Met de trein naar de Provence

Afgelopen juni gingen we voor een derde zomer op rij naar Caromb, maar nu eens met de trein. Zo ver rijden met een peuter die écht niet in de auto wilt zitten, zagen we absoluut niet zitten. Omdat de schoonouders daar ook gingen zijn - met de auto - konden wij voor de trein kiezen en toch nog de luxe hebben van ter plekke een auto te hebben om naar de winkel te gaan of eens een dorpje verder te bollen. 

Compact gepakt en gezakt werden we afgezet aan Brussel-Zuid. Voor Fons was er héél veel te bekijken en dus dikke ambiance. Op de trein was het ook meteen vuurwerk: Fons stond enthousiast te springen van plezier en op het raam te kloppen en kusjes te geven. Het plezier kon niet op. Tot hij na amper 5 minuten slecht van de zetel schoof, met zijn kin tegen het tafeltje. Een heel luide schreeuw en veel bloed. Ons hart in duust stukken. Een stukje van zijn voortand eraf en een vrij grote snee in zijn tong. Effe ontroostbaar maar na een paar minuten was hij weer rustig en af te leiden met een stukje muffin. We waren gewaarschuwd: zo'n treinrit zal goed zijn omdat Fons niet zit te wriemelen en roepen dat hij uit zijn autostoel wilt (met gefrustreerde en ruziënde ouders tot gevolg), maar ook geen seconde rust omdat we hem constant in de gaten moeten houden. Hij heeft dan ook zowel in het opgaan als het terugkomen niet geslapen overdag. Dikke zot! Gewoon blijven gaan. En dat terwijl ik met momenten wel even mijn ogen wou toedoen en mijn hoofd achterover wou laten vallen. Maar het was non-stop focus en vasthouden en tegenhouden en boekjes en springen en zingen en eten en drinken. En ongegêneerd naar de mensen loeren tussen te zetels! Een hele belevenis om tegelijkertijd ook nog meermaals over te stappen (2x stress en ruzie gehad!), de bagage in zo'n rekken te wringen en als een muilezel met bijhorend hangaapje op tijd klaar te staan voor de afstaphalte. But we did it en mensen zijn eigenlijk heel lief en hulpvaardig als ze zien dat je met zo'n klein spook op stap bent. Applaus voor ons!

Eens daar was het een heel rustige vakantie. Huyby ging fietsen, ik ging lopen. Fons deed zijn ding en zalig lange dutjes en ook 's ochtends bleef ie goed lang slapen - h e a v e n. Het mag ook eens meezitten hé! Harry en Hermine deden wat uitstapjes en entertainden Fonzy. Het was weer bakkewarm daar dus echt veel hebben we niet gedaan. Soms gewoon wandelen tot 2 straten verder om onder bomen in de schaduw te spelen met een bal en weer terug. Eén uitstapje onder ons twee (met extreem lekker veggie eten op een prachtig terrasje boven de Gorges de la Nesque) en één keer met Fons erbij naar een stad. Plonsbadjes gemaakt voor Fons en zelf ook wat proberen afkoelen met zwembad, pintjes en ijsjes. Spelen met de ballen en kiezeltjes was voor Fons meer dan pretpark op zich. Zo schoon om zien hoe snel kindjes gelukkig kunnen zijn (als ze maar niet hangry zijn!).
Het grappige aan een kind hebben is dat je een wandelend cliché wordt. Ineens ga je voor het eerst op Google Maps op zoek naar speeltuinen in de buurt 😀 En wat blijkt? In Frankrijk zijn precies nergens schommels te vinden! Plots ga je alles zo anders bekijken. En voor je het weet bedenk je hoe gevaarlijk sommige stoepen zijn om met een poussette op te wandelen of dat het raar is wanneer een restaurant geen kinderstoeltjes heeft. Een wandelend cliché dus.

We hebben ervan genoten en de reis afgesloten met een avondje onder ons tweetjes op wandelafstand. Het was dorpsfeest in Caromb met karaoke en tafels die in het midden van de hoofdstraat opgesteld waren zodat iedereen er gezellig buiten en bij elkaar kon zitten. Ambiance! 

Ahja, en we hebben dan toch één keer Rummikub gespeeld 😅