12 weken zonder deadlines en agenda
Tweeduizendachttien. Da’s 30 jaar na 1988; “een goed wijnjaar”, zeggen ze.
Met andere woorden; ik word dit jaar dertig en ik heb er zoveel zin in! Want terwijl mensen rondom mij dromen verwezenlijken zoals baby’s maken, huizen kopen en trouwringen opblinken, gaan Huyby en ik heel binnenkort een zalige break nemen en dat aan de andere kant van de wereld!
Wanneer je dus 29 bent en tegen een vriendin zegt dat je nieuws hebt, is onderstaande eigenlijk het standaard scenario:
Nopes, ik wil graag nog andere dingen doen. 't Is al een paar jaar geleden dat ik voor het eerst besefte hoe veel landen ik in de wereld nog wilde bezoeken, en vooral hoe onmogelijk het is om alle wilde reisideeën die je ooit hebt, waar te maken. Door de dagelijkse mallemolen waarin we allemaal zitten, door de korte periode in een mensenleven waarop je eigenlijk kwaliteitsvol avontuurlijk kan reizen, door financiële redenen, …
Zo’n 3 jaar geleden begon het in mij op te borrelen dat een verre reis naar Australië of zelfs Nieuw-Zeeland toch écht wel de max zou zijn. “Maar dat gaat nooit kunnen op het werk” was de grote barrière. Dus droomde ik niet (te) hardop. Toch rekende ik eens uit hoeveel maanden ik al gewerkt had. Dat waren er 42. Toen ik dat deed, kon je nog beroep doen op een ‘loopbaanonderbreking zonder reden’ (dat is, zonder sociale redenen zoals voor een hulpbehoevend familielid zorgen) maar daarvoor moest je 60 maanden gewerkt hebben. Ik kwam uit op midden april 2017 om recht te hebben op de onderbreking en dat leek nog zó veraf. Papiertje weggestoken.
Dat papiertje van 12 oktober 2015 vond ik vorig jaar terug. Loopbaanonderbreking zonder reden werd op 1 april 2017 afgeschaft, door de drukte en va-et-vient van collega’s op het werk had ik mijn droom weggemoffelt, maar rond de zomer begon het zó hard te kriebelen dat ik echt meer en meer op mijn lief begon in te spreken. Dat we het écht gewoon nu moesten vragen; wie weet kon het wel voor onze werkgevers. En hoe vroeger we het zouden vragen, hoe beter onze bedrijven zich erop zouden kunnen voorbereiden. In augustus trokken we onze stoute schoenen aan en legden we uit aan onze werkgevers dat we onze job supergraag doen, maar daarnaast ook gewoon een persoonlijke droom hebben die we niet gewoon willen opgeven zonder proberen. Een beetje YOLO en “ne nee hebt ge, ne ja kunt ge krijgen”, maar dan met een litertje angstzweet erbij zo in het bureau van de baas. Niet veel later kregen we allebei groen licht en ik kon mijn geluk niet op. Nog enkele maanden knallen op het werk met een groot licht aan de horizon, volop sparen (want nee wij hebben geen ezeltje dat centjes schijt maar kopen bewust zo weinig mogelijk spullen), en reisboeken doornemen. Het zou geen “wat als” of verre droom blijven, het was nu VOOR ECHT.
Nu zijn we op 10 dagen van vertrek en het begint stilaan binnen te dringen. Wij gaan 6 weken in Nieuw-Zeeland en 6 weken in Australië rondtoeren en dag in dag uit genieten van een leven zonder deadlines en agenda. We gaan ook eindelijk de kleine van Davy en Tash met eigen ogen kunnen gaan bewonderen - een jeugdvriend van mijn lief is met een schone uit de Australische Blue Mountains getrouwd. Nog bijlange niet alles is voorbereid, maar onze sandalen en bottinnen liggen gereed, vliegtickets en camper van zijn geboekt, en al de rest… dat zien we dan wel!
Ciao’kes bye’kes, spannende en saaie avonturen te volgen via deze blog, terug in de parel van Brabant op 26 mei! Want ja, wat zijn 12 weken in een mensenleven eigenlijk? ;)
PS: Ik ben keibenieuwd of het water in’t putteke van den douche aan de andere kant van de wereld ook echt anders wegloopt…
Met andere woorden; ik word dit jaar dertig en ik heb er zoveel zin in! Want terwijl mensen rondom mij dromen verwezenlijken zoals baby’s maken, huizen kopen en trouwringen opblinken, gaan Huyby en ik heel binnenkort een zalige break nemen en dat aan de andere kant van de wereld!
Wanneer je dus 29 bent en tegen een vriendin zegt dat je nieuws hebt, is onderstaande eigenlijk het standaard scenario:
Nopes, ik wil graag nog andere dingen doen. 't Is al een paar jaar geleden dat ik voor het eerst besefte hoe veel landen ik in de wereld nog wilde bezoeken, en vooral hoe onmogelijk het is om alle wilde reisideeën die je ooit hebt, waar te maken. Door de dagelijkse mallemolen waarin we allemaal zitten, door de korte periode in een mensenleven waarop je eigenlijk kwaliteitsvol avontuurlijk kan reizen, door financiële redenen, …
Zo’n 3 jaar geleden begon het in mij op te borrelen dat een verre reis naar Australië of zelfs Nieuw-Zeeland toch écht wel de max zou zijn. “Maar dat gaat nooit kunnen op het werk” was de grote barrière. Dus droomde ik niet (te) hardop. Toch rekende ik eens uit hoeveel maanden ik al gewerkt had. Dat waren er 42. Toen ik dat deed, kon je nog beroep doen op een ‘loopbaanonderbreking zonder reden’ (dat is, zonder sociale redenen zoals voor een hulpbehoevend familielid zorgen) maar daarvoor moest je 60 maanden gewerkt hebben. Ik kwam uit op midden april 2017 om recht te hebben op de onderbreking en dat leek nog zó veraf. Papiertje weggestoken.
Dat papiertje van 12 oktober 2015 vond ik vorig jaar terug. Loopbaanonderbreking zonder reden werd op 1 april 2017 afgeschaft, door de drukte en va-et-vient van collega’s op het werk had ik mijn droom weggemoffelt, maar rond de zomer begon het zó hard te kriebelen dat ik echt meer en meer op mijn lief begon in te spreken. Dat we het écht gewoon nu moesten vragen; wie weet kon het wel voor onze werkgevers. En hoe vroeger we het zouden vragen, hoe beter onze bedrijven zich erop zouden kunnen voorbereiden. In augustus trokken we onze stoute schoenen aan en legden we uit aan onze werkgevers dat we onze job supergraag doen, maar daarnaast ook gewoon een persoonlijke droom hebben die we niet gewoon willen opgeven zonder proberen. Een beetje YOLO en “ne nee hebt ge, ne ja kunt ge krijgen”, maar dan met een litertje angstzweet erbij zo in het bureau van de baas. Niet veel later kregen we allebei groen licht en ik kon mijn geluk niet op. Nog enkele maanden knallen op het werk met een groot licht aan de horizon, volop sparen (want nee wij hebben geen ezeltje dat centjes schijt maar kopen bewust zo weinig mogelijk spullen), en reisboeken doornemen. Het zou geen “wat als” of verre droom blijven, het was nu VOOR ECHT.
Nu zijn we op 10 dagen van vertrek en het begint stilaan binnen te dringen. Wij gaan 6 weken in Nieuw-Zeeland en 6 weken in Australië rondtoeren en dag in dag uit genieten van een leven zonder deadlines en agenda. We gaan ook eindelijk de kleine van Davy en Tash met eigen ogen kunnen gaan bewonderen - een jeugdvriend van mijn lief is met een schone uit de Australische Blue Mountains getrouwd. Nog bijlange niet alles is voorbereid, maar onze sandalen en bottinnen liggen gereed, vliegtickets en camper van zijn geboekt, en al de rest… dat zien we dan wel!
Ciao’kes bye’kes, spannende en saaie avonturen te volgen via deze blog, terug in de parel van Brabant op 26 mei! Want ja, wat zijn 12 weken in een mensenleven eigenlijk? ;)
PS: Ik ben keibenieuwd of het water in’t putteke van den douche aan de andere kant van de wereld ook echt anders wegloopt…
 |
| Lonely Planet uit 1982 van Nieuw-Zeeland met een niet zo politiek correcte cover ;) |
 |
| Mijn telling van 12 oktober 2015 op een stukske papier. |
Reacties
Een reactie posten