Wennen aan the Ozzy way of life

Één week Ozzy en ik begin er nog maar net in te komen! Afkicken van de oneindige en verrassende uitzichten uit NZ en wennen aan de drukkere, meer Amerikaanse manier van leven in Ozzy. De eerste stap hebben we gezet en we kijken er naar uit om nog vele mooie dingen van OZ te ontdekken. Wat we de eerste week beleefden, lees je hier. Spoiler alert: we hebben eens goed uitgerust én nog geen één kangoeroe gezien! #spannend

Vrijdag 13 april

Oh no. Met pijn in het hart stappen we naar het centrum van Wanaka. Het wordt zo te zien een mooie dag en we genieten dus van de mooie, laatste uitzichten tijdens onze rit naar de luchthaven van Queenstown. Zo gek dat onze tijd in NZ er al op zit. Maar hé; we hebben keiveel gezien en gedaan, én we hebben nog eens zo lang de tijd om Australië te ontdekken. 🙌

Na een korte vlucht (zonder vegetarische broodjes 😣) landen we in Sydney. Het is hier warm! 😅 Ik loop hier rond met mijn botinnnen, zwarte lange broek, icebreaker, dikste pull, wollen sjaal en regenjas 😂 Even uitzweten want we zijn bijna waar we moeten zijn; bij Davy en Tash!

In het treinstation loopt veel volk rond en worden we om enkele minuten tijd twee keer aangesproken of we vinden wat we zoeken. Sympathiek!

We treinen naar WARRIMOO, en fretten onderweg de snoepjes op die we met ons laatste NZ geld gekocht hebben. Eens aangekomen beginnen we onze wandeling met al onze zakken, maar hebben we dikke chance dat Davy net aangereden komt. We smijten onze zware zakken in de truck en ik leg mij erbij wegens gebrek aan plaats vanvoor. De zon schijnt, we zijn op onze bestemming, het leven is schoon!

Het is een supergezellig weerzien met Davy en Tash, al drie jaar geleden! En later ook de kleine Phoenix die wij nog niet gezien hebben. Lekkere pintjes, relaxed in de zetel op het terras, overweldigd door het enthousiasme van Banksy de hond én … er waren grote pizza's!

Zaterdag 14 april

Na een diepe slaap in een goed bed, regelden Huyby en ik eerst nog wat praktische zaken - we hadden nog altijd geen vervoer/van voor onze trip hier 😄 - en gingen dan wandelen met Banksy. Ik denk dat die hond niet wist waar ze het had, we deden een grote tocht met haar en tegen het einde liep ze verdacht traag naast ons. We merkten meteen op dat de lucht veel droger is in OZ en we veel te weinig gedronken hadden. Na een uur buiten waren we wreed dorstig en de keel goed droog. Helemaal anders dan in NZ. Lesson learnt: vanaf nu nemen we altijd water mee als we buiten gaan wandelen!

Na een lekkere lunch waarbij lijn liefje de typisch Ozzy vegemite op zijn toast at, trokken we erop uit. We gingen wandelen in the BLUE MOUNTAINS N.P. en deden de korte Darwin track waar we een mooi uitzicht zagen op het golden hour, net wanneer de zon ondergaat.

Op de barbie (=barbecue, ze korten hier alles af. Ik ben ook al “Soof” geworden) ‘s avonds lag bij het vlees ook kangoeroefilet 🤐 Dat heb ik mooi links laten liggen… Voorlopig dus enkel nog maar een dode gezien!

Zondag 15 april

Na alweer een goeie nachtrust pakten we ons gerief voor het strand joehoe. Eerst nog een crumpet in de toaster, met Nutella en jus d’orange en de dag kan beginnen! We rijden met ons allen naar WATTAMOLLA maar onderweg lezen we dat er een bosbrand is waardoor de weg is afgesloten. We moeten daardoor 45 minuten omrijden. We zien de rookpluimen in de verte en ruiken buiten ook de typische geur van houtvuur. Eigenlijk mijn meest favoriete geur ever maar in dit geval is het wel erg te zien dat ze met vele brandweermannen en -wagens en zelfs helikopters het water het vuur proberen blussen. Er staat een superfelle wind dus het zal niet snel gedaan zijn.

Aan het strandje - waar jongeren van verschillende hoogtes van een rots springen - staat helaas ook veel wind. Zoveel wind dat we bijna gezandstraald worden terwijl we daar zijn, en onze bokes knarsten ook verdacht veel tussen de tanden... #overalzand

We blijven niet lang daar en gaan op de terugweg nog iets fris drinken aan een parkje. Als de wind wat weg is, is het heerlijk genieten van de zon en een ice tea.

‘s Avonds maakt mijn liefje zijn megalekkere lasagne 🤤 en kijken we naar The Drop. Speciaal!

Maandag 16 april

Het was een warme (voor ons toch) dag vandaag, ideaal om naar SYDNEY te gaan voor een terrasje of twee. We gingen met de auto, al was er toch wel wat file al van ver voor de stad. We parkeerden aan het appartement van de ouders van Tash en gingen verder te voet de stad in. We liepen door verschillende buurten van de grote stad, langs de Anzac Bridge, het centrum met de straten die we wat aan New York deden denken, shoppers en werkmensen die in en uit gebouwen liepen. We dronken een pitcher Aperol Spritz om even van de brandende zon te bekomen en liepen dan verder naar de botanical gardens, de haven om Port Bridge en het iconische Opera House te zien. Ik wou in dat operahuis heel graag het theater zien dat naar Tash haar oma vernoemd is: Joan Sutherland, de beste Australische operazangeres die ze gehad hebben. Helaas zijn er trappen afgesloten voor tours met een gids en kunnen we niet in de zaal. Superjammer, ik had het graag met eigen ogen gezien. Gelukkig staan er veel foto's online en ook over Joan zelf vind ik veel oude en recentere foto's. Ze komen overeen met de foto’s die bij Davy en Tash omhoog hangen. Ze was echt een veder, en terecht!

Over het operahuis zelf leer ik dat in 1955 een architectuurwedstrijd uitgeschreven werd, die door een Deen gewonnen werd. In 1959 startten de werken, zodat het gebouw tegen januari 1963 klaar zou zijn voor opening. Dat duurde helaas tien jaar langer. Het gebouw werd dus in de fifties bedacht maar opende pas in 1974. Het heeft iets spacy van vorm maar ook vintage door de materialen die gebruikt werden. Binnenin was het ook een coole mix van hout en beton, en de lounge met vintage stoelen, bar en gloeilampen leken geknipt voor een toffe avond op resto maar het prijskaartje iets minder 😉

We dronken een frisse pint in de bar aan het operahuis (ni goeiekeup hé Davy 😦) en aten lekker krokante en gekruide potato wedges met room en chilisaus. Mmmmh heerlijke combo! Gaan we thuis ook is doen 🤤

Tash nam ons mee naar THE ROCK, de oudste buurt van de stad. Nu, ook hier moet je oud wel relatief nemen. Een jong koppeltje staar trouwfoto's te nemen op een trap die twee straatjes verbindt, net zoals je dat in oude Europese steden ziet. Los daarvan zag alles er vrij recent uit. Een verfrissend slaatje onder de vernevelaars op een druk dakterras was voor ons allemaal wat veel door de warme temperatuur én de wedges van daarvoor. Maar we hielden vol!

We rolden onszelf buiten en namen een Uber richting Tash haar ouders. We gingen snel even dag zeggen en een cider drinken. Ze wonen in een prachtig appartement met zicht op de stad. Daarnaast waren zowel mama als papa superlieve mensen met humor. We hebben goed gelachen, zeker met de deugnietverhalen van el padre. Feestjes met die familie lijken mij nooit saai. Dus ik hoop stiekem op een ‘20 jaar getrouwd’ feest hier in Ozzy!

Dinsdag 17 april

Wanneer we voor het ontbijt buiten op het terras gaan zitten, valt ons meteen de rookgeur op. De brand van twee dagen geleden zal dus alleen maar verdergekomen zijn… Ik lees op de home page van het VRT nws zelfs een kort artikel over hoe men hier probeert de bosbrand te stoppen, dus dan zal het toch al neig zijn. Als dat maar goedkomt. 🤞

We pakken de trein naar LEURA, nog wat verder het BLUE MOUNTAINS N.P. in. We stappen van hier langs een kleine waterval richting ECHO POINT waar je zicht hebt op THE THREE SISTERS. Dat zijn drie smalle rotsen naast elkaar die opvallen in het landschap. Alle rotsen die je ziet in de Blue Mountains zijn ontstaan omdat er lang geleden vlakten van rotssteen waren, en waar - door af en toe meer poreuzere lagen in de rots - stukken van zijn afgebroken bij lawines en instortingen. Daardoor zijn er een paar rotsplateaus op te merken in het landschap. De randen zijn het mooist en meest imposant omdat je zo alle kleuren en lagen van de rots kan zien en beter opmerken hoe hoog we daar eigenlijk staan als we erop staan. Verder is er heel veel begroeid waardoor je de diepte minder kan inschatten. Rotsen hier zijn zo'n 220 à 250 miljoen jaar oud. Hallo kroket!

We stappen verder naar KATOOMBA en doen na onze track een babbeltje met een local die met zijn dochter Selena aan het voetballen is. Hij vertelt ons waar we later in het dorpje iets moeten gaan drinken en we spelen een spelletje voetbal. Hij begint over het WK voetbal in Rusland te praten en dan over hoe hij vindt dat Rusland van te veel de schuld krijgt en gekregen heeft in de geschiedenis, haalt er de recente aanvallen in Syrië bij etc... Ik wil mij zo snel mogelijk uit de voeten maken en heb al spijt dat ik niet tegengesproken heb toen zijn dochter meende een punt te hebben gescoord terwijl de bal overduidelijk langs de foute kant van het stokje dat als piquet diende, naast de goal rolde. 🙄 Zo liegen zeg! Maar ik mocht niks zeggen van mijn lief “omdat het nog een kind was”. Wel, mijn dochter van 12 zou er maar tegen moeten dat iemand haar op een leugen betrapt 🤣 (ik heb vanbinnen eens met mijn ogen gerold maar me vanbuiten heel vriendelijk voorgehouden hoor, no worries 😉)

We drinken ne lekkere limonade in een gek café gerund door Amish mensen. Een knotsgek interieur alsof je in een gezellige trollenkroeg bent terechtgekomen. Alles in hout en opeengepropt en de mensen die er werkten hadden hun speciale kleren aan, alle menu’s handgeschreven en vol bloemen getekend. Ze hadden ook green drinks en green bars om te eten, bomvol groenten uit hun tuin. Een speciale omgeving, en dan heb ik nog gesproken over de ‘country meets riverdance’ muziek die er op stond. Als je ooit in de buurt bent: the Yellow Deli.

Op de trein terug merken we de witte waas in de lucht op en de straffe geur van houtvuur. Ook in Warrimoo lijkt het alsof gans het dorp een brandende bbq heeft staan. De bosbrand van twee dagen geleden woedt nog steeds fel…

Woensdag 18 april

Inpakken, opruimen en wegwezen. We krijgen een lift van Tash - met pitstop in Glenbrook voor toast met gepocheerde eitjes - naar de luchthaven waar we onze huurauto afhalen. We hebben tien dagen een auto, nadien nog vier weken een campervan. We waren veel te laat om de van te boeken, vooral omdat het nu net twee weken paasvakantie is…

In onze Corolla gezinsbolide doen we de eerste kilometers on road in Ozzy. We rijden naar Corlette in PORT STEPHENS. Via AirBnB hebben we een toffe studio gehuurd in een poepsjieke wijk. Geen keuken maar wel een waterkoker en microgolfoven, dus taboulé van couscous, koude groentjes en opgewarmde falafelballetjes wordt onze heerlijke maaltijd. Het enige onnozele van het winkelen; eerst moest Huyby terugrijden omdat hij zijn portefeuille vergeten was, en eens terug merken we dat ik gewoonweg de couscous ben vergeten kopen 🤣 Goed bezig! 🙄

‘s Avonds hebben we heel de tijd tv gekeken, ik ga daar eerlijk in zijn. De lady of the house Robyn deelt haar Netflix account let haar gasten, dus keken we de ene ‘Brooklyn 9 9' na de andere en het was superontspannend en grappig. #guiltypleasure

Donderdag 19 april

Vandaag slapen we uit en gaan we na één gezond ontbijt lopen. Ik zweet als een rund op de begot 7,5 km die we doen. Zo warm en vooral de warme wind erbij maakt het zwaar. We komen de hele tijd langs het water en doen ook de obligatoire stop aan de fitnesstoestellen om de andere spieren niet te laten rusten.

Daarna kappen we ons een poos af aan het strandje van CORLETTE op wandelafstand. Het is niet normaal hoeveel mensen hier met hun hond passeren! Ik begin eindelijk in mijn leesboek en doe een kwijlend dutje tussendoor. Zalig 🤗 Gewoon genieten.

De avond breekt supersnel aan, het wordt vroeg donker (winter is coming!) en we zien regen komen. Robyn van onze studio waarschuwt ons dat er vorige week enorme hagelbollen hadden en vele auto's in de straat schade hadden. We mogen een paar dekens lenen om op de auto te leggen, keilief! Better safe than sorry.

We plannen onze volgende stops en boeken overnachtingen op een boerderij. Ik ben benieuwd!

Vrijdag 20 april

We rijden een kleine 5 uur vandaag. Gelukkig hebben we onze classics playlist om het nuttige aan het aangename te koppelen! Het rijden hier is nu nog op de Pacific Highway binnendoor, dus niet langs de kust, om niet te veel tijd te verliezen. Dat is handig maar ook wel veel minder picturesque dan wat we in NZ continu onderweg zagen. Op dat vlak is het hier wel nog wennen voor mij, we zijn rotverwend in NZ geweest en hier zijn de landschappen saaier (bush of kust) en de snelwegen echte snelwegen en véél meer mensen op de baan en in de dorpen. Ik denk dat ik er bijna aan gewend ben. 😉 Huyby is een paar jaar geleden al in OZ geweest (tot aan Byron Bay slechts) dus wist beter waar zich aan te verwachten.

We houden halt in BELLINGEN voor een frisse pint. Een gezellig dorpje met een paar mooie warenhuizen van 1900. Er zijn wat hippe mensen die naar de zuurdesembakkerij gaan en ook echte plattelandsmensen die met hun - perfect in het midden vergeelde - snor een pint in hun persoonlijke stoffen houdertje drinken en tussendoor naar alle locals die passeren iets roepen of high fiven. 😊

We komen aan op de boerderij van Traci en Ray in BONVILLE. Tracy staat al van ver te zwaaien naar ons. We passeren twee mini pony's en parkeren onze auto voor het versierde huis. Versierd als in: vele vogelkooien, beeldjes, kussens, hangertjes, droomvangers, geblazen glas,... Heel gezellig. Binnenin staan er nog is twee keer zo veel spullen: manden, oude naaimachines en weegschalen en potjes van de kruidenierswinkel, letterbakken vol zilveren speciale lepeltjes, gehaakte dekentjes, spiegels en heel veel schilderijen van alle formaten door elkaar en tegen elkaar. Een schitterend geheel. Onze kamer is helemaal stuffed (alleen de paar oude poppen zijn wat creepy, die steken we meteen weg) en zelfs romantisch want we hebben ene privé balkonnetje met bank en zitkussens. De max!

We worden geïntroduceerd aan 6 kleine eendjes die enkele dagen oud zijn. Ze staan binnen in de living bij een warme lamp en zorgen voor schattig sfeergeluid. Het is al valavond, maar morgen gaan we kijken naar de biggetjes die eergisteren geboren zijn, de kalfjes bij de koeien, de paarden, schapen en honden. Tiny op de boerderij is er niks tegen!

Wat een gezellige avond… Liefje kookt pasta met “rode saus”, we keuren de Australische parmesan goed (en vragen ons af of er buiten Europa toch mensen hun product zo mogen noemen zelfs al komt het niet uit Italië), doen inspiratie op voor onze keuken later (golfplaten en beton) en slaan een toffe babbel met het koppel der huizes. We praten over drinkwater, over het dieet dat varkens volgen en pata negra, over het boerenleven. Superwarme en grappige mensen 🤗

Zaterdag 21 april

Vandaag was voor mij persoonlijk de eerste echt verrassende dag in OZ. We aten een gezond fruitontbijt buiten aan onze kamer. We liepen rond op de boerderij en zagen de kalfjes en vooral de 11 biggetjes die net 3 dagen oud waren. Zo zo schattig en klein. En dan zie je dat mamavarken, hoho, gigantisch! En zoveel tepels 😁 Heel tof om dat eens van dichtbij te zien. Lang leve de beestjes!

We gaan wandelen in DORRIGO NATIONAL PARK. Een eeuwenoud regenwoud, een écht regenwoud! 🤘 Vochtig klimaat, insecten, het geluid van speciale vogels,... De setting was top! De prachtige stammen, watervallen, verstrengelde slierten boom (zelfs een exemplaar dat elkaar precies de hand vasthoudt!), vogels, woudkalkoenen (of zo), gekke paddenstoelen en roodhalspademelons; we zagen het allemaal! 🙌 Van die laatste hebben we helaas geen beelden; het is een prehistorisch dier dat familie is van de kangoeroe maar niet rondspringt, meer op 4 dan op 2 poten loopt en van gestalte veel kleiner is. Gelukkig hebben we de pythons die hier ook nog leven, niét gezien. 🙈 Deze wandeling en de video in het visitor center waren echt de max!

We verwenden onszelf in de terugrit op een ijsje in Bellingen. Yummy! De mensen hier zijn echt super chill, iedereen lacht naar elkaar, velen lopen op blote voeten,... Very à l’aise quoi.

Het is jammer dat we hier weg moeten want het is hier echt mooi, ons logement op de boerderij is fantastisch, de mensen zijn vriendelijk,...

Maaaaar we moeten verder! Voor we de sunshine coast afrijden, gaan we in hét hippiedorp van OZ eens kijken of alle verhalen kloppen (eerste generatie hippies die al 40 jaar met dezelfde psychedelische T-shirts rondlopen en aan iedereen drugs willen verkopen). We hebben alleszins een coole overnachting geboekt in een tent (glamping).

En gene paniek mama’s; vriendelijk aangeboden stukjes spacecake zullen we afslaan. 😉