De prachtige fauna en flora van NZ

We zijn weer een tiental dagen verder si! Ik vind dat we al meer in het ritme van de reis komen, we discussiëren minder, we plannen goed, … Leuk! We missen onze sport wel 🙁 We hebben onze loopschoenen wel mee maar we staan vaak op tijd op om dingen te doen of te rijden, terwijl we thuis ook wel in het weekend overdag of op weekdagen ‘s avonds gaan lopen (en dan is het hier koken, afwassen, pitten). Mijn spinning, Swiss jump en fitness yoga mis ik vooral. Mijn lief mist gewoon zijn fietsen en alle uren die hij normaal op het zadel zit. We gaan volledig uit conditie thuiskomen 😅 Maar we wandelen wel veel en zijn ook al eens gaan raften. In Australië gaan we misschien wat leren surfen, en we nemen ons nu voor om vaker te lopen en misschien is een zwembad op te zoeken.

Los daarvan, zit de goesting er nog in! We gaan nog zoveel dingen zien en beleven 😊 Wat we de afgelopen dagen beleefden, lees je hier;

Zaterdag 10 maart
Van Waihi beach naar Rotorua met een stop langs de OWHAROA FALLS die in de KARANGAHAKE gorge liggen. Korte stop, mooie waterval en mooie weg. Nog te vroeg om te gaan zwemmen. #mierentieten

Later een mini omweg via de BLUE SPRINGS. Keihard de moeite waard! 😍 Een volledig doorzichtige stroom van water die van de Makatutu vlakten naar hier komt, water dat 50 à 100 jaar onderweg is geweest. Megahelder, een beter woord heb ik er niet voor. Het was zoals water dat ik ook al is in Albanië zag, maar deze stroom was zo mooi en veel langer. De algen hadden zoveel verschillende kleuren! En op plekken kon je nog rotsen in het water zien waardoor je je kon inbeelden dat het daar echt diep moest zijn. En zelfs dan kon je de bodem zien! Je kon lang naast de rivier lopen, eenden zwommen er vrolijk in rond en koeien stonden erlangs te grazen op de grasgroen heuvels. Niet beseffend dat ze naast de stroom stonden waar 80% van het drinkwater van NZ van komt.

Daarna naar ROTORUA. Hier zat een geurtje aan! Thermale waters met een eier-/scheetgeur lagen in de stad en errond waardoor je overal die heerlijk mismakende geur kon ervaren. Yummy 🤥 Kokende modder, bellen en hete dampen uit de grond kon je gewoon in het stadspark ervaren.

Op het meer wat verderop zaten alleen maar zwarte eenden en zwarte zwanen. Ben ik de enige die het liedje “witte zwanen, zwarte zwanen, wie wil er mee naar Engeland varen?” van in de lagere school nog kent? Heb er de hele dag met in mijn hoofd gezeten!

We proefden lekker bier van een lokale brouwerij - effenaf ons eerste terrasje in een week tijd! De "singletrack IPA" smaakte naar Groene Duvel, mmmmh! Slechts 6% alcohol maar amai na één pint voelden we het al. Gênant! Dan toch maar een tweede besteld, want eentje is geentje hé! Op de wandelweg terug kwalen we erop dat ze het hier beter Prot-orua genoemd hadden, want gàns de stad hier stinkt naar protten 😄 (dit niveau van humor konden we niet bereiken voor die twee grote bieren 🙄)

Mijn lief ontdekt net dat Crankworx volgend weekend begint in deze stad. Rotorua is namelijk het Mekka voor downhill mountainbiken door de schitterende bossen op heuvels/bergen rond het stadje. Crankwatte? Da’s een van dé beste slash coolste slash meest bekende downhill event voor MTB’ers. We bekijken of we hiervoor over een week kunnen terugkomen want dit is echt once in a lifetime…

Ik neem een douche voor de eerste keer in 5 dagen. Dat waren vijf dagen met wandelingen in de zon, twee keer gaan lopen, twee keer in de zee,... We wasten ons wel uit een emmer maar voor mijn lang haar vol knopen en beharing is dat geen oplossing. Op de voorkant van mijn kapsel zou Simba jaloers geweest zijn (zo'n schoon krollende manen) en na tien centimeter was het iets waar Bob Marley jaloers op zou geweest zijn. Één dikke dreadlock, very charming. Die warme douche deed zo'n deugd; de beentjes en oksels weer glad en ik voelde me net uit de Venus van Gillette reclame gesprongen 😁

Zondag 11 maart
Vandaag bezochten we TE PUIA thermal reserve. Hier zagen we een paar hutjes van hoe Maori vroeger leefden; mega basic met drie bladeren zoals in Afrika nog steeds mensen wonen. Dan nog een town house met vele in hout gekerfde ventjes op, en hun bewaringsruimtes op palen boven de grond (precies poppenhuisjes want deze waren even sierlijk versierd als de town house) en ook een war canoe voor enkele tientallen mannen die uit één boom gesneden was van 1000 à 1500 jaar oud. Knap!

We zagen ook één kiwivogel! 😊 Wel binnen in een ruimte waar nacht nagebootst werd met enkel rood licht. Maar toch! Gezien! We verschoten hoe groot dat was! En een lange platte snavel om zijn veren in te vetten. Echt cool om te zien. Zou zo de max zijn om ze is in het wild te zien, maar als lichtschuwe nachtdieren is dat geen optie helaas…

Maar het belangrijkste onderdeel van dit park waren wel de modderpoelen en vele geisers, waaronder de “grootste actieve op het zuidelijk halfrond”. Waarop die grootste slaat, weet ik niet. Hij zou tot 30m hoog kunnen spuiten maar wat wij zagen was 10m max. Oftewel heeft het te maken met hoe groot hij onder de grond is 🙃

Het was alweer een stinky uitstap en we hebben vele geuren en kleuren van aarddampen gezien.

Daarna deden we een wandeling van een kleine drie uur in REDWOODS (Whakarewarewa) FOREST. Heel veel soorten bomen zijn hier rond 1900 geplant, omdat men wou zien/testen welke bomen snel groeiden én het best geschikt waren voor houtkap. Een opvallende is de Canadese Redwood boom die megahoog is en massa's oud kan worden. Pas op een bepaalde hoogte komen er zijtakken op, ook wel dikke kastaars op zich. Het was een ontspannende hike (tramp zoals ze dat hier noemen) in een fris bos. Gelukkig deden de bussen Chinezen niet aan wandelen 😀

Na een discussie van 20 minuten over hoe nu verder te rijden, gaan we verder naar onder voor nog twee andere nationale parken en hikes te doen, en keren we tegen 17 maart terug naar Rotorua voor Crankworx. Nadien in één ruk naar Wellington.

Ik moet helaas nog terugkomen op wat ik zei over geen vuil onderweg en op parkings. De laatste twee dagen heb ik toch wel wat vuil gezien. Waarschijnlijk omdat we dichter bij stadjes zitten en hier door alle activiteiten veel meer toeristen zijn. Of locals natuurlijk, die niet zoals boven Auckland meer in de natuur leven. Daar waren de wegen en stranden kraaknet - heerlijk!

We staan ‘s avonds op een gratis campsite aan de Hukarivier en dus ook watervallen vlakbij. Véél volk, amai, ik denk zo'n 80 busjes in totaal en zelfs mensen met tenten. Maar nog steeds geen Vlamingen tegengekomen… Raar!

Maandag 12 maart

Als de bliksem gingen we met volle blaas weg op de overbevolkte camping aan de rivier. Een zatte Duitser die Happy Birthday voor iemand zong (René van ‘allo ‘allo haf niet beter gekund) en vuile dixi wc’s waarvan ik van de toxische dampen alleen al in zwijm viel. En geloof mij, ik ben daar echt geen moeilijke in. Op festivals al op meninge wc gezeten waar een torenhoge drol tot bijna aan de wc-bril stond, en dat vond ik minder vies dan de geur hier. Op festivak ben je toch zeker dat ze één keer om de 24u worden uitgekuist. 🙂

Soit. Wijle naar de HUKA FALLS vlakbij. Een brede rivier met echt massa's kolkend water! Zo kolkend dat het steeds meer wit dan blauw was foor al het schuim en de golven. Hier zou ik niet willen invallen 😅 We leren dat 15% van de energie voor heel NZ hier in deze stroom wordt opgewekt! #zotjes

We doen vandaag veel kilometers om zo in WHANGANUI te eindigen. (Bij mijn lief met maar twee bloedklonters bij door mijn spannend rijgedrag.)

Op de i-site van de stad merken we op de dat de hutjes voor de meerdaagse staptochten op het Zuidereiland die op onze wishlist staan, volgeboekt zijn. Mega balen. Opties bekijken dan voor andere tochten dan deze van de “NZ Great Walks”... Gelukkig zijn er keiveel meerdaagse tracks mogelijk en minder bekend dus hopelijk ook veel minder volk!

We staan gratis op de parking aan i-site, maar er staan ook veel marginalen. Lage auto's met twee ketten vanvoor en vanachter miekes let afgetrokken blond of anders gekleurd haar. Uiteraard paften er allemaal en stond de muziek hard genoeg zodat er het zeker konden horen als ze allemaal op en voor de capeau zaten. We missen net Vicky Pollard van Little Brittain nog. 😄 Gelukkig waren ze voor slapenstijd weg!

Dinsdag 13 maart

Lang op de i-site geweest voor warme chocomelk en koffie voor mijn liefje. Daarna gsm’s opgeladen en op de computer en Wi-Fi gezeten. En gebruik gemaakt van de supermooie wc’s (soms kan je zo blij zijn met eenvoudige dingen).

Daarna de WHANGANUI RIVER road genomen; een weg uit een postkaartje met kronkelende bochten rond de rivier. Helaas geen blauw water foto's van vandaag want door een flood een week geleden is al het water nog steeds bruin van alle modder die van de kanten loskomt en in de rivier viel. Enkele mini dorpjes onderweg van een handvol huizen groot hadden originele namen: Athene, Corinthe, Jeruzalem en Londen. 🙃 Vlakbij Athene deden we een hike omhoog om een goed uitzicht op de heuvels en bergen te zien. De moeite waard!

Wat we onderweg ook zagen waren oesterbanken. En wel van ongeveer 30 miljoen jaar oud! Helemaal omhoog geduwd door de nieuwere lagen die afgezet werden. Echt zot dat je gaat nog hele oesters en fossielen van zag steken!

REITIHI slapen 10 NZD pp. Niet ontmoeten we eerste Vlamingen sinds de reis begon. Zij zijn aan hun laatste tien dagen bezig in NZ alleen en hebben niet eens het noorden boven Auckland gedaan. Crazy! Het leuke was, dat we allemaal in de scouts gezeten hadden en de vrouw in het district en gewest dus ze kende de scoutte van Grimbergen. Ze had mee het 100 jaar scouting event in Vilvoorde en Brussel georganiseerd, waar ik zo van haf genoten tijdens mijn eerste jaar leiding. Ook over Herfstontmoeting haalden we leuke herinneringen boven. Ge ziet, scoutte verbindt mensen. 😊

Woensdag 14 maart

Gewonnen brood met verf gesneden fruit als ontbijt, oi oi oi 🤘 Met dikke sneden [moeshie] brood. Een donker donkerbruin brood met goeie oude kaas mis ik hier wel.

We deden vandaag de ALPINE CROSSING van TONGARIRO. Een zeer mooie tocht langs vulkanische bergen (de hoogste Mt. Ngauruhoe 2291m en Mt. Tongariro 1967m) en met zicht op kraters en felgroen- en blauwgekleurde meren.

Het enige vermoeiende was, dat we maar 4 uur hadden om naar het hoogste punt op 1886m te gaan en terug te komen... Waarom? Omdat je maar 4 uur op de parking mocht staan en als je de hele berg langs de andere kant afwandelde en van daar een shuttlebusje wou nemen, is dat 50 NZD per persoon. Dus, wij dachten daar anders over 🤓 Gewoon langs één kant erop tot de top en terugkeren langs dezelfde kant binnen de 4 uur tijd.

Well, been there, done that. De stramme spieren of liesverrekingen neem ik er morgen met plezier bij.

In ‘t naar huis rijden pikten we Yannick op. Een jonge Duitser (ik schat 20 jaar) die alleen al liftend vier weken door NZ trok met een klein tentje en echt kleine rugzak. Jammer dat we op de kant van de weg niet konden inschatten hoe zuur zijn zweet rook… Ik voelde mij ineens weer keifris, zelfs na die zware klim. Hopelijk geraakt hij veilig waar hij moet zijn en kan hij daar douchen 😉 Hij was wel al in Luik, Brussel en Gent geweest. Wat ne globetrotter zeg!

Mijn liefje maakte vanavond pekesstoemp! #mmmm

Donderdag 15 maart

Naar OHAKUNE gereden en een wandeling gedaan OLD COACH ROAD op de oude baan met nog verdoken kasseien (Romeinse baan zouden wij het noemen), waar eind jaren 1800 tot begin 1900 mensen met paardenkar ‘snel’ van Auckland naar Wellington konen gaan. Drie dagen waren ze dan onderweg. Tot dan was het snelste twee weken, dus voor toen was dit een welgekomen weg, en van economisch grootbelang. Zo belangrijk dat enkele mensen mochten onderzoeken langs waar de weg exact moest komen tussen de twee grootsteden op het Noordereiland (een openbare aanbesteding quoi). Er waren 3 mogelijkheden. En dan nu het straffe; men was er zich van bewust dat er véél lobbywerk bij die onderzoekers kwam kijken, en de dorpen onderweg van elke route er enorme voordelen uit konden halen, dus mochten politiekers van het Noordereiland zelf niet stemmen. Enkel die op het Zuidereiland omdat zij minder bevooroordeeld zouden zijn. Mooi staaltje NZ gezond verstand en proberen rechtvaardig te zijn.

Interessante wandeling met om de x 100 meter een bord met uitleg, foto's en postkaarten. I just love that! Dan kan je je echt pas inbeelden hoe het leven er bijvoorbeeld in 1906 uitzag.

Verder op de wandeling een oude brug die 43 meter hoog was en begin 1900 opgetrokken uit ijzer en hout. We lazen hoe het materiaal in de vallei in het eeuwenoude bos geraakte, hoe de kampen ernaast waren waar de werkers leefden (“het front” noemden ze het) én we liepen erover. De ene al wat banger dan de andere want oh ja dat is wel echt hoog en het idee dat het daar al zo lang staat… 😥 But we survived!

Verder onderweg naar TAUPO opnieuw. Omdat hier een grote gratis camping “5 mile bay” pal aan het meer is - wauwie! - en omdat de enige NZ die we ‘kennen’hier nu is voor een duikwedstrijd: Ryan. Deze kerel was ook op het trouwfeest van Davy en Tash enkele jaren geleden (waar mijn lief de speech blijkbaar smoothly afgehandeld heeft #proud). Even catch up bij een ondergaande zon; hij moest vroeg zijn tent in om fit te zijn voor de duik morgen. Straffe ket!

Restjesavond en trivial time! 🤓💡

Vrijdag 16 maart

Vandaag haalde ik Sporty Spice nog is boven. We zijn gaan raften (level 3) vanuit TURANGI op de Tongarirorivier. We zagen de zeldzame Blue Duck, jippie! En ik kreeg de kriebels wanneer we onderweg van een rots mochten springen. Ik schat amper 4 meter hoog maar toch krrrrriebels!  

Enorm hard gelachen gedurende twee uur! 😂 Met de droge humor van gids Jimmy en van contentement en opwinding van het water en de versnellingen. Huyby viel elegant in slomo uit de boot en riep eerst nog zodat iedereen het gezien had, en ik liet mij vangen door de gids toen hij mij naar voor vroeg en ik op mijn knieën moest gaan met mijn hoofd in het tipje van de boot... Tja, die laatste waterval heb ik dus onder water meegemaakt hahaha 🤣 Gelukkig kregen we nadien een warme douche, een pint en een veggie hot dog om te bekomen.

We slapen voor de tweede keer aan 5 miles bay, het is hier zo heerlijk en zo gratis. 😊

Zaterdag 17 maart

Loopdag! Toertje aan het Taupomeer van 8 km; we moesten gewoon onze loopschoenen aantrekken en welle weg! Daarna met een emmertje wat water van het koude leer scheppen en ons opfrissen. Kei hygiënisch enal. Brrrr.

Daarna een lange rit naar WOODVILLE, tussenstop naar het Zuiderste puntje van het Noordereiland, Wellington.

Hier staan we goedekoop met elektriciteit én een warme douche voor de avond. Een lekker frisse taboulé, Knack lezen en tukken. Vandaag echt niet veel gedaan en dat is eens leuk 🙃

Zondag 18 maart

We lazen op de Campermate app dat hier te lekkere smoothies en ijsjes gemaakt worden. Te vroeg voor een ijsje, maar smoothie bij het ontbijt klinkt wel een top combo. Al twee weken geleden dat ik fruitsap dronk, dus deze uitgepuurde variant smaakt heerlijk!

We rijden met onze Classics playlist naar beneden, richting WELLINGTON. Hier pakken we een gratis plekje op de parking aan een kleine haven. Het is hier echt nog schoon.

We doen een wandeling van ongeveer 3,5 km naar de stad, over een berg die helemaal door bos en sportfaciliteiten ingepalmd is. Zelfs een velodroom - het zoveelste baalmoment voor een Huyby zonder fiets in dit fietsland. 😕

Wellington heeft prachtige huisjes in de rand, supergezellige houten huisjes en de ene wat ouder en charmanter dan de andere. Hoe dichter we bij het centrum komen, hoe meer boefdingen we tegenkomen. Én een bende strontzatte miekes van zo'n 20 jaar. Eentje was net in een struik gevallen en mag daar met haar billen in de takken. De anderen deels zonder schoenen en nogal licht gekleed. Ik had echt het gevoel alsof ze om 5 uur ‘s ochtends van de Boiler Room weide op Pukkelpop geplukt waren. Speciaal zo op klaarlichte dag in de stad.

De stad heeft niet echt iets te bieden qua cultuur of geschiedenis. Alles is hier nog zo ‘jong’ hé! Maar wel een leuke bierbar van wederom een NZ brouwerij, met lekkere hapjes bij. Check!

We gaan vroeg slapen (eerst wat Trivial Time om de laatste hersensappen op te gebruiken), want de wekker staat om 6 uur.

Maandag 19 maart

We pakken om 8 uur de ferry naar het Zuidereiland, met als landingsplaats PICTON. Een vaart met gelukkig nooit volledig doorgebroken mottigheid van 3 uur later komen we aan. Het ziet er op het eerste zicht alweer prachtig uit! Groene heuvels met de typisch NZ ‘ribbels’ en helder water; dat belooft!

De rit naar KAIKOURA gaat vrij traag door de vele wegenwerken, maar dat stoort niet want wauw wat is het weer een knap landschap! We hebben wel massa's chance want de weg is maar open tot 19u vanavond. De weg is anderhalf jaar gesloten geweest door grote schade aan de weg en het treinspoor door een grote aardbeving. (Als de korte weg niet open was, moest je tot wel 6 uur omrijden, fioew!) Onderweg zien we hoe de aardbeving echt grote stukken wegdek, de lagen en lagen eronder, en zelfs de verankerde betonblokken met railing wegsleurde. Moeder Natuur kan helaas ook lelijk huishouden, want foor die aardbeving zijn hier en in Christchurch helaas ook enkele doden gevallen…

Maar wat zagen we ook al onderweg, gewoon toevallig op de rotsen aan het strand?! Een koekje kleine pinguïns, grote vogels en… zeehonden! OMG mijn hart ging nogal tekeer als ik er ene opmerkte, goed gecamoufleerd op de stenen. Dat belooft vooral voor nog verderop.

Het stadje Kaikoura is namelijk de nummer één plek op de wereld om grote albatrossen te zien, maar ook veel zeehonden, dolfijnen en walvissen! Er is een bootdienst die 80% van je prijs terugbetaalt als je geen walvissen gezien hebt… Om niet te zeggen; dit is de plek waar de kans enorm groot is dat je er ziet het jaar door.

We slapen gratis aan een surfersparadijs. Op tien stappen van de zee. Goeie golven. Rust en een mooi berglandschap aan de andere kant. Wat kan een mens nog meer wensen? Zelfs het eten is delicisioso vanavond: risotto met veel parmegiano, pompoen, erwtjes en gele raap. Echt een vermelding op de blog waard. 😋 Wie dacht dat koken op een gasvuurtje in een onnozel busje saai was: think again!

Dinsdag 20 maart

We wisten dat het vandaag supermooi weer ging zijn, dus deze dag wouden we echt wel ten volle plukken. We rijden naar Kaikiura stad om te checken wat het ‘whale watch center' exact inhoudt. We weten dat het 100 EUR per persoon is en je op een boot zit waar je niet af kan, eentje zoals degene waarvan ik in Thailand lijkblijk afstapte, en dat je 1 à 2 walvissen kan zien. Maar je, wat is zien? Met wat geluk komt de walvis even boven piepen of showt ie zijn staart.

Het center is voorzien van shop met knuffeldiertjes, T-shirts, juwelen etc. Keiveel personeel, ook om de eetplaats te voorzien. We zien ook dat er elk halfuur (!) een boot uitgaat. Alles tezamen doet het ons beslissen van ons geld er niet aan te geven, de beestjes met rust te laten en gewoon nog meer dan anders alle docu's van de BBC met verbijstering te bekijken.

Sun is shining, the weather is sweet yeah 😎 We doen de Kaikoura Pensula Track en doen het op onze dood gemakje (vanwaar komt deze uitdrukking eigenlijk?!). We genieten van groene heuvels, rotsen in de zee, het bestuderen van de lijnen van afzetting door de bodem, de vele vogels en: de zeehonden en enkele zeeleeuwen! We hadden één verrekijker mee en amai hoe zalig was dat! Je kon de zeezoogdieren wat zien chillen op de rotsen, zich laten drogen door de zon. Echt de max zicht! Alleen jammer dat er altijd mongolen zijn die zichzelf en hun vakantiekiekjes zo ontzettend belangrijk vinden dat ze off track gaan, los 50 of 100 meter de rotsen op om bijna naast de zeehonden te gaan zitten… Van zo'n dingen worden wij onnozel op een zorgeloze vakantie 🙄 Het waren dan ook mensen met ruim voldoende jaren levenservaring op de teller, en plots analfabeet zullen ze wel niet geweest zijn toen ze vrolijk de plakkaten passeerden.

Na een wandeling vol verwondering, hebben we ons voor de eerste keer op hand de vakantie eens ‘afgekapt’ zoals we zeggen. (Ja, op al die andere prachtige stranden hebben we nooit gerust!) Huyby dutje in de auto, ik dutje op het strand. Mijne Knack mee en een verfrissende plons in de golven; zalig! Een kleine drie uurtjes gewoon genieten en wat liggen schimmelen.

Een koude douche aan het strand, zoals de echten, en hup, welle nog een keer op de gratis strook pal aan het water waar we naar de surfers konden loeren. Straffe toeren!