Spartacus I am!

Op 1 mei, wanneer iedereen de dag van de arbeid viert door op gepaste wijze in de pinten te vliegen, liet ik mijn spieren vooral werken en nam ik deel aan de Spartacus Run in Boom!

Ik had er enorm veel zin in, de avond voordien veel pasta gegeten ("gelijk d'echten hè!"), verdacht veel kriebels in de buik en wat last van slapeloosheid de nacht voor D-day. Ik moest niet vrezen; ik ging vier tot soms vijf keer per week lopen, waarvan één keer sowieso 10 kilometer op een uurtje, bleef zaalvoetballen, af en toe eens een uur zwemmen en kon de laatste twee weken voor de loop met de fiets naar het werk: fysiek waren mijn spieren er klaar voor. Ik had gewoon schrik van de hindernissen en toch wel wat faalangst. Ik loop al jaren voor m'n plezier, nog nooit aan een wedstrijd meegedaan dus de kans dat ik het misschien dan toch niet kon halen, leek me reëel.

De dag begon stralend, zo'n 15 à 16 graden -ideaal om te lopen- en Lara, Silke en ik hadden er enorm veel goesting in. We lachten op voorhand al met de momenten waarop we waarschijnlijk los op onze smoelen zouden gaan, maar dat was deel van de wedstrijd.

Aankomen op het domein waar ik het weekend na m'n verjaardag mocht gaan shaken op de beats van Tomorrowland, gaf een bizar déja-vu gevoel. Eigenlijk leek het helemaal niét op toen, maar de natuur was wel erg herkenbaar. Het leek alsof superveel zaken weggehaald waren, en dan het Tomorrowlandpark het park is in normale toestand. Anyhow, er hing een gewéldige festivalsfeer! Zon, veel volk dat bruist van de energie en opzwepende muziek om het volk bezig te houden en klaar te stomen voor hun start. Er hing zoveel elektriciteit in de lucht dat ik als een ADHD'ertje rondhuppelde, geen blijf met mijn zenuwen. Ik wou vooral starten! Om 15u18 was het eindelijk aan ons: startblok awesome mocht met z'n 250 Spartacus-volgelingen vertrekken. De sfeer en het lawaai in de startblokken was demax; dàt en het schot van de moeder van Artoer stuwde ons de berg op. Meteen een stevige kuitenbijter, om zo in het bos te komen. Ik was meteen aangenaam verrast dat er zoveel groene wegen waren in het parcours. Wat was er nog zoal bij? Wat gesjorde balken om over, op of door te kruipen, een hoge zandberg waar zelfs de stoerste boys vanaf gleden, prikkelende koorden die de weg versperden en waar een kleine hoeveelheid elektriciteit door ging, een 'walk on water'-proef (waar je dus zeer duidelijk niét droog kon blijven maar meteen zo goed als kopje onder ging), een gigantische bâche met water en bruine zeep waar we in volle vaart enkele mensen geramd hebben -sorry-, veel bergop en bergaf, een doolhof waar je door deernes in bikini met blauwe verf vuilgespoten werd, een weg versperd met honderden autobuitenbanden, een stijle trap, stoer bosparcours, een zand-/modderparcous dat wel gepikt leek uit een motorcross WK (Stefan Everts waar was je?), een 'belly scraper' die venijnig vermoeiend was, een 30m te zwemmen afstand in ijskoud water (het zwaarste stuk!), een gigantische wirwar van rekkers waar het moeilijk is om snel met tientallen anderen door te geraken aangezien de rekkers van je voorligger op jou terugketsen (de man naast mij kreeg een rekker tegen zijn twee ballekes geschoten van de grond, auwtsj), een 'human wall' waar de weg versperd werd door een voltallig American football team die maar al te graag iedereen op de grond kregen, een klimmuur met touwen van 8,5 meter hoog, prikkeldraden om onder te kruipen,... Echt precies een overgang van de scouts voor grote kinderen... Het gaf een enorme kick om de tocht te doen met ons drietjes in een tijd van 1u07min! We waren niet eens bekaf of pottoe achteraf, ik had het gevoel dat ik gerust nog wat kilometers kon lopen - zonder hindernissen welteverstaan. Onderweg heb ik ook enkele supporters gezien, en gewoon veel mensen die 'Komaan Sofieeee!' riepen, gewoon onbekende enthousiastelingen, omdat alle namen op het borstnummer stonden. Anderen waren iets plastischer: "Schoon poepeke!" en "Knap kontje!"; wat wel mijn eigen schuld was aangezien ik na de tweede proef al zo doorweekt was en een te losse short aan had dat het niet meer draaglijk was. Ik vond er dus niks beter op om mijn broek naar mijn supportersteam te zwieren en de tocht voor de overige 50 mintuten in mijn onderbroek uit te lopen. A Spartacus has got to do, what a Spartacus has got to do... Maar toch veel bekende koppen gezien, en dat gaf veel kracht onderweg! Ik dank ook Maja, Sofie, mijn broer en Stefie voor de hulp en de fles champagne achteraf!

Het zaligste aan dit alles is vooral dat ik de smaak goed te pakken heb. Ik loop nu wel al erg lang, maar ik wil m'n conditie echt zo houden dat ik elke week eens 10 kilometer kan lopen en zeker nog aan wedstrijden meedoen. Ik weet nu dat het iets is wat ik graag doe en dat ik het ook kan. Het geeft me gewoon zoveel energie dat ik nooit wil stoppen met lopen. Af en toe een wedstrijdje lopen, houdt de goesting erin om een goede tijd te lopen en bepaalde spieren te trainen.
Niet veel later schreef ik me ook in voor de Race Against Nature in Averbode op 22 september, een gelijkaardig parcours met hindernissen, met een bende van 30 personen uit het Grimbergse. Omdat het kan. Supporters altijd welkom!