Ka kite ano, prachtland Nieuw-Zeeland!

Gosh. De laatste blog die ik in NZ livezet. Zes weken weg van thuis, werk, gewoontes, sleur. Zes weken natuur, avontuur, verwondering, dingen begrijpen of nog meer in de war zijn, wandelen en bewegen, genieten van de 24 lange uren in een dag waarop je zóveel kan doen als je niet werken moet. This is life.

We hebben nog vanalles meegemaakt de laatste dagen… Een détente van 36 uur in een berghut bijvoorbeeld omdat we door plotse en hevige sneeuwval onze trektocht niet konden verderzetten. 🙈 Alles van de voorbije tien dagen lees je hier.

Nieuw-Zeeland, u bent het woord PRACHTIG waardig. Ka kite ano; tot weerziens! 😙

Maandag 2 april

Paasmaandag. We hebben hier nu eens niks gedaan om Pasen te vieren. Oeps. Geen hazen of eitjes of kuikentjes in chocolade, geen overdosis aan chocolade op alle plekken waar je komt de tijd rond Pasen. Wel zijn we deze ochtend 8km gaan lopen, hebben we een was gedaan, lekker gedoucht en ontbeten onder een stralende zon op een heerlijke camping tussen de heuvels en bergen. Er zijn slechtere manieren om een maandag te starten. 😉

Wij rijden véél vandaag, en opnieuw door prachtige landschappen. Ik denk dat ik deze omgeving de mooiste vond om door te rijden in NZ! We houden halt in Queenstown om ons te informeren bij de DOC over meerdaagse wandelingen. We wilden de Reese-Dart track doen maar daar is een brug compleet verwoest dus je kan die tocht niet doen. We kijken naar andere mogelijkheden en of we in de hutjes wel plaats gaan hebben. Het is nog zeer af te wachten of we een bed gaan hebben of op de grond gaan moeten slapen daar…

We stoppen 2,5u later in TWIZEL en eten eens buitenshuis. Geen afwas vanavond! 🙌 Fish & chips, dagvers en met een lekker slaatje. Mmmh dat smaakt! Nadien parkeren we ons aan het meer van PUKAKI waar we gratis overnachten. Een verrassend warme wind en natuurlijk verlichte omgeving door de maan die nog steeds groot is. Dit is een plek waar je heel veel sterren kan zien omdat je zo ver af bent van dorpjes met lichtvervuiling, maar door de felle maan zien we niet superveel.

Dinsdag 3 april

We gaan kijken naar het meer waar we overnacht hebben maar bij aankomst in het donker niets van konden zien. Wat een prachtig blauw gletsjermeer is dat zeg! Echt speciaal. En de bergen erachter; picture perfect aan LAKE PUKAKI👌

Iets verder LAKE TAUPO; wauwie, hetzelfde speciale lichtblauw water maar groter en met een eilandje dennenbos in het water. We wandelen op Mount John, waar we letterlijk omver geblazen worden langs alle kanten. En we moesten roepen naar elkaar zelfs al stonden we naast elkaar.  “WATTE??” 😆 Eens voorbij de wind, was het zonnetje heerlijk op de huid. We hadden weer eens dik chance met het weer tijdens de wandeling. Stralende zon en (bijna) geen wolken, net zoals met de Tongarirowandeling en de helikoptervlucht. Want bij aankomst aan de auto was de lucht overtrokken 😁

We hit the road, nu een veel platter en saaier stuk dan wat we de voorbije dagen zagen, richting Christchurch. We houden er zelf de sfeer in; ik heb een slappelachdag en ben mijn eigen  rare ik. Huyby vraagt of ik altijd zo geweest ben. Hahaha ja natuurlijk! Altijd al crazy in zhe coconut geweest en ik het is al bijna 30 jaar aan het rijpen, dus het is niet ineens gekomen door met hem samen te zijn. Hij dacht dat hij mij misschien zo gek maakte. Nee hoor 😈🤣

We stoppen aan een reservaat in LINCOLN waar we gratis op een gigantische weide staan vlak aan een rivier. Danku NZ! 😙

We houden een muggenklopjacht in het busje en scoren meer dan 20 tijgermuggen! Een vast ritueel voor het slapengaan want we staan beiden al zo vol beten dat elke mug of zandvlieg eraan moet. #sorrynotsorry

Woensdag 4 april

Wakkerworden met de zon in onze ogen, afwasje doen, boke met Nutella (ja den dure want den cheapo is echt niet lekker 🙄); heerlijk! In het universiteitsstadje Lincoln staan we 3 uren geparkeerd voor de bib om op de goeie Wi-Fi te gaan. We boeken vervoer en hostels, checken weer en locaties, bekijken de opties voor Australië, mailen en chatten met het thuisfront na 5 dagen offline, halen het VRT nieuws binnen, ik update mijn blog en smijt tien foto's online. Daar heb je dus tijd voor nodig zene 🙃

We rijden naar BANKS PENINSULA, een stukje eiland rechts van Christchurch waar hier en daar scheuren in zitten waardoor je mooie baaien met heuvels kan bewonderen. We stoppen in ARAKORA. Een speciaal klein stadje want hier zijn veel zaken met een Franse toets, quoi. De bloembakken, Franse vlagjes, restaurants en winkels met Franse namen (Le Bistrot, Ca bouge),... Enfin, een beetje onnozel want die NZ’ers zelf kunnen geen woord Frans maar de Franstalige toeristen halen hun hart hier wel op door op straat lekker fier luid Frans te praten en wat er op het menu staat volledig correct te kunnen uitspreken.

Hier ben ik voor het eerst in NZ een kerkje kunnen binnengaan. Echt heel klein en vanbinnen precies een veredeld tuinhuis. ‘t Is toch gek dat NZ zo jong is dat deze kerk van 150 jaar oud echt al oud is voor hier - en nog in goede staat. De andere kleine kerkjes die je in dorpen passeert, zijn allemaal even kleine houten kotjes, echt zoals in de westernfilms. Naast een oude grafsteen uit 1880 vind je echt niks speciaals. Geen beelden, geen glasramen, geen preekstoelen, geen zuilen, geen… Voor iemand als ik die op vakantie graag kerken binnengaat, is NZ toch ne mindere. Maar dat compenseert voor de zotte natuur uiteraard! 😊

Los van deze bizarre touch in een dorpje aan zee met rozentuintjes en mooie houten huisjes, is het hier wel heel gezellig en zijn er mogelijkheden voor ne goeie koffie en een ijsjes! De zonsondergang achter de bergen is wondermooi - avondrood op z'n waardigst - en we kruipen vroeg in bed om morgen van de zon te kunnen genieten.

Donderdag 5 april

Vandaag startten we de dag goed met pannenkoeken en vers fruit. Een klein wonder; we hebben een groene kiwi uit NZ in de supermarkt gevonden! Dat smaakt, de eerste sinds we hier zijn.

We pakken lunch en water in en trekken eropuit voor een dag wandelen in de heuvels/berg hier. Nu ja, berg, hij is 805 meter hoog; telt dat dan?! Ik weet het niet, maar ik weet wel dat het goed bergop was en het uitzicht op de hoogste uitstekende (met wat verbeelding Lion King-) rots zalig was. Jammer dat er een soort nevel tussen de bergen en de zee hing, geen mist maar een witte waas. Alsnog wederom een uitzicht om u tegen te zeggen want het ging echt 360° rond en dit is echt een uiteinde van NZ dus je keek uit op de oceaan achter de bergen.

Een fris wasje aan de drinkfontein, lekkere curry van mijn liefje, trivial time en we waren goed “meurg” voor ons bed. Morgen geven ze 21 graden en volle zon. Dat wil zeggen dat het nog veel warmer aanvoelt want de zon is hier veel straffer dan bij ons in België. (toch één voordeel aan een meer vervuilde lucht 🙄)

Vijdag 6 april

De dag begon mooi en warm, Huyby ging een uur lopen en ik ging wat Wi-Fi’en om mijn benen te sparen. Dit was de eerste keer op vakantie dat we eens een uur elk iets apart deden - crazy! Tegen de middag waren er sluimerwolken dus het plan om wat aan het ministrand te hangen ging niet door. We lazen onze Knack, aten lekkere taboulé en genoten van het niks doen.

Vandaag reden we richting Christchurch en onderweg passeerden we Lara en Ward in hun busje en zwaaiden we gelijk zotten. 😂 Zij zitten dus niet veraf en moeten ook naar Christchurch terug om hun busje af te zetten. Dat betekent nog een keer samen pintelieren en over de reis vertellen yay 🙌

We slapen bij MOTUKARARA op een groot veld waar ook wat grote en n’eine tenten staan met een grote vlag van de Scouts. Aha, toffe mensen in the hood!

We gaan ernaartoe om geld te wisselen want we kunnen geen 10 NZ dollar gepast in de honesty box steken. Ik voorop en Huyby kwam achter met de portefeuille uit de van. Ik vraag of iemand kan wisselen, 20 voor twee keer een briefje van 10. Een man van ik schat 40 à 42 jaar zegt dat hij misschien wel kan helpen en vraagt “And what do I get in return?”. Ik zeg: “Twenty”. Hij: “Ah I’d wished it was something else”. Raar moment nummer één 🙄

Hij haalt geld uit zijn handschoenkastje en ik zeg (omdat ik duidelijk geen tas bijhad of niks in de hand had): “My friend is getting the wallet in the car”. Hij daarop: “Is that a he or a she?”. Ik: “he”. Hij: “That’s a bummer then”. Raar moment nummer twee 🙄

Dan was Huyby er was het gênant voor hem en duidelijk awkward voor een andere, vriendelijke, man die erbij stond en zo'n dingen niet zou zeggen want hij gaf me uitleg over hun scoutswerking. Ik was in mijn hoofd zoveel dingen aan het bedenken om terug te zeggen, maar stond toch gewoon met verbazing het moment te beleven waarop een man dwaze opmerkingen maakt de eerste seconde hij een meisje ziet en er een spelletje van willen maken. Dat is dan mijn indruk van de scoutte van NZ; mannen die nog leiding geven aan de jongste kinderen (soort traditie dat de cubbs (kapoenen) door ouders of oud-leiding geleid worden) en de leiding ondersteunen door als ‘scouders’ te helpen aan een weekend met tenten, koken, logistiek etc. Speciaal 😉 Geef mij toch maar de scoutte van Grimbergen waar kapoenen door jonge, energieke, zotte leiding wordt geleid en niet door 40’ers, waar je zonder water en elektriciteit op tentenkamp gaat, waar je echt je plan leert trekken en waar je als leiding niet door ouders bekeken wordt 🤗

Zaterdag 7 april

We moeten onze spullen inpakken en de van klaarmaken om af te zetten. Net vandaag, en dat was gelukkig al weer even geleden, regent het ‘s ochtends. Dus het was nogal een gekronkel en gekruip met twee in het busje om al onze spullen die er vijf weken inlagen, goed op te bergen.

Onderweg naar Christchurch stopten we voor een criminele koffie… We hadden namelijk een glas laten vallen tijdens een rit in ons busje en één glas kan je niet makkelijk kopen in een winkel. Dus we bestelden koffie en chocomelk, en namen twee glazen en een fles water (zeer normaal hier; je kan altijd gratis koud kraantjeswater drinken). En dan hebben we er één gepikt 😲 Slecht voor ons karma! We waren waarschijnlijk superstuntelig want nogal gestrest, maar we hadden het toch. Oef! Geen dure grap bij de afrekening van de van als ze het zouden gemerkt hebben.

In CHRISTCHURCH ontdekken we dat de stad erg Brits aanvoelt en hier staan wel een paar mooie gebouwen. Klein Canterburry precies. Onze YHA hostel lag vlak aan het gigantisch park met botanische tuinen. Er rijden weinig auto's door de stad - zelfs al is het zaterdagnamiddag - en er is geen echte hoogbouw, waardoor her heel aangenaam rondlopen is. Toffe stad!

7 jaar geleden vond hier een zware aardbeving plaats. Getuigen zeggen dat ze bijna verticaal van de grond gingen. Je ziet nog steeds gebouwen en pleintjes in puin liggen of met de werken nog bezig, en de kathedraal is nog onaangeroerd. Er vielen ook 185 doden bij de aardbeving.... Het was echt wel een heel stevige schudding van sixhts 24 seconden en de stad is nog in volle heropbouw. De komende 20 jaar wil de stad lage bebouwing verderzetten, gras en bomen doorheen de straten en pleinen,... Dat wordt hier een aangename plek day weet ik nu al!

Vele winkels en ook banken hebben jaren in containers opengehouden. Een deel van de containers zie je nog. En voor de kathedraal is er een tijdelijke kerk gezet wat verderop, let een structuur van karton! Aan de buitenkant is er wel plastic aan te pas gekomen, maar het gewelf is van kartonnen buizen. Én het kruis dat boven het altaar hangt. Precies twee zeer grote kartonnen rollen van keukenrolpapier: speciaal. 😉

Na de queeste om een klein gasbidonnetje te vinden om op te koken in de berghut, spreken we opnieuw af met Lara en Ward. Zij hebben hun laatste avond in NZ dus daar gingen we ene op drinken! Hip zoals we zijn, belanden we in coole cafés met containers, met de bar in een trailervan, gezellige lampjes en alternativo’s. Na een pint en falafelburger maken we den oversteek naar een iets meer fancy bar slash resto aan de overkant. Daar hadden ze een mega uitgebreide bierkaart en daar hebben we tot middernacht gezeten. De DJ deed ook haar best, op de momenten dat ze niet met haar vriendin stond te zoenen achter de decks. Bij het verlaten checken we de hoge en vele frigo’s met een mooi palet aan biersoorten. Dan merken we dat ze Gulden Draak, Duvel, Liefmans, Leffe etc hadden - maar die stonden niet op hun kaart. Stoem!

Onderweg naar onze slaapplaatsen laten we het clubben links liggen en nemen we afscheid van Lara en Ward. Ze hadden helaas maar 3 weken in dit prachtige land maar hebben wel superveel gezien en gedaan. Volgende keer in Jette afspreken voor een pintje sur l’herbe! 🍻

Zondag 8 april

Na een korte en slechte nacht voor mij - het kan aan de pintjes gelegen hebben - maken we onze bokes voor de lunch en reppen we ons naar de busstelplaats. Vandaag wordt een laaaaaaange dag want we zullen 7 uur op een bus naar Wanaka zitten. Van hieruit doen we vanaf morgen een driedaagse trekking. Ze geven wel regen en zelfs sneeuw, minder. 🙄 Hopelijk valt dat goed mee!

Maandag 9 april

We doen in deze laatste week in NZ eindelijk onze driedaagse tocht waar we (vooral Huyby) zo naar hebben uitgekeken. Lekker in de natuur zijn en slapen in hutten onderweg. We moeten naar een plek op één uur rijden van de stad Wanaka, vlakbij MAKARORA waar maar twee straten zijn: Kiwi street en Kaka street. 😃

Omdat bussen in deze richting pas in de voormiddag rijden en de privé busjes ons niet konden/wouden helpen, kiezen we ervoor om te liften. Iedereen die naar de westkust gaat, moet deze baan doen. Met ons kartonneke staan we daar om 8u30. We wandelen zo'n 3 km en hebben dan geluk; Fransman Steven pikt ons op in zijn net afgewerkt slaapbusje met pompbak en kastjes.

10u15: We starten aan de tocht,waar we na ongeveer 2 km een rivier moeten oversteken om aan het werkelijke begin van de GILLESPIE TRACK te starten. Die rivier kan je oversteken als het water “niet te hoog” staat. Oké. Maar er wordt nergens op centrale plaatsen zoals de DOC gebouwen waar iedereen zicht over wandeltochten informeert, gezegd wat nu te hoog is of gewoon per track kunnen aangeven of het haalbaar is of niet. We proberen de rivier over te steken die er echt oké uitziet maar door het volledig helderblauwe water in het midden schatten we fout in hoe diep het wel niet is. Resultaat; mijn lange stapbroek tot aan de navel onder water, en een dikke schrik om met onze staprugzakken nogmaals te proberen. De onderstroom is echt fel; hier geraken we nooit door.

Alternatief: terug naar de baan stappen, liften naar een trekpleister 5km verderop en van daaruit een andere track te volgen die uitkomt op het eigenlijke begin van onze Gillespie track. Eens we op de weg zijn, passeren veel auto's ons met véél plaats. Zeer frustrerend dat niemand ons die 5km wilt meenemen. Tot… een Duitse ket stopt. In een lage personenauto. Vanachter matrassen en eten en brol. Vandoor naast hem alles vol. Echt zot; zijn auto had misschien nog één kubieke meter lucht en toch mochten wij daarbij, respect! Hij smeet alles naar achter, onze zakken daar nog op gepropt, en wij met twee vanvoor op een zetel. Awesome! 🤘

12u: We starten aan de BLUE POOLS. We stappen de 6km goed door, wetende dat we nog even moeten gaan en we 1. veel te laat vertrokken zijn en 2. meteen naar hier hadden moeten komen omdat we van het niveau van het water onwetend waren.

13u30: We zijn dan eindelijk aan het begin van de Gillespie track! 🙌 Nu volgen er 20km door bos en rotsen met kleine waterstromen die uit de kant komen. Omhoog en omlaag, maar vooral omhoog. En nat, heel nat. De zon hebben we niet gezien maar gelukkig heeft het onderweg niet neig geregend. Maar de ondergrond was zompig, en zeker wanneer je uitschoof 😂 En door natte varens en grassen op het pad, werd ne natte donkere kraag op onze broek steeds hoger… Sokken en betonnen doorweekt: check!

We hebben keihard doorgestapt maar moesten toch het laatste druk door schemer en donker, met onze Petzl op ons hoofd ploegen we ons door de smalle natte paden.

19u: We komen aan aan de Young Hut! Helemaal nat en koud want toch al hoger op de berg. Wat een opluchting!

Tot we binnenwandelen en merken dat er enkel nog een ouder koppel zit, het erg koud aanvoelt en de stoof nog niet brandt. Bummer. Geen warmtebron om ons aan op te warmen… 😩

We warmen water op op ons gasvuurtje en eten een lekkere diepgevroren maaltijd nasi goreng. Alle natte kleren hangen aan een koord in de koude vochtige hut. Not helping. Ik beklaag mij dat ik geen lagen en lagen dikke warme kleren mee heb om mij nu op te warmen. We doen een poging om de ruimte op te warmen met het vuur. Uren zijn we met het vuur bezig; er liggen namelijk steenkolen en die moeten aangeraden maar how, dat is niet zo simpel als met houtskool 🤔 Gezellig was het ook niet echt want de stoof moet toe om goed warm te worden en via de buis en de stoof zelf de ruimte op te warmen. De ruimte was echt te groot (in de zomer kunnen hier 20 mensen slapen), rond middernacht gaan we slapen met de bibber die sinds aankomst in de hut niet is weggegaan. Door de vele verluchtingsgaten in de hut blijft de koude lucht binnenkomen. Stijf en met de gedachte dat we de dag erna met natte kleren gewoon weer moeten vertrekken, kruipen we in onze slaapzak. Ik zelfs met twee paar handschoenen!

Dinsdag 10 april

Het was een koude nacht met veel wakkere momenten en pogingen om mijn heupen in een goede houding te leggen. De combinatie van veel te stappen de afgelopen weken, 5 weken op een matrasje van een busje Te slapen en dan nu die koude zorgen voor pijn in mijn heup en benen en elke minuut ik wakker lig hoop ik dat het snel ochtend wordt.

We staan op iets voor 7 en merken dan dat het fel gesneeuwd heeft. Onder onze niveau, rond onze berghut alles wit, en nog hoger in de bergen dikke pakken sneeuw. Fuck. Ik besef eerst niet wat de gevolgen voor onze tocht zijn. Vooral; dat haat koud worden en een bittere tocht met onze natte kleren. Dan komt het besef dat je de track gewoon niet kan zien onder een dik pak sneeuw, dat hoe hoger we gaan er meer sneeuw zal zijn, dat we niet weten hoeveel wind en koude Het daarboven is, dat het water op alle plekken gaat stijgen op de derde dag van de tocht als het wat warmer wordt. Na overleg met onze twee medehutters maken we een wijze beslissing door niet verder te gaan. Wind in het zadel tussen de twee bergen kan tot 85km per uur gaan! Een no go met onze rugzakken.

Elk jaar worden er toeristen op zeer veel plekken in NZ met helikopters opgepikt omdat ze vastzitten door het weer te onderschatten. Zo'n straf verhaal wouden we niet mee naar huis nemen. 😉

We blijven een dag in de hut, zodat we na de middag toch nog een mini wandeling van 2,6km hebben gedaan op de track van dag 2. Heel veel sneeuw en prachtige bergen! Maar ook heel blij dat we hier niet doormoesten met rugzak. Wanneer we stoppen voor een foto passeert er een fameuze windstoot waardoor we bijna niet meer kunnen rechtstaan. Dunne sneeuw wordt mee in ons gezicht geblazen. Jawadde dadde! Op de weg terug nemen we hout Lee om te drogen te leggen in de schuur, voor de volgende stappers die hier stranden wanneer alles nat is.

Er ligt een puzzel in een plastic zak in de hut en dat is het. Ik zet mij er aan maar merk al snel dat er véél stukjes zijn (700 denk ik), het kader alleen aan vele stukjes mist, er 24 stukjes van alleen maar karton bij zijn én je zonder een foto van de puzzel van 700 stukken met bloemen, gras en lucht fameus gescheten bent. Wanneer het donker begint te worden, geef ik op. Ik steek een briefje bij in de zak om volgende mensen te waarschuwen dat hij niet compleet is. Dan houd ik mij maar warm door te borstelen en wat op te ruimen. En eten. Gelukkig hadden we veel koekjes en crackers mee! 😅 Dit is zo'n moment waar je op voorhand totaal aan niet aan denkt dat het zou voorvallen, maar we waren voorzien! En ook 3 theezakjes die hun zalig nut hebben bewezen door 3 keer voor innerlijke opwarming te hebben gezorgd.

Er kolen geen andere wandelaars toe in de hut. Dat wil zeggen dat er echt niemand buiten wij twee in die gebergte zit! 🙈

Tegen de avond wordt het eindelijk wat warmer. Huyby heeft de luchtgaten afgedekt met vodden en lege zakken. De steenkoolstoof is nu van ongeveer 10u ‘s ochtends aan… Tel maar uit dat we pas rond 18u voelden dat er een stoof aan stond. De avond was zo warm - zalig! Onze zolen en sokken en broeken droogden op; ik kon uitkijken naar de ochtend om met warme kleren te vertrekken. We zetten twee tafels voor de stoof en legden daar onze matrassen op zodat we toch nog het meeste van de warme lucht konden genieten. Warm de slaapzak in woehoe! Helaas wel van korte duur want vanaf ik wakker werd ‘s nachts (we gingen slapen rond 21u en de stoof doofde uit), lag je weer in een kille ruimte. Gelukkig niet zo koud als de nacht ervoor maar toch. Ook de pijn in mijn benen was weer van de partij. (ik schrijf dit in mijn blog omdat ik deze pijnen echt nog nóóit heb gevoeld en ik me wil herinneren wanneer dat was, I’m getting old 👵)

Als je daar dan wakker ligt. Alleen. En er komen ongewild horrorbeelden naar boven van wat er allemaal kan gebeuren in die pikdonkere hut omgeven door sneeuw en waar niemand ons zou vinden… Creepy!

Woensdag 11 april

Wekker om 6u. Snel kleren aan, ontbijt met muesli en melkpoeder, droge sokken en schoenen en broek aan en welle weg. Mentaal wel een opdoffer omdat we geen extra tijd meer hebben in NZ voor een andere meerdaagse tocht, we hiervoor wat spullen zijn moeten gaan kopen en regelen, we de oversteek op de bergkam van Gillespie Pass niet zullen zien of doen, we 36u in een koude hut niets konden doen dan rillen, bewegen en vuur maken, we krak dezelfde weg terugmoeten van 26km door natte paden.

We vertrokken in de sneeuw maar werden ‘s middags getrakteerd op blauwe lucht en zon. We hebben genoten van die mooie sneeuwpoppen onder de zon. Maar we hebben ook gevloekt en keihard doorgestapt. Tegen het einde waren de benen en knieën moe, de voeten vol blaren en rimpels door zolang met natte sokken te stappen, de goesting ver te zoeken. “Nu moeten we er toch bijna zijn?” en “ah we zijn aan dit bruggetje/veldje, was dat niet in het begin eergisteren?” werden uitgesproken maar telkens de realiteit dat het echt nog wel een poos stappen was. De miljoenste gladde boomwortel en drassige grondverzakkingen vergden veel energie op het einde.

15u: Maar dan ineens waren daar de Blue Pools; een lichtpunt aan het einde van de tunnel. 😀 Nu ik dit schrijf, kan ik lachen. Maar toen was daar zelfs geen energie meer voor.

Ahnee, want wij moesten nog naar Wanaka terugliften! 🤣 Ik hoopte dat mijn gemank mensen sneller zou doen stoppen, maar velen reden ons los voorbij, of stopten om ons bordje te lezen en dan te zwaaien en verder te rijden. 🙄 We hadden geluk! Om 15u30 zaten we met een chillen pee in de auto en ik genoot van een stralende zon door de ruiten, zijn country’achtige muziek en de laatste blik op het mooie gebergte van de Haast Pass. Dit was onze laatste NZ uitstap… #emo

‘s Avonds zijn we niks waard. Onze schoenen stinken uren in de wind, lijn blaren en kloven van natte rimpelvoeten worden gekuist, een hete douche om op te warmen, ‘lippelijm’ voor de doorwinterde lippen en een pad Thai halen mij erdoor. Rond bedtijd begint alles stijf te worden en kruip ik met mijn wollen sjaal in bed. Denkende aan de rare drie voorbije dagen, de creepy hut waar we helemaal alleen zaten, de ervaring van een bergtocht waar de natuur alles in bepaalt, en dit samen met mijn liefje beleven (zonder ruzie ondanks de vermoeidheid én frustraties!).

Donderdag 12 april

We slapen uit tot 9u en beginnen helaas aan een verplicht kwaad; we moeten nog keiveel regelen voor Australië en vervoer naar de luchthaven. 😖 We zijn echt slecht in voorbereiden en vooral, de belangrijke dingen. Bijvoorbeeld; wij vliegen morgen naar Australië voor 6 weken en hebben nog niet eens onze van geboekt. Haha, wie doet het ons na zonder stress? #gowiththeflow

Veel uren op de pc in de hostel, discussies en meningsverschillen later (we moeten eerlijk zijn; zo 6 weken bij elkaar en zoveel praktische dingen te regelen is niet altijd rozengeur en manenschijn zoals reisblogs doen vermoeden) hebben we vanalles gevonden en opgezocht wat nodig was. Fingers crossed dat alles goedkomt! 🤞

We trekken het stadje nog één keer in om kaartjes voor onze familie te kopen (op de laatste dag dan toch nog 😉). In Australië zal ik er eerder werk van maken en ook eentje framily en Luon op te sturen. 🤗

Zak maken, oorbellen voor mezelf gekocht, pintje drinken en hapje eten. Het is weeral middernacht voorbij. De kaars is uit. Morgen begint ons avontuur in Ozzie, hoe zot is dat?!

I’ll keep you posted guys, of het daar even awesome en sweet as is. 😜