Sweet dude! Yeah, awesome...

Nu we hier al een kleine maand zijn, beginnen we het Kiwi slang wat te kennen. Het is ook niet moeilijk want alles van ‘gewoon goed' tot ‘extreem cool' is hier sweet en awesome. 🤣 We pakken deze overal aanwezige woordjes met plezier over om minder als toerist over te komen hé… #blendingin En ook gewoon omdat alles hier echt wel DE MAX is!

Woensdag 21 maart

Lente! Al is het hier net herfst geworden. Aan de temperaturen hier en in België zou je echter het omgekeerde verwachten…

We rijden onder volle, brandende zon weer naar omhoog, om zo naar de streek MARLBOROUGH SOUNDS te gaan. Een compleet versnipperd stukje land dat in het water ligt waardoor je dus aan de waterkant altijd meteen op andere stukjes land kijkt. Enige minpunt; we zijn naar de wolken gereden. Maar het wordt de komende dagen sowieso bewolkt en regenachtig in de delen van het Zuidereiland dus ontsnappen konden we niet. Het landschap blijft prachtig en doet me vandaag aan Ierland denken. Waar zijn die doedelzakken?! 😄

We komen aan in ELAINE BAY, een rustig plekje pal aan een pier en geen winkels of andere dingen in te buurt. Gewoon de natuur en wat campers bij elkaar. Het moet hier met licht weer echt schitterend zijn want je ziet dat het water wel lichtblauw is, maar er mankeert zonneschijn.

De donkere wolken geven ook wel Beens goed op camera 😉 ‘t Is eens iets anders hé. En, als het een goed regent, blijven de grasheuvels langer groen.

We doen een mini wandeling naar een klein strandje dat er echt wel tof uitziet, moest het zonniger zijn. Zonde! We lezen op de Campermate app dat je hier niet-snorkelend grote pijlstaartroggen kan zien en vele vissen. Maar daarvoor is het water onvoldoende verlicht door de zon. On verra of we die morgen nog te zien krijgen. Het regent vanavond, de tweede keer nog maar sinds onze vakantie begon! 🤐 #luckybastards

Donderdag 22 maart

Amaikes. Gans de nacht geregend en heel de ochtend… We wachten wat af op goede hoop dat de hemel wel eens leeggeregend moet zijn, maar nee. We laten een prachtlocatie achter die we helaas niet in volle glorie hebben kunnen bewonderen. Onze gedroomde ochtendloop en wassen aan het water ook 😕

We rijden naar NELSON en bekijken de mogelijkheden van allerlei wandelingen op het Zuidereiland in de i-site want het is een grote en er zijn wel duizend brochures met hikes. Daarnaast drinken we in een supergezellige koffiebar slash lunchplek een koffie en warme choco. Oké en we nemen ook een megadikke muffin let framboos en witt chocolade. Mmm echt lekker met zo'n druilerig weer. Het is nog altijd aan het regenen.

We rijden naar KAIKERIKERI waar we nog is betalend gaan kamperen, bij Bethany’s Park Christian Camp. Na 5 dagen vettige haren - morgen konden we er frietjes in bakken - is dit weer eens genieten. Centen in den bak duwen, half in uw blote naar uw douchekot lopen en dan beginnen tellen… Want 6 minuten zijn sneller om dan je denkt als je je haar wil wassen en ‘conditionen' (is dat een werkwoord?), en scheren en scrubben.

Het beste aan de sanitaire blok? Radio met 70s en 80s muziek op. “Can’t liiiiiive, if living is without youuuuu!” Ik schaam mij niet en zing gewoon mee. Heerlijk!

De keuken en de gedeelde leefruimtes zijn hier ook echt de max, gigantisch veel plaats, afwasbakken, kookvuren, oven en bbq’s,... De Joden naast ons maken een verrukkelijke maaltijd klaar mét dessert en kunnen door de kookvuren buiten en binnen dat helemaal koosjer doen.

We spelen een spelletje Trivial Pursuit (we moeten dringend nieuwe vragen kopen want deze dateren van 2001 en véél actualiteit- en sportvragen zeggen mij niks!) met het geluid van kletterende regen op ons dak. Een beetje een gevoel alsof je op kamp bent en in je tent je in stilte loet bezighouden. Nu is het al 24u non-stop aan het regenen. Het mag is gaan stoppen. Morgen bijvoorbeeld, want we willen gaan lopen om wakker te worden en misschien kajakken in het Abel Tasman National Park. 😉

Vrijdag 23 maart

Helaas pindakaas. Heel de nacht geregend en het stopt maar niet. We trekken de dag balend op gang. Geen kajak want daarvoor regent het echt te hard. Wellington doen een mini wandeling van 15 minuten naar een strandje in ABEL TASMAN NATIONAL PARK, waar een gekke rots in het water staat. De SPLIT APPLE ROCK. Hij lijkt dus op een…  

We maken gebruik van de regendag om veel kilometers te doen. We rijden langs mooie maar natte en bemiste uitzichten (Vogezen meets het Zwarte Woud), naar REEFTON omdat dat volgens de Lonely Planet een “ghost town” is met Bonanza-style houten huisjes. Euhm, dat was nen tegenvaller om 70 kilometer voor om te rijden. We hebben al meermaals het gevoel gehad dat die sights uit den boek, zelfs met een ster bij, niet de moeite zijn. 🙁

Enige pluspunt; we zijn in een leuke bakery binnengewipt en ik heb een keilekke quiche muffin gescoord!

We komen een uur later aan in WESTPORT, waar we gratis op het strand kunnen staan. De lucht, de zee én het zand is grijs, ook een beetje zoals we ons voelen vandaag. Een regendag in een land waar alle leuke en mooie dingen outdoor zijn... Ze voorspellen niet veel beter de komende dagen dus we moeten nog even door de zure appel bijten.

Zaterdag 24 maart

Aaaargh. Heel de nacht regen, wakker worden van de soms hevige buien, geen goeie nacht. Erger nog; het idee om ‘s ochtends te gaan lopen valt ook al in het water. 😕

We doen onderweg de CHARMING CREEK WALKAWAY die langs oude treinsporen loopt, treinsporen voor privaat vervoer van goederen, geen personen. We zien en route nog een kolenwagon staan, wissels, oude foto's van 100 jaar geleden: opnieuw leuk gedaan om dat beetje geschiedenis te delen met de bezoekers.

We eindigen aan een hoge brug die wiebelt als je erop loopt 🙈, een brug om aan de overkant een megawaterval te zien. Het zonlicht zat nog niet goed in de ochtend, maar het lawaai wel al! Op deze tour heb ik voor ‘t eerst eens wildgeplast in NZ. Omdat ik het echt niet kon houden en we al een uur naast een stromende rivier liepen met het geluid van de kletterende waterval 🤣

We gaan naar OPARARA BASSINS, nog boven Westport. We rijden naar de zonnige opklaringen op de tonen van Soulsister en andere schijven uit mijn playlist 😊 Heerlijk kronkelige banen en buffels en koeien die pal naast het strand staan grazen en niet snappen waarom twee onnozele toeristen naar hen zwaaien 😃 #suchfun

In het eeuwenoude regenwoud van Oparara Bassins zijn er korte wandelingen naar grote open bogen die op natuurlijke wijze uit rotsen gegaan zijn, tot 20 meter hoog en 37 meter breed. Zoals een tunnel die door een berg gaat, maar dan natuurlijk. Het ziet er niet spectaculair uit, maar de natuur heeft er wel miljoenen jaren voor nodig gehad.

Het water van de rivier ziet mega bruin. Een isobetadine’achtig bruin. Dat komt door de tanine die in het water zit. De tanine komt vrij van lagen bladeren van de bomen die door de ganse bodem van het woud en dus ook in de rotsen zit. Het is op zicht wel helder water, maar met een gekke kleur.

De bomen hebben rare kronkels en zitten vol mos. Soms ros mos, waardoor het lijkt dat er roodharige aapjes de hoge bomen knuffelen 😊 Aapjes zijn hier niet te vinden helaas, wel vele vogels waaronder eentje die met ons kwam socializen onderweg. #vogelfluisteraars

Op de terugweg worden we getrakteerd op een mooie regenboog die kei dichtbij eindigt! We rijden en rijden, maar vinden de pot met goud niet… Wel enkele mooie kiekjes getrokken en blij als een kind dat de subtiele dubbele regenboog volledig op de panoramische foto staat!

We slapen in OKAMUA aan een voetbalveld waarvan de tribune dient als overdekt waskot en de kantine opgedeeld is in de wc's, douches, keuken, eetkamer, spel- en ontspanningsruimte. De borden en tassen zijn ongewild very vintage, de groene weegschaal in de doucheruimte ook. De roddelboekjes en pooltafel kunnen iedereen bekoren. Het is een kotgevoel dat ik hier ervoer en de oude vrouw met Crocs die het hier runt vanuit haar woonwagen is superschattig en zorgt ervoor dat je alles hebt wat je nodig hebt. Zelfs een “nighty night” krijg je erbij - de plakkerige omazoenen houdt ze gelukkig voor zich 😉 Een goedkope slaapplek met het hart voor gasten op de juiste plaats! En gevoel voor humor, want in hun woonwagen hangt vooraan dit bord: “Retired & happily spending our childrens inheritance!” 😂

Zondag 25 maart

Eindelijk een geslaagde poging om te gaan lopen, yiiiiihaaaaa! Tussen de regenbuien door, een uurtje gaan lopen aan vogelspotparadijzen vlakbij de zee. Een beetje het verdronken land, met diepe zandstukken - pfff zweten 😅 Een warme douche én een positieve blik op de weegschaal uit de jaren stillekes en mijn dag kan al niet meer stuk. Zelfs met de kletterende regenbuien vlak na de douche, want stiekem hou ik van de pijpenkrullen die ik krijg door in de regen te lopen 😝💃

We hebben een kort stukje HEAPHY TRACK gewandeld naar SCOTTS BEACH. We begonnen in de zon, maar wanneer we eindigden uiteraard in de regen. Dus de fotoshoot op een mooi strand was maar kort en grijs. Het was ook onmogelijk om daar enkele minuten te wachten op hoop nog een lichte foto te trekken, want de zandvliegen eten je op terwijl je er staat. Niet te doen!

Hoe kan het ook anders, na tien minuten wad de zon daar weer en liep ik te stikken onder mijn regenjas. Jaloers bekeek ik de mensen die richting het strand stapten, wetende dat zij het strand in volle glorie konden zien.

Dan hét moment der momenten van de verstilling! Aan de kassa van de supermarkt vraagt de kassierster of ik mijn ID mee heb. Ik snap het niet goed want kom, 18 zie ik er nu toch wel uit zeker?! Mijn lief wad nog minder mee met wat er gebeurde, maar ik vroeg de autosleutel want mijn tas had ik net één keer niet mee. Het meisje zei dat je 18 moet zijn om alcohol te consumeren, maar 25 om alcohol te kopen. VIJFENTWINTIG! Hahaha, ik zie er dus nog geen 25 uit! Een mooier compliment voor iemand die er niet naar uitkijkt om over vier maanden een nieuwe voordeur te plaatsen met een grote 3 vooraan, had ze niet kunnen geven.

We hebben om 17u30 een date. Een date met twee toppers uit Jette, en daarvoor moeten we hier afspreken! 😃 Lara en Ward zijn 3 weken op doorreis in dit prachtige land en een catch-up paste perfect in de planning. Echt de max om hen hier te zien! 🤠

We bekijken het bizar ontstane rotslandschap een de rand van de zee, wat ze hier in PUNAKAIKI de PANCAKE ROCKS noemen. Door de voorbije (miljoenen) jaren continu afwisselende lagen in de aarde te hebben gehad, en waarvan een poreuze laag steeds werd afgewisseld door een hardere laag, zijn doorheen de tijd de zwakkere lagen er wat tussenuit gevallen aan de randjes, waardoor er vele hoge stapels dunne pannenkoeken van de harde stabiele laag op elkaar ontstaan. Mooi om te zien, met een bijna ondergaande zon bij én enkele gaten in de rotsen waar de golven stevig stevig klotsen. Bij extreme hoogtij moet het een spektakel van jewelste zijn let spuwgaten enzo!

We zijn nog snel iets gaan eten in een Marokkaanse grill bar; lekkere biertjes, healthy food en helemaal veggieproof! Daarna dronken we nog een aantal pintjes drinken in de van op de gratis campsite aan de baai, op de tunes van onze classics playlist (tot groot plezier van Ward). Het was halféén voor we in bed lagen. Voor ons beiden is dit echt uren nadat we normaal al liggen te knorren… 🙈 #yolo

Maandag 26 maart

We ontbijten samen met Lara en Ward tussen onze vans in onze schmetterlinge stuhlen. Pancakes, fruit, Nutella, pistoletjes en wespen op het menu 😃 Goed gelachen en onze plannen voor NZ gedeeld. Echt zalig dat we elkaar gezien hebben en ik kijk nú al uit naar den avond in Moeder Lambic waar we deze zomer de rest van onze vakantieverhalen zullen uitwisselen 🙌

Wij reden naar LAKE KANIERE om even een Zwitsers gevoel te krijgen. De waterval van Dorothy was mooi, ze kwam van superhoog en deed verschillende bassins vollopen. Aan het meer hadden we het weer vlaggen dat wanneer we exact op een punt kwamen met mooi uitzicht op de baai: drash! Mannekes lief, het is ons niet gegund om zonnige foto's te nemen. Ook hier was het tien minuten later weer opgeklaard. Die regenwolken, ze zijn wispelturiger dan in België…

Daarna gaan we door naar de HOKITIKA GORGE, een van de highlights van de Westkust volgens de Lonely Planet. Het is aan de comments op onze Campermate app te zien dat de plek op een heldere dag na vele droge dagen subliem zou zijn met kraaknet water en mooie uitzichten in de verte. Op grijze dagen zie je niets dan mist en wolken, en het water van de rivier kleurt melkachtig blauw na dagen van veel regen. Lees: troebel, alsof iemand er verfkwasten in heeft zitten uitspoelen. Wij hadden zo'n dag en opnieuw regen wanneer we daar waren. Eerlijk gezegd erg teleurgesteld dat we daarvoor hadden omgereden, maar toch nog wel mooi door de grijze kleiachtige grond en grijze stenen langs de rivier die anders waren dan wat we al zagen. Maar verder… echt niks spectaculair aan.

In Hokitika dorp vullen we ons water nog is bij en checken we het weer en de activiteiten die nog op onze weg liggen. Nog één dag 90 tot 100% regen en dan normaal drie dagen zon en een wolkje. We kijken daar zo naar uit! En dromen van een helikoptervlucht en besneeuwde bergtoppen onder een blauwe hemel…. 🤗

We slapen aan Woodstock domain, op een paar kilometer van het dorp. Hier staan schaapjes en huppelt een pauw rond, het is hier keistil, echt den boerenbuiten. Rust… We betalen slechts 5 NZD voor een plekje aan een clubhuis met propere wc's, een afwasbak buiten en wat overdekte picknickbanken. Meer heb je echt niet nodig!

Het coole een deze plek is dat je een korte wandeling kan doen met onderweg infobordjes over de oude kasseiweg die hier liep (old coach road) voor paardenkarrenverkeer, maar ook oude mijntunnels en karren, véél foto's van hoe het leven hier 100 jaar geleden uit zag. Het dorpshotel staat nog op dezelfde plek en is open, enkel is de gevel van steen en niet van houten latten gemaakt. De hele toer toen we wanneer het net donker wordt. Het is keileuk om zo ‘s avonds op wandel te gaan in nat gras, met een halfvolle maan en de sterren.

Maar het allerleukste van de wandeling was een GLOW WORM DELL die je onderweg kon bekijken. Een soort muur van aarde en planten en boomwortels waar bepaalde larven op leven, larven die hun prooien vangen door licht te geven. Het was echt magisch 😍 honderden blauwgroene lichtjes bij elkaar, echt een sprookjesbos! Het was ook wat creepy in het bos daar laar echt een zalige ervaring. Jammer genoeg kan je zoiets niet met een gewone camera vastleggen dus jullie moeten zelf maar eens tot hier komen hé!

Dinsdag 27 maart

Regen, regen, regen! Ons plan om te gaan kajakken in het meer van Okarito valt in het water en waarschijnlijk was dit de laatste mooie plek waar je kan kajakken dus ik vind het echt wel balen. We gaan wat schuilen in een i-site, we rijden goed door in de regen zodat we hopelijk de komende drie dagen véél kunnen genieten van de zon op de plekken waar we dan zijn.

We slapen in FRANZ JOSEF village, vlakbij enkele gletsjers.

Woensdag 28 maart

En ja hoor, eindelijk gedaan met regenen! We doen een wandeling naar de voet van de gletsjer Franz Josef. Veel volk en makkelijk paadje, maar tof om zo dichtbij te komen en de bergen errond te zien. Op het verste punt staan borden waar je niet verder mag gaan. Hier zijn echt al wat dodelijke ongevallen gebeurd met toeristen die voor straffe foto's op eigen houtje verder gingen. De krantenknipsels staan op de waarschuwingsborden, met een overzicht van de ongevallen de voorbije tien jaar. Heel goede nieuwe borden, hopelijk houden ze die waaghalzen daarmee tegen (“Don’t make the fatal mistake”).

Nu we een gletsjer beneden hebben gezien, willen we ook de gletsjer bovenaan zien en de sneeuw tussen de bergen hoog tussen de wolken vaak. We rijden iets verder naar FOX GLACIER village, waar we een helikoptervlucht van 20 minuten doen. OMG, hoe cool was dat! We zaten helemaal vooraan in een mini heli met plexiglas van boven tot onder. Precies de vliegende bol van Professor Gobelijn! Én we moesten voor vertrek op de weegschaal staan zodat ze alles goed konden afstellen 😄

De zichten op de bergen, de blauwe ijslagen, de diepe groeven in de sneeuw waardoor je pas echt kan vatten hoe dik die sneeuwlaag op de gletsjers is, boven de wolken vliegen, dat licht gevoel,... Het waren de duurste minuten uit mijn leven, maar dik de moeite om een helikoptervlucht in de NZ bergen te ervaren! 🙌 #onceinalifetime

We doen nog een wandeling aan het meer van MATHESON nu de zon nog schijnt en verwennen onszelf met een lekkere Magnum in smaakjes die ze in België niet hebben. Een blik op Mount Tasman en een toffe souvenirshop maken van vandaag echt een leuke en ook zotte dag.

We rijden door langs Haast en de mooie HAAST PASS, waar we net twee minuten voor de zon ondergaat, aankomen op een campsite aan een rivier. Die timing is wel balen want wanneer we hiernaartoe reden waren de wolken, bergen en het water bedekt door een gouden gloed: prachtig. Maar we waren dus echt een scheet te laat... Morgen worden we hopelijk wakker met een zonnig zicht op dit alles.

Donderdag 29 maart

Opnieuw zon; wat een geruststelling! Panoramafoto aan de rivier en meteen en route richting WANAKA.

Hier hebben we een heel fijn gevoel. Gezellig centrum, toffe cafés, veel activiteiten en wandelingen. We zetten onze tanden in de ROYS PEAK TRACK. Hallo kroket! Stevige hike omhoog; 1200 meter gestegen, 1u 57min gestapt en slechts een 15-tal min gerust onderweg 💪 Ik was superfier eens we gans boven waren. Wat een stevige klim en… wat een uitzicht! 😍 Adembenemend (of kwam dat door 2 uur te denken dat je hart uit je lijf bonst?!). De bergflanken, de bergkammen, de begroeiing en schapen, de sneeuw op de hoogte bergen in de verte, een volledig klare hemel, de twee meren en eilandjes in het water; wauw gewoon! 💚

‘s Avonds een doucheke op onze camping bij onze vrienden van de cricket club, heel basic maar spotgoedkoop. We boeken voor morgen iets sportief én grensverleggend, waaaaah! 🙈

Vrijdag 30 maart

De wekker om 7 uur; het is nog pikkedonker. Stevig ontbijten, de camping afrijden met oranje-rozige wolken; de dag kan beginnen! We gaan aan canyoning doen in de Niger [nai-jer] 😄 rivier bij Wanaka. Voor de mij de eerste keer. Wat een ervaring. Ik heb in mijn broek gedaan van de schrik, stond soms even te rillen en tranen van het verschieten of de angst om ergens af te gaan. Ik heb het toch echt niet voor hoogtes hoor, en dan van rotsen glijden in de stroom van de waterval waardoor je niks ziet maar wel 7 meter naar beneden moet… Da’s effe slikken. Letterlijk ook want heb me twee keer fameus verslikt daar in het water 😂 Canyoning is dus in de kloof waar een waterval doorstroomt de natuurlijke elementen zoveel mogelijk benutten om naar beneden te gaan. Alles beveiligd wel, want de kracht van het water kan fel zijn. Je moet springen, glijden, rapellen, katrollen, zwemmen om verder te geraken. Vandaag heb ik mezelf echt gepusht om alles te doen, maar ik wil niet weten hoeveel bloedklonters er vandaag nog aan het oplossen zijn in mijn lijf! 😅 Verder ben ik ervan af gekomen met twee geschaafde ellebogen.

Met (volgens mijn lief intussen al wat blondere) natte haren zitten we nadien met de hilarische Sara en Dora uit Singapore nog even op te warmen aan het meer van Wanaka waar een paar honderd, misschien wel duizend, mensen samengekomen zijn omdat er een air show plaatsvindt. ‘War Birds' loopt nog een heel weekend; shows in de lucht (loops maken alsof het een lieve lust is), vele vliegtuigen en helikopters die te bezichtigen zijn en nog wat mannen van defensie die reclame komen maken. Een beetje zoals de vele oldtimer meetings die ik als kind beleefde, maar dan anders 😉

Zaterdag 31 maart

Stille Zaterdag. We ontwaken op het gemakske op de gratis kampeerparking (met nog meer dan 100 andere busjes/mobilhomes), doen de afwas van de avond ervoor in ons mini pompbakje, en rijden richting QUEENSTOWN.

In een zonnetje maar toch frisjes lopen we twee uren in deze stad rond. Druk druk druk! Toeristen en NZ’ers die voor het verlengde paasweekend naar hier komen (ze hebben Goede Vrijdag verlof en niet paasmaandag zoals wij). Maar ook mooie uitzichten op het meer en de bergen.

Na Queenstown rijden we door prachtige schilderijen van landschappen, echt de max! Tussenstop in TE ANAU waar mijn privékok een lekkere curry klaarmaakt. Grappige anekdote; naast de wc's stond een auto geparkeerd met aan de remorque een boot. In die boot drie zatte mannen, aan het zingen, en hun vishengels aan het uitsmijten in het gras 😂 “Are you really happy campers?” riep er ene. Want ja dat plakt op ons busje van de maatschappij waarvan we huren. Wat een plezier hadden die mannen, kei aanstekelijk! 😆

En dan weer verder richting Milford Sounds. Vandaag rijden we zo'n 5,5 uur. We slapen op een DOC (‘departement of conservation’, een beetje het Natuur en Bos dat wij kennen) camping op de weg, nog een uurtje van Milford Sounds rijden. In het stadje zelf slapen zou ons 30 NZ dollar per man kosten, nu moeten we 13 NZ dollar per persoon betalen voor een parking met een ‘long drop' wc. Da's dus gewoon een diepe put in de grond met een wc-bril op. Nen hudo special edition; dat kunnen wij scouttes wel aan! 🤠

We komen aan op de campsite en er staan twee auto's en wat mensen vuur te maken. Gezellig! We stappen uit en zeggen hallo, waarna de vraag kwam vanwaar we kwamen. Ze moesten allemaal lachen met het antwoord Belgium. “No waaaaay!”, zei het meisje en de drie mannen lachten. We waren daar met een Stoffel uit Turnhout, Chloe uit Lester (UK) en twee vrolijke japen uit Nederland Pim en Rudy. 😃 We konden dus letter Nederlands praten en dan was zij voor één keer het buitenbeentje dat Engels sprak. Hebben we niet gedaan hoor. 🤗

Pintje drinken terwijl zij pellepatat en croissants met kaas in het vuur klaarmaakten, grappige verhalen gedeeld, over de scouts gepraat, hilarische Hans Teeuwen klassiekers bovengehaald,... En dat allemaal bij een volle maan met verlichte velden en bergen, sterren, stilte, knetteren houtvuur, een uurtje langer slapen want hier switchen ze naar wintertijd (ja de nacht voor Pasen!) en dat allemaal gratis want zij hadden de DOC ranger al gezien net voor wij aankwamen en ze waren vrij zeker dat ze niet de ochtend van Pasen om 6 uur ‘s ochtends zouden komen controleren.. We took the risk!

Rond middernacht reed een auto de camping op. Ons hart klopte en we waren even bang voor een dikke boete of toch de 26 NZ dollar te moeten betalen en dan zouden we ons zo belachelijk gevoeld hebben, de freeriders die we normaal niet zijn. Maar het was een gewone auto die zich parkeerde en na een minuut gingen de koplampen uit. Oef! Geen controle, centjes uitgespaard!

Zondag 1 april

Na voor mij persoonlijk de slechtste nacht van de vakantie (pijn in mijn benen en heup, koud, onbewuste stress dat er een ranger langskomt), staan we om 6u30 op en trekken we naar MILFORD SOUNDS. Een van dé echte must do’s op een reis naar NZ. De weg ernaartoe was prachtig, die bergen en dan de opkomende zon op de toppen. We hadden ook bezoek van een kea, een bergpapegaai of alpenpapegaai. Supergrappig! Een echt papegaai maar dikker en zonder felle levendige kleuren: helemaal kaki en gecamoufleerd om in de bomen te zitten. Echt gek dat die net hier zitten tussen de bergen waar het vrij fris is en zelfs in de zomer berg op de toppen blijft liggen. It’s a mistery!

In Milford Sounds zelf namen we een cruise van 2 uren om op het fjord tot aan de Tasmaanse Zee te varen en terug. Helaas was het bewolkt en bleef de lucht grijs, maar je kon wel de pracht van de bergen rondom het fjord goed zien en hun watervallen en zelfs zeehonden.

Nadien trokken we onze botinnen weer aan en deden de LAKE MARIAN TRACK. Een keitoffe hike! Met over rotsen, stenen en omgevallen bomen klauteren en lekker door de modder soms (scoutsoverganggevoel van de geur alleen al!), was het het leukste pad tot nu toe. Niet afgelekt en op paadjes met kiezels… 🙌 De beloning is fantastisch; een lichtblauw meer tussen zowel met bomen begroeide en watervallen bergen als een gletsjerberg met sneeuw aan de andere kant. Hoera! Enkel wat luide Duitsers voelden niet aan dat iedereen daar rustig even zat te genieten van de natuur en de vogels die floten… 🙄 Maar sowieso een dikke aanrader!

De weg die we opnieuw nemen weg van Milford Sounds blijft adembenemend. Ik zit vaak gebiologeerd uit het raam te staren. Wauw!

Onderweg rijden we bijna een schaap aan dat in het midden van de weg stond. Toeteren en met de lichten flikkeren (en gewoon aangereden komen) hielp niet meteen… Even wachten en dan weer doorrijden. Hier in NZ hebben ze last van heel wat andere opstoppingen op de weg dan bij ons hé! 😅

We slapen in Lumsden (wij praten al heel de dag op z’n Limburgs van Lummen 😉) bij ne grappige maar speciale pee. En hier staan alpaca’s! Het belooft een rustige warme nacht te worden.

Wij zijn klaar voor de laatste 11 dagen van NZ! Bring it on!

De weetjesronde:

- Hier is zo veel land en hier wonen slechts 5 miljoen NZ’ers.

- Het is aan een Nederlander dat NZ haar naam dankt. Abel Tasman en twee Nederlandse schepen kwamen hier in 1642 (vanuit Indonesië) aan in Golden Bay maar verlieten na geweld met de Maori meteen weer het eiland. Voor Abel was dit het nieuwe Zeeland.

- Na dit zeer korte eerste contact van Maori met Euopeanen, waren de inlanfers 127 jaren gerust. In 1769 kwamen James Cook en Jean de Surville aan in Bay of Islands. Deze contacten verliezen beter, er werden zaken geruild, afspraken gemaakt etc. Nadien volgen wel nog enkele kleine en grotere oorlogen in NZ. Je voelt nu ook nog dat de Maori respect verdienen en dat dorpsnamen in ere worden hersteld van een Engelse naam naar de oude Maori naam. Begraafplaatsen en gewijde Maori plaatsen mag je niet betreden zonder toestemming.

- In WOI heeft NZ wel 100 000 soldaten overzee gestuurd. NZ had toen slechts een populatie van 1 miljoen! Er zijn 60 000 mensen gesneuveld…

- “wh” spreek je uit als “(i)f” in Maori en dus in vele dorpsnamen. Whanganui is [fanga-noei].

- Vele Maori woorden lijken wel peutertaal. Herhalingen in namen en klanken die aan geluiden en brabbels van kinderen doen denken, komen terug; Opito, Katikati, Titikiki, Te Kaha, Te Papa etc

- Sommige dorpen lijken zo hard op elkaar! Je kan al die jaren niet uiteen halen! Het ene dorp ligt misschien wel op het andere eiland of gewoon nog grappiger als je een dorpsnaam uitspreekt die niet bestaat en zelfs niet in de buurt komt van wat het moest zijn. Een bloemlezing van enkele zeer gelijkende namen: Kerikeri & Karekare, Waikawa & Waikewau, Waitaki Waitomo & Waitangi, Te Araroa & Te Aroha, … En dan moet je alles nog proberen juist uit te spreken 🙈

- Hier zijn keiveel dorpen met pipi en kaka in de naam, en het blijft grappig! 😝 Top 3: Pipiriki, Kaka Point en Takaka Hill.

- De plaats met de langste naam ter wereld bevindt zich in NZ en heet - hou u vast - Taumatawhakatanghihangakoauauotamateaturipukakapikimaunghahoronukupokaiwhenuakitanatahu. En nu gij! 😂

- NZ ligt op twee tektonische platen, waardoor hier constant (bijna dagelijks) aardbevingen zijn. Kleintjes vaak, maar soms ook grote.

- Overal waar je rijdt, zijn er wegenwerken. Een keer door overstromingen en aardbevingen, maar ook gewoon vaak om de wegen goed te onderhouden.

- Ze zetten nooit verkeerslichten op batterijen aan weerskanten als je maar één rijvak hebt, maar mensen die met walkie-talkies met elkaar communiceren en dan afwisselend het verkeer tegenhouden. Kwestie van jobs scheppen!

- Van de blauwe eend (whio whio) leven er nog maar 2500 in heel NZ. Die hebben wij al gezien tijdens het raften.

- Van kiwivogels leven er nog 10 000 in NZ. Dat maakt de blauwe eend dus nog zeldzamer dan de kiwi. Voor de kiwi wordt echter veel meer gedaan om het bestand te vergoten en hun leefwereld roofdiervrij te maken. Met hun ‘vleugels’ van amper 2 à 3 cm kunnen zij helaas nog wegvliegen wanneer ze opgejaagd worden. Maar de kiwi is ook hun nationaal symbool geworden dus dat bestand willen ze zeker opkrikken. 😉

- Ik dacht dat het speciaal was dat ik enkel zwarte zwanen in Rotorua zag. Maar nu merk ik in andere stadjes dat die zwanen ook zwart zijn. Erger nog, ik heb hier nog geen één witte zwaan gezien! #omgekeerdewereld

- Niet alle NZ’ers houden van zelf kamperen of toeristen tout court. We hebben al meegemaakt dat wanneer auto's ons voorbijsteken (maximumsnelheid is voor heel het land 100 km/u en daar houden wij ons aan), we een dikke gebalde fuck you naar ons krijgen. Toch raar dat je zo agressief moet reageren als je een campervan voorbijsteekt. Oké - in de bochtenbaantjes rijden we trager en voorzichtiger, en onze Toyota Hiace kan ook niet goed optrekken, maar so what! Gene stress, geen vitesse…