Blijven uit de comfortzone stappen
Toen ik na mijn studie communicatiewetenschappen nog voor journalistiek koos, was dat vooral met de intentie mijn taal en schrijven aan te scherpen. Tussen oktober en mei gebeurde geen mirakel, en ook op mijn één maand durende stage bij Metro had ik niet echt de knepen van het vak te pakken. Ik ben ook gewoon te weinig gebeten door de, politieke en economische aspecten van de actualiteit om een journaliste te zijn. Echt veel respect voor journalisten die zich zo kunnen vastbijten in het nieuws! Toch bleef het schrijven mij altijd boeien en was ik blij om twee jaar na mijn studies enkele maanden bij vzw de Rand de eindredactie- en coördinatie van de gemeenschapskranten voor mijn rekening te nemen. Daar had ik het weer even te pakken (en wat was het leuk met de collega's in Wemmel en ook die extra collega's in Groot-Bijgaarden! ;)).
Nu werk ik al meer dan 3,5 jaar bij Luon waar de focus op 101 andere dingen ligt dan het schrijven - en ik vind het nog altijd leuk! 't Is echt mijn ding! Alleen las ik vorig jaar op de achterflap van een CaCtuS magazine ("het boekske vant CC bij ons") dat ze op zoek waren naar vrijwilligers. Vrijwilligers met een goede pen, met een goed oog voor compositie en fotografie, creatievelingen,... En het prikkelde me. Heel impulsief stuurde ik de avond zelf een mailtje naar Sanne met mijn cv en voelde ik weer die onzekerheid. "Hoeveel berichten zouden die ontvangen? Zoeken die studenten? Ben ik hier niet te oud voor? Kàn ik dat wel?"
Na een supertoffe babbel in de foyer van het CC mocht ik mijn eerste opdracht doen; een interview met Ariane Sonck en Raf Walschaerts (ja, dievan Komil Foo!) die met hun kindervoorstelling 'Uilskuiken en Takkeling' op de Strombeekse planken stonden. Ik was kei zenuwachtig en durfde eigenlijk niet goed doorvragen. Ik merkte tijdens het interview dat ik me niet voldoende had voorbereid, en dat de vrouw niet echt spontaan veel zou gaan vertellen. Ik had er wel bij gezegd dat het mijn eerste interview was, maar toch, echt op mijn gemak was ik niet. Eerlijk gezegd, over dat interview was ik niet zo voldaan. Volgende keer beter!
In september sprak ik af met zangeres Mira Bertels in een gezellig café pal boven treinstation Mortsel-Oude-God. Ik had me goed voorbereid: haar naam door zoekmachines gehaald, oude interviews gelezen, haar Facebook- en Instagramaccount doorploegd, haar repertoire door Spotify gedraaid, teksten uitvoerig bestudeerd,... Ik had een heleboel uiteenlopende vragen klaar en was vastberaden het nu is for real te doen. Het begin was wat chaotisch en grappig omdat ook haar man en zoontje erbij waren en die nog van een warm soepke moesten genieten. Ik zat erbij en het werd een toffe babbel. Ze vertelde over haar jeugd, haar muze en muziek. Zelfs over superpersoonlijke dingen uit haar leven - dingen waarover ik in het artikel op haar vraag niet geschreven heb. Het gaf mij een warm gevoel dat ik zo'n dingen kon losweken bij mensen die ik letterlijk van haar noch pluim kende. Da's ook een talent zeker?
Superfier en voldaan ben ik over dit interview voor CaCtuS, en ik hoop dat er nog veel bijkomen. Ik wil dit blijven doen om af en toe is te kicken wanneer je uit die comfortzone stapt, waar je alles kan en onder controle hebt.
Nu werk ik al meer dan 3,5 jaar bij Luon waar de focus op 101 andere dingen ligt dan het schrijven - en ik vind het nog altijd leuk! 't Is echt mijn ding! Alleen las ik vorig jaar op de achterflap van een CaCtuS magazine ("het boekske vant CC bij ons") dat ze op zoek waren naar vrijwilligers. Vrijwilligers met een goede pen, met een goed oog voor compositie en fotografie, creatievelingen,... En het prikkelde me. Heel impulsief stuurde ik de avond zelf een mailtje naar Sanne met mijn cv en voelde ik weer die onzekerheid. "Hoeveel berichten zouden die ontvangen? Zoeken die studenten? Ben ik hier niet te oud voor? Kàn ik dat wel?"
Na een supertoffe babbel in de foyer van het CC mocht ik mijn eerste opdracht doen; een interview met Ariane Sonck en Raf Walschaerts (ja, dievan Komil Foo!) die met hun kindervoorstelling 'Uilskuiken en Takkeling' op de Strombeekse planken stonden. Ik was kei zenuwachtig en durfde eigenlijk niet goed doorvragen. Ik merkte tijdens het interview dat ik me niet voldoende had voorbereid, en dat de vrouw niet echt spontaan veel zou gaan vertellen. Ik had er wel bij gezegd dat het mijn eerste interview was, maar toch, echt op mijn gemak was ik niet. Eerlijk gezegd, over dat interview was ik niet zo voldaan. Volgende keer beter!
In september sprak ik af met zangeres Mira Bertels in een gezellig café pal boven treinstation Mortsel-Oude-God. Ik had me goed voorbereid: haar naam door zoekmachines gehaald, oude interviews gelezen, haar Facebook- en Instagramaccount doorploegd, haar repertoire door Spotify gedraaid, teksten uitvoerig bestudeerd,... Ik had een heleboel uiteenlopende vragen klaar en was vastberaden het nu is for real te doen. Het begin was wat chaotisch en grappig omdat ook haar man en zoontje erbij waren en die nog van een warm soepke moesten genieten. Ik zat erbij en het werd een toffe babbel. Ze vertelde over haar jeugd, haar muze en muziek. Zelfs over superpersoonlijke dingen uit haar leven - dingen waarover ik in het artikel op haar vraag niet geschreven heb. Het gaf mij een warm gevoel dat ik zo'n dingen kon losweken bij mensen die ik letterlijk van haar noch pluim kende. Da's ook een talent zeker?
Superfier en voldaan ben ik over dit interview voor CaCtuS, en ik hoop dat er nog veel bijkomen. Ik wil dit blijven doen om af en toe is te kicken wanneer je uit die comfortzone stapt, waar je alles kan en onder controle hebt.
Reacties
Een reactie posten