile helling en net na dagen van regen. Het was lekker plakkerig en zweterig door de vochtige lucht én het continue stijgen.

Eens boven merkten we helaas dat we van het mooie uitzicht niet veel konden zien door hoge begroeiing. Miljaar Oscar! Heel erg jammer maar de klim op zich was wel een goede fysieke uitdaging. De laatste wandeling van de vakantie!

En nog iets wat we daarboven merkten, waren de bloedzuigers 😒 Op elke voet een 8-tal maar gelukkig hadden we onze botinnen aan en onze stapkousen zo hoog mogelijk opgetrokken. En zelfs onze insectenspray joeg hen geen schrik aan. Het naar beneden gaan ging in het begin heel snel om zo snel mogelijk door het natste stuk te zijn met de bloedzuigers. Zelfs al doen deze beestjes geen kwaad (muggen daarentegen kunnen ziektes verspreiden), het blijft gewoon iets vies.

We zijn al terug in de vroege namiddag (4u15 gedaan voor begot 3,8km omhoog en nog eens omlaag) en blijven nog een nachtje op onze plek in Safari Lodge in Cape Tribulation. Helaas begint het rond 16u30 weer te regenen en zitten we weer gans de avond in de regen. Gelukkig is er een grote overdekte keuken, om af te wisselen met ons busje waar we verder kruiswoordpuzzels oplossen en enkele afleveringen van Brooklyn Nine Nine bekijken (die we gedownload hebben wanneer we internet hadden door één maand gratis trial Netflix te pakken 🙊).

Nog maar drie keer slapen in onze campervan... 😱

Dinsdag 22 mei

We rijden van het verste punt in onze reis terug naar CAIRNS. Onderweg tanken we alvast en laten we de gasfles vullen voor wanneer we onze van moeten afgeven.

Het is een mooie dag en we genieten van even te rusten aan de hostel JJ Backpackers en hun terrasje. Ahja, en van de goeie Wi-Fi sinds bijna 4 dagen! 🤗 In de late namiddag wandelen we langs het water naar het centrum om onze postkaartjes op de bus te doen en nog eens te gaan eten.

Ook hier heb je lange wandelpaden langs het water met speeltuinen, fitnesstoestellen, drinkwater, banken en een lagoon waar iedereen gratis gebruik van kan maken. De lagoon is een ondiep openluchtzwembad waar van 10 tot 22 uur iemand oppasser is! Echt zot maar ook wel een must aangezien je nergens hier in de buurt kan zwemmen in het water omdat hier krokodillen zitten. En het is grappig hoe echt elk dorp aan het water zo veel mensen heeft die komen joggen of met de hond wandelen. Ik denk trouwens niet dat je in OZ kan wonen en geen hond hebben... 😝

Woensdag 23 mei

Snorkeltime! Big time! Want we gaan naar het groot barriѐrerif aka The Great Barrier Reef: bucketlist materiaal! 🙌

We dachten dat we een zeilboot geboekt hadden die max 13 passagiers meenam. Maar we waren fout 😂 We zaten op een gloednieuwe catamaran slash zeilboot met zo'n 100 mensen in totaal. Haha! Qua boot en rit zelf was vandaag wel het minst leuke. Maar qua snorkelen was het gelukkig wel dik de moeite. De koraalriffen zijn echt muren in de zee, superhoog om langs te zwemmen. Ook de vissen die er zaten waren van ieniemienie tot groot, heel groot. We hebben enkele dikke vissen gezien van meer dan een meter! De kleuren van het koraal waren cava, ik vond het in de Whitsundays mooier qua kleuren. Veel feller. Maar hier waren dan weer hele grote stukken waar nog kleur in zat, al was het nog wel vrij dof hoor. De gigantische geweikoralen waren voor 95% dood. Soms zag je nog een tipje fluorescerend blauw. Hoe mooi moet het hier uitgezien hebben 50 jaar geleden; blauw, geel, groen, paars, rood… Nu vond ik bepaalde stukken met veel leven in al heel mooi; grote slakroppen in pastelkleuren waren echt knap.

Tot groot jolijt merkte ik plots iets groot op en dacht “yay een grote vis met spikkeltjes”. Tot het ding verder uit het koraal kwam gezwommen en ik besefte dat ik de gevlekte kop van een groene zeeschildpad zag! Daar was ze dan, een schildpad van minstens een meter lang, zo mooi! Op haar gemak aan het smullen van wat ze kon vinden. Nu besefte ik ook waarom ze zo'n hard harnas nodig hebben; door de sterke golven in het water werd je makkelijk meegesleurd. Wij bleven op veilige afstand van het koraal, maar zij zat er tegen natuurlijk. Dus bij elke duw en trek van het water, botste ze met haar schild tegen het ruwe, harde koraal.

Door die stroming en soms ruwe golven heb ik het niet lang uitgehouden bij de tweede snorkel. Je moest echt goed oppassen want als je 5 seconden boven water zat, had je geen idee meer wat er aan je voeten zat. En ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik koraal heb afgebroken of kapot laat gaan door mijn aanraking. Met de schildpad die we gezien hadden, was mijn dag en missie méér dan geslaagd! 😍

Na een hobbelige terugvaart waar ik 2 uur plat heb gelegen van de mottigheid, aten we ons laatste ijsje van de vakantie. Beste keuze ooit: peanut butter en Ferrero chocolade 😋 #duustkcal #yolo

Het doet pijn dat dit onze laatste uitstap van de vakantie was, maar we krijgen nog een oranjerode avondlucht en een zwerm van 250 vogels die los langs ons op het voetpad hun tocht inzetten. Alsof ze ons goeiendag zeiden, magnifiek!

Ook nog een eervolle vermelding voor kok Huyby die met alle beetjes uit de frigo een superlekkere salade kon maken! We smulden ervan en maakten onze zak vliegklaar en de campervan proper. Ik val als een blok in slaap na een halfuur vechten tegen de toevallende oogrolluiken. Op het einde van de vakantie begin ik dan toch goed in slaap te vallen... 😄

Donderdag 24 mei

De wekker pijnlijk vroeg. Vandaag en morgen zijn we vooral ‘onderweg’. Een zeer lange aanloop voor de lange tocht naar huis die pas morgen om 19u20 in Sydney vertrekt.

We vliegen van Cairns naar Sydney en pakken de trein naar Davy en Tash in Warrimoo in de Blue Mountains. Rond halfvijf zijn we daar, iets na vijf is het al donker aan het worden. We vertellen uiteraard over alles wat we gedaan en gezien hebben, en maken stiekem al plannen voor “de volgende keer”. Er zijn ook pintjes joehoe!

We kijken naar de bloopers van Callboys (waarvan Davy de dvd gekregen heeft met Engelse ondertiteling zodat Tash kon volgen) en Brooklyn Nine Nine. Dit is echt dé serie van onze vakantie in OZ geworden, en die kijken we met veel plezier verder uit in Grimbergen met Ozzy on our minds!

Vrijdag 25 mei

Boehoe! 😣 We moeten naar huis! We treinen weer naar Sydney airport en spenderen ook daar enkele uren voor vertrek. Het coole is dat ik hier ontdek dat mijn BFF mama geworden is, een onvergetelijk moment in de luchthaven. Onze vlucht vertrekt pas ‘s avonds en we zullen dan lang onderweg zijn naar Dubai, met stop in Bangkok, en nadien naar Zaventem. In totaal 26u onderweg. Ik zie er tegenop om zo lang op die stoel te zitten. 👵 Daarom dat we ook zo ver vliegen voor een lange tijd en niet voor een vakantie van twee of drie weken (er zijn mensen dat dat doen - zot!).

WAT ZIJN DIE 12 WEKEN GEVLOGEN! Ineens zitten we hier op de luchthaven om terug te komen. Het enige goede is; onze laatste week vakantie was het weer niet goed en in België wordt het 28 graden bij thuiskomst. Een klein signaal misschien? 😉

Ik ga da kleine dingen missen. Zoals waterkranen zoeken, wc's zoeken (al zijn er in élk dorp openbare toiletten en vaak heel proper), muggen doodkloppen in busje, de ervaring van de longdrop wc's met een organische put (lees: soms heel erg stinken en toxische dampen), afwassen met handdoeken die geen vocht opnemen, altijd dezelfde gerechten klaarmaken, een blueberry muffin kopen wanneer Huyby zijn long black koffie neemt, een maand op sandalen leven, onze campervan met heerlijke dons op het bed, onze classics playlist die nog nooit zo goed geklonken heeft in al die prachtige landschappen,goedkope avocado’s die lokaal gekweekt zijn, sans gêne wekenlang dezelfde kleren dragen en bewust een stinkend topje aandoen als je weet dat het een zweetdag wordt,... Hier kan ik echt nog 100 dingen aan toevoegen waar ik nu niet meteen aan denk! Te veel leuke dingen aan deze topvakantie.

Wat ik niet ga missen? Gaan winkelen in Woolies of een andere supermarkt want die airco staat daar altijd keihard brrr, het zien van alle take-away verpakking, de plastieken zakjes die ze uit de ramen smijten in supermarkten, de black flies en hun beten die dagenlang voor immense jeuk zorgen,... Dit lijstje is echt verdacht kort. Ik kan me niet meteen andere negatieve zaken aan deze reis inbeelden 🤔 DUS HET MOET WEL EEN TOPREIS ZIJN HÉ! 🤠 Ik zou deze reis echt iedereen aanraden die van natuur houdt en er graag is tussenuit trekt zonder te veel op luxe gebrand te zijn. NZ en OZ waren zo mooi en anders dan al mijn andere reizen.

En damn wat prikkelt het om in Bangkok gewoon af te stappen en er nog 3 maanden Azië bij te doen! 😱 Volgende keer misschien? 🤣

OZZY WEETJES

- Ze korten hier alles af en praten erg snel. Resultaat? Wij moeten zeer regelmatig naar elkaar kijken om te zien of we ander de vraag misschien begrepen heeft. En anders vragen om te herhalen, waarna ze vaak wel articuleren en trager praten. Brekkie is breakfast, swimmies is swimwear, sunnies is zonnebril, barbie is barbecue, Oz is Australia etc.

- De seizoenen verschillen hier niet alleen meende onze omdat ze zich onder de evenaar bevinden; zelfs per staat zijn er nog gigantische verschillen qua hitte en nat seizoen. Als je een staat doorkruist, kan je makkelijk 1500 kilometer doen. Dat maakte dat het ‘hoogseizoen’ voor vakantie (en dus de prijzen) in campings steeds verschilden en we niet goed wisten of we nu de goedkope prijs hadden of we net recht in vakantieseizoen zaten op die specifieke plaats.

- Zoals in NZ maar hier veel meer, heb je op de straat onbemande kraampjes staan. Daar kan je denneappels, hout, fruit of groenten kopen en de centen ervoor achterlaten in wat ze een ‘honesty box' noemen. Dat is echt iets wat ik bij ons niet zie gebeuren. Er zou ofwel regelmatig gepikt worden of het kraam getrasht wanneer er wat zatte klojo’s passeren.

- Door de gigantische afstanden in dit land staan er onderweg veel borden langs de kant die mensen aanmanen niet vermoeid te rijden. Ze doen dat ook graag met catchy slogans, terwijl ze in NZ eerder heel droge en droevige woorden met afbeeldingen gebruiken. Hier een bloemlezing;

• “Rest or R.I.P.”
• “Revive and survive”
• “Still a long way to go kids!”
• “No sleeping and driving”
• “Arrive alive”
• “Break the drive, stay alive”
• “Stay alert, accidents hurt”

Het beste dat we gezien hebben, was een reeks borden achtereen waarin ze stelden dat trivial games je wakker houden. 100 meter verder stond een voorbeeldvraag (Question: what’s the embleem flower of Queensland?) en nog is 100 meter verder een bord met het antwoord (Answer: orchid.). Nadien kwam er dit; “Keep playing trivial games and survive this drive.”

- Eigenlijk vind ik OZ een beetje een mix van dingen van UK en USA hebben. Er lopen mensen rond die duidelijk Britse afkomst hebben; witte benen, ros, of gewoon vrouwen die zo uit een Engels feuilleton geplukt komen (denk type Elisabeth, de buurvrouw van Keeping up appearances). Ze zijn hier ook supervriendelijk en lief. Maar ook wat overdreven en da’s dan weer op zijn Amerikaans. Ze zeggen hier niet gewoon “Hi” maar al-tijd “How are you doing/going (today)?”. Serieus, wie antwoordt daar nu echt op?! Wat ze ook van Amerika hebben, is de vele fastfood resto’s (niet alleen ketens) en de gewoonte om altijd koffie on the go af te halen. Liefst wanneer je bent gaan ‘joggen’ met de hond samen met nog 100 anderen in een kuststadje.

- Je zou van OZ denken dat het een modern en openminded land is… Maar homoseksuelen zijn tot in de jaren 80 strafbaar geweest, en homoseksuele activiteiten stonden in hetzelfde stuk strafrecht bij pedofilie en verkrachting. Say what?! Tijdens onze vakantie hoorden we een toespraak van een minister hierover hoe fout dat was en dat ze zich excuseren en dat het in alle staten wordt rechtgezet. 2018 hé mannen… Holebi's kunnen ook pas sinds kort trouwen hier én voor de wet op homohuwelijk goedgekeurd werd, zijn nog duizenden mensen in de 'wereldstad’ Sydney op straat gekomen om te protesteren. Straf…

- Ahja en vluchtelingen zetten ze hier gewoon op een eiland van de kust zodat ze niet op Australische bodem zijn. Wie hier trouwens is voor een jaar of langer om te werken, kan na twee weken zonder job het land uitgezet worden. Of als je visum verloopt, sporen ze je op en word je meteen teruggevlogen. Zeer strikte regels hier...

- Nog iets waar ik van verschoot, waren de tonnen plastieken zakjes die je hier overal vindt. Als in; in elke winkel maar ook op straat. Mensen laten hun vuil zo snel slingeren, terwijl er genoeg vuilbakken voorhanden zijn én ze vaak in hun auto iets eten of drinken dus hun afval ook gewoon daar zouden kunnen laten. Wij hebben in de supermarkt altijd onze zak mee. In OZ doen mensen inkopen voor het gezin en wandelen ze met een kar met 20 (ik overdrijf niet!) grijze plastieken zakjes in. Imagine… Elk gezin, twee keer per week, maanden en jaren aan een stuk. Geschift gewoon. Er waren wel heel soms mensen met een herbruikbare zak maar ik heb er nooit meer dan één in één supermarkt gezien (en die zijn groot!). GELUKKIG komt er verandering want in bepaalde supermarkten gaan ze in juni 2018 geen wegwerpzakjes meer geven (die ze nu gebruiken om een 4 of 5-tal producten in te steken). 🙌

- Dat toont nogmaals aan dat zelfs al woon je in een land met heel veel natuur (en een wereldwonder zoals het groot barriѐrerif), mensen zijn er daarom niet bezig met ecologie. Integendeel. Iemand die duiklessen geeft, en dus wel wat met natuur en dieren bezig is, wist niet eens dat diesels zo veel meer vuil uitstoten dan benzinewagens… Iedereen rijdt hier volop met 4x4’s of grotere trucks om hun honden achterin met een kooi mee te kunnen vervoeren. Auto's die met de motor aan staan te draaien voor een uur wanneer er niemand inzit (je wilt toch niet terug komen van café en in een warme auto gaan zitten?!) en zo van die stoten. Zullen wij maar ons best doen lekker veel te gaan fietsen tegen de opwarming van de aarde 🤷 Al zijn er natuurlijk ook mensen mee bezig en kreeg ik heel veel reclame op Facebook en Instagram voor ecologische projecten. Maar toch; er wordt massa's vlees geheten en weggesmeten (om 10u een hamburger bestellen en voor de helft laten liggen, zagen we vaak) en als ze het gewoon vinden dat je zelfs wanneer je in het etablissement je koffie en taartje nuttigt, wegwerpbekers, -borden en -bestek krijgt, zit er toch nog veel scheef vind ik 😀

Door hier op andere plekken te zijn, ben ik nog kritischer gaan kijken naar hoe wij leven en wat ik en wij allemaal samen kunnen doen om de wereld mooier en beter te maken. To be continued!