Ge gaat hard of ge gaat niet!
"12 kilometer is geen uitdaging meer hé; we gaan direct voor 24 kilometer!"
And so it began... In het voorjaar schreef ik me, na een deugddoende tweede Spartacus Run, met Lara en Ward in voor de Gladiator Extreme Mud Run. Als ze zelf de woorden "deadly, mud & extreme" gebruiken, en op de site staat dat het de zwaarste obstakelloop van de Benelux is, had ik het moeten weten; dit is niet van/voor de poes/pussy's!
Aangezien ik op vakantie in Mexico was en Lara van 't zelfde dolce far niente genoot in Brazilië, liepen onze trainingen niet zo vlotjes. Toch spraken we in de drie weken voor de run twee keer af om eens 18 en eens 19 km door de benen te jagen. Dat ging steeds vlotjes en zonder énige stijfheid achteraf, hoera!
Zondagochtend 23 november: beseffen dat wanneer je de dag ervoor pas om 7 uur 's ochtends onder de lakens kroop en ook de nacht zelf uit slechts 5 uurtjes bestond, niet genoeg is om in pleine forme te zijn. Toch had ik er zin in om voor zo'n uitdaging uit het warme smurfenland te kruipen: vandaag ging nog eens een grens verlegd worden!
En wat voor één... Onder een stralende zon (gelukkig!) startten we om 10u12... en kwamen we rond 13u45 opnieuw onder de boog gelopen. Wat hadden we op die drie uur en half gedaan? Juist ja: afgezien en 'geweun vuts' gedaan! De beelden laten het misschien zo niet geloven, maar het was echt een zware run. Helemaal in het begin stonden al enkele bergen zand en diepe modder/waterputten ons op te wachten. Met modderhanden op een touwrek klimmen, een kasseibaan omhoog en wat houten hordes later, passeerden we het bordje van '1km'. Toen waren we al flink aan 't ademen happen; ik kan u zeggen dat dàt bordje op dat moment het minst motiverende ding ooit was! En alle mannen rond mij gaven ons gelijk.
Na veel bergop, bergaf, modder, uitglijden op de steentjes, hoogte-opdrachten die ik met moeite aankon, zandzakken dragen, over belachelijk simpel uitziende maar uitputtende hindernissen kruipen, door een kniehoog moeras ploeteren, maar ook veel gelach met onszelf, motivatie, een opstapje van Ward, lieve supporters met water en Leffe langs de kant en sfeer onder andere runners, haalden we de eerste 12km. Toen was mijn vatje al redelijk op, geef ik toe. Moest het toen geregend hebben en ijzig koud geweest zijn, ben ik bijlange niet zeker of ik ooit aan die tweede toer zou begonnen zijn. Maar hup, we waren goed op weg; we gingen door! Uiteindelijk liepen Lara en ik op ons tempo vrolijk verder en konden we op de loopstukken nog een ferm aantal tough fitness boys voorbijlopen - aight sista! Ook Sinterklaas en zijn twee pieten, die hun rol geweldig opnamen want bij alle kindjes langs het parcours stopten om hen snoep te geven (dat ze zelf meedroegen in hun juten zak), deden met een grote glimlach voort.
Na 3u28 lopen en 'buzze geven' haalden we de finish! Amaikes! Ik was wat shaky en zelfs emotioneel: ik was léég en ik kon blijten van contentement. Team awesome did it, again! :)
Wat gek was; omdat je zo'n lange tijd aan het lopen was, was je eigenlijk al voor 60% stijf bij de aankomst! Na een -op dat moment- zàlige douche op de straat, onder een lauwe pisstraal, tussen vier Heras-hekken met een zwarte bâche rond, was dat al 70% en enkele uren later zat ik al als een verkrampte bomma in de zetel. Met blauwe plekken, modderbruine teennagels, een geschaafde knie en een paar bleinen om u tegen te zeggen, ging ik de dag erna dan ook lichtjes uitgelachen worden op het werk. Heb je al iemand met een ei in haar gat de trap zien opgaan? Op sokken van hier naar daar zien schuifelen op het werk alsof ze op hete kolen liep? Zo moet het er ongeveer hebben uitgezien, vrees ik ;)
De blauwe plekken zijn intussen donkerbruin, geel of weg. Een voor een mooie souvenirs aan een grensverleggende dag. Ik kan effenaf zeggen dat dit de zwaarste fysieke uitdaging was die ik ooit deed en misschien wel ooit gedaan zal hebben! Of... niet? Ik voel nen challenge aankomen, aie aie caramba!
And so it began... In het voorjaar schreef ik me, na een deugddoende tweede Spartacus Run, met Lara en Ward in voor de Gladiator Extreme Mud Run. Als ze zelf de woorden "deadly, mud & extreme" gebruiken, en op de site staat dat het de zwaarste obstakelloop van de Benelux is, had ik het moeten weten; dit is niet van/voor de poes/pussy's!
Aangezien ik op vakantie in Mexico was en Lara van 't zelfde dolce far niente genoot in Brazilië, liepen onze trainingen niet zo vlotjes. Toch spraken we in de drie weken voor de run twee keer af om eens 18 en eens 19 km door de benen te jagen. Dat ging steeds vlotjes en zonder énige stijfheid achteraf, hoera!
Zondagochtend 23 november: beseffen dat wanneer je de dag ervoor pas om 7 uur 's ochtends onder de lakens kroop en ook de nacht zelf uit slechts 5 uurtjes bestond, niet genoeg is om in pleine forme te zijn. Toch had ik er zin in om voor zo'n uitdaging uit het warme smurfenland te kruipen: vandaag ging nog eens een grens verlegd worden!
En wat voor één... Onder een stralende zon (gelukkig!) startten we om 10u12... en kwamen we rond 13u45 opnieuw onder de boog gelopen. Wat hadden we op die drie uur en half gedaan? Juist ja: afgezien en 'geweun vuts' gedaan! De beelden laten het misschien zo niet geloven, maar het was echt een zware run. Helemaal in het begin stonden al enkele bergen zand en diepe modder/waterputten ons op te wachten. Met modderhanden op een touwrek klimmen, een kasseibaan omhoog en wat houten hordes later, passeerden we het bordje van '1km'. Toen waren we al flink aan 't ademen happen; ik kan u zeggen dat dàt bordje op dat moment het minst motiverende ding ooit was! En alle mannen rond mij gaven ons gelijk.
Na veel bergop, bergaf, modder, uitglijden op de steentjes, hoogte-opdrachten die ik met moeite aankon, zandzakken dragen, over belachelijk simpel uitziende maar uitputtende hindernissen kruipen, door een kniehoog moeras ploeteren, maar ook veel gelach met onszelf, motivatie, een opstapje van Ward, lieve supporters met water en Leffe langs de kant en sfeer onder andere runners, haalden we de eerste 12km. Toen was mijn vatje al redelijk op, geef ik toe. Moest het toen geregend hebben en ijzig koud geweest zijn, ben ik bijlange niet zeker of ik ooit aan die tweede toer zou begonnen zijn. Maar hup, we waren goed op weg; we gingen door! Uiteindelijk liepen Lara en ik op ons tempo vrolijk verder en konden we op de loopstukken nog een ferm aantal tough fitness boys voorbijlopen - aight sista! Ook Sinterklaas en zijn twee pieten, die hun rol geweldig opnamen want bij alle kindjes langs het parcours stopten om hen snoep te geven (dat ze zelf meedroegen in hun juten zak), deden met een grote glimlach voort.
Na 3u28 lopen en 'buzze geven' haalden we de finish! Amaikes! Ik was wat shaky en zelfs emotioneel: ik was léég en ik kon blijten van contentement. Team awesome did it, again! :)
Wat gek was; omdat je zo'n lange tijd aan het lopen was, was je eigenlijk al voor 60% stijf bij de aankomst! Na een -op dat moment- zàlige douche op de straat, onder een lauwe pisstraal, tussen vier Heras-hekken met een zwarte bâche rond, was dat al 70% en enkele uren later zat ik al als een verkrampte bomma in de zetel. Met blauwe plekken, modderbruine teennagels, een geschaafde knie en een paar bleinen om u tegen te zeggen, ging ik de dag erna dan ook lichtjes uitgelachen worden op het werk. Heb je al iemand met een ei in haar gat de trap zien opgaan? Op sokken van hier naar daar zien schuifelen op het werk alsof ze op hete kolen liep? Zo moet het er ongeveer hebben uitgezien, vrees ik ;)
De blauwe plekken zijn intussen donkerbruin, geel of weg. Een voor een mooie souvenirs aan een grensverleggende dag. Ik kan effenaf zeggen dat dit de zwaarste fysieke uitdaging was die ik ooit deed en misschien wel ooit gedaan zal hebben! Of... niet? Ik voel nen challenge aankomen, aie aie caramba!
Reacties
Een reactie posten