Na 15 maanden stilte...
... werd het tijd om nog iets op deze blog te plaatsen!
Op 25 mei 2018 landden we van een 12-weken durende reis naar het paradijslijk Nieuw-Zeeland en het avontuurlijk Australië. Een prachtreis, eentje om nooit te vergeten, eentje waarvan we spreken als "toen we op reis waren" want alle andere reizen die we deden zijn niet te vergelijken met die grote, lange reis aan de andere kant van de wereld. De reis die nog wel wat langer had mogen duren, we zaten net in het ritme! ;)
Eens terug, was er niet veel tijd voor adaptatie. Zaterdag landden we, 's avonds de laatste Mamoetfuif, zondag een Groen-dag met alle kandidaten (na een korte nacht na meer dan 50 uren wakker geweest te zijn), maandag terug aan het werk. BAM! Op woensdag had ik al stress van het werk en reed ik met tranen in mijn ogen naar de fitness, waar ik sowieso te laat ging zijn door een urgentie op het werk. Mijn eerste keer terug swiss jumpen en yoga na 3 maanden was meteen eentje waar ik 2 uur moeite had om mijn hoofd leeg te maken. Hoe geschift is het dat je na 3 dagen op het werk meteen weer in die rush terechtkomt, alsof je nog niet leerde dat het je geen goed doet?!
De zomer van 2018 was extreem warm en droog (gingen mensen dan nu eindelijk de klimaatproblematiek eens au sérieux nemen, wanneer ook Belgische boeren het moeilijk hebben en we geen zwembaden met kraantjeswater meer mogen vullen?), en extreem druk. Een beetje door het rood gegaan en mezelf teveel aangetrokken, slapeloze nachten en geen energie meer om te sporten. Naast alle leuke dingen in vrije tijd die ik toen gedaan heb, is de zomer dat ik 30 werd toch eentje om niet meer opnieuw te doen.
Na de zomer werd oktober een speciale maand omdat we met Groen in Grimbergen maar liefst 6 zetels in de gemeenteraad haalden, en ikzelf werd verrassend de 3e verkozene vanop de 13e plaats met 5 andere toppertjes en warme mensen. Helaas belandden we in de oppositie van een erg rechts bestuur.
Ja, het jaar dat ik 30 werd, was een speciaal jaar; geen huisje-tuintje-kindje voor mij, maar wel een unieke droomreis, nieuwe inzichten over work-life én een eerste stap in de lokale politiek met onverwacht een zitje in de gemeenteraad. Hoepla!
De voorbije maanden besefte ik dat ik vóór Groen eigenlijk nog wel een oké agenda had (al zeiden mijn lief en vrienden toen al iets anders), want nu is het hek echt helemaal van de dam. Met moeite 1 dag per week vrij kunnen houden voor wat #huybfie tijd, extra to do's naast die van Luon, avondjes met vriendinnen weken tot 6 maanden op voorhand plannen vooraleer de agenda weer dicht zou slibben... Soms voelt de druk van mijn agenda niet fijn aan, kan mijn hoofd niet rusten, voel ik me schuldig om op iets of iemand 'neen' te zeggen, soms vragen de gemeenteraden meer energie dan ze me geven (van 19u tot een kot in de nacht op een weekdag 'vergaderen' wanneer je ideeën nooit zullen weerhouden worden) en maak ik me zorgen om mijn persoonlijk en carrièretraject. Maar het is zó leerrijk om het bestuur van je eigen gemeente eens van dichtbij op te volgen, nieuwe dingen te mogen doen en bediscussiëren, oprechte en plezante mensen leren kennen die dezelfde waarden en verantwoordelijkheden nastreven, dat het het allemaal waard is! :)
Hierbij beloof ik vaker nog eens even tijd te maken om deze blog levendig te houden. Want ik vind de gedachte zo leuk dat ik later alles wat er op bepaalde momenten in mijn leven omging, nog eens kan beleven. Veelal de mooie momenten die ik me wil herinneren natuurlijk, al vind ik deze eerlijke post ook eens nodig.
Op 25 mei 2018 landden we van een 12-weken durende reis naar het paradijslijk Nieuw-Zeeland en het avontuurlijk Australië. Een prachtreis, eentje om nooit te vergeten, eentje waarvan we spreken als "toen we op reis waren" want alle andere reizen die we deden zijn niet te vergelijken met die grote, lange reis aan de andere kant van de wereld. De reis die nog wel wat langer had mogen duren, we zaten net in het ritme! ;)
Eens terug, was er niet veel tijd voor adaptatie. Zaterdag landden we, 's avonds de laatste Mamoetfuif, zondag een Groen-dag met alle kandidaten (na een korte nacht na meer dan 50 uren wakker geweest te zijn), maandag terug aan het werk. BAM! Op woensdag had ik al stress van het werk en reed ik met tranen in mijn ogen naar de fitness, waar ik sowieso te laat ging zijn door een urgentie op het werk. Mijn eerste keer terug swiss jumpen en yoga na 3 maanden was meteen eentje waar ik 2 uur moeite had om mijn hoofd leeg te maken. Hoe geschift is het dat je na 3 dagen op het werk meteen weer in die rush terechtkomt, alsof je nog niet leerde dat het je geen goed doet?!
De zomer van 2018 was extreem warm en droog (gingen mensen dan nu eindelijk de klimaatproblematiek eens au sérieux nemen, wanneer ook Belgische boeren het moeilijk hebben en we geen zwembaden met kraantjeswater meer mogen vullen?), en extreem druk. Een beetje door het rood gegaan en mezelf teveel aangetrokken, slapeloze nachten en geen energie meer om te sporten. Naast alle leuke dingen in vrije tijd die ik toen gedaan heb, is de zomer dat ik 30 werd toch eentje om niet meer opnieuw te doen.
Na de zomer werd oktober een speciale maand omdat we met Groen in Grimbergen maar liefst 6 zetels in de gemeenteraad haalden, en ikzelf werd verrassend de 3e verkozene vanop de 13e plaats met 5 andere toppertjes en warme mensen. Helaas belandden we in de oppositie van een erg rechts bestuur.
Ja, het jaar dat ik 30 werd, was een speciaal jaar; geen huisje-tuintje-kindje voor mij, maar wel een unieke droomreis, nieuwe inzichten over work-life én een eerste stap in de lokale politiek met onverwacht een zitje in de gemeenteraad. Hoepla!
De voorbije maanden besefte ik dat ik vóór Groen eigenlijk nog wel een oké agenda had (al zeiden mijn lief en vrienden toen al iets anders), want nu is het hek echt helemaal van de dam. Met moeite 1 dag per week vrij kunnen houden voor wat #huybfie tijd, extra to do's naast die van Luon, avondjes met vriendinnen weken tot 6 maanden op voorhand plannen vooraleer de agenda weer dicht zou slibben... Soms voelt de druk van mijn agenda niet fijn aan, kan mijn hoofd niet rusten, voel ik me schuldig om op iets of iemand 'neen' te zeggen, soms vragen de gemeenteraden meer energie dan ze me geven (van 19u tot een kot in de nacht op een weekdag 'vergaderen' wanneer je ideeën nooit zullen weerhouden worden) en maak ik me zorgen om mijn persoonlijk en carrièretraject. Maar het is zó leerrijk om het bestuur van je eigen gemeente eens van dichtbij op te volgen, nieuwe dingen te mogen doen en bediscussiëren, oprechte en plezante mensen leren kennen die dezelfde waarden en verantwoordelijkheden nastreven, dat het het allemaal waard is! :)
Hierbij beloof ik vaker nog eens even tijd te maken om deze blog levendig te houden. Want ik vind de gedachte zo leuk dat ik later alles wat er op bepaalde momenten in mijn leven omging, nog eens kan beleven. Veelal de mooie momenten die ik me wil herinneren natuurlijk, al vind ik deze eerlijke post ook eens nodig.
Reacties
Een reactie posten