Living the island life: Sicily

Sicilië; het vulkanisch eiland dat op de wereldkaart de vod is die bij de Italiaanse laars hoort. We hebben er twee mooie weken doorgebracht op rondreis met de auto. Sicilië heeft veel te bieden: zon in oktober, een allround zee, bergen, Middeleeuwse dorpjes hoog op een heuvel, pittoreske kasseistraatjes met ontelbare kerken, lekkere rijstballen met krokante korst (arancini), actieve en non-actieve vulkanen, mini-eilandjes met minigemeenschappen en natuurlijk... pizze en gelati! Hoe verliep die doortocht dan?

Eerst en vooral besloten we de hoofdstad Palermo gewoon over te slaan. Hoofdsteden kunnen al eens dik tegenvallen wegens drukte en vervuiling, dus kozen we ervoor onze tijd optimaal te benutten om de rest van het eiland te verkennen. We gingen westwaarts naar Scopello. We bleven één nacht op een plek waar we een héérlijk en groot avondmaal voorgeschoteld kregen. Haleluja! Ook ontdekten we een superette'ke met toog vol Italiaans lekkers, en vers fruit en groentjes. Ideaal om te picknicken en snacken op onze dagtochten vanuit Scopello!

We bezochten een oude tempel en theater in Segesta - maar we stopten onderweg eerst bij natuurlijke baden van om en bij de 40 à 45 graden (hot hot hot), een tip van Angelo die ons een kamer verhuurde. Mooie site in Segesta, maar stiekem kwam ook meteen het besef dat we met onze reis naar Jordanië nu steevast teleurgesteld zijn bij het zien van oude tempels. Nothing beats Jordan in that. Rotverwend zijn we! Later die dag reden we ook nog langs Erice: keigezellig stadje hoog op een berg (fris aan de vis!) voor zonsondergang. Er liep zo weinig volk en het was zo'n proper stadje, helemaal heerlijk om de eerste dag af te sluiten.

In Scopello zelf is ook een groot natuurreservaat: Lo Zingaro. We trokken er te voet op uit, beginnende langs een privégrond met olijfbomen (waar we in het naar huis gaan 's avonds bijna niet meer door durfden omdat er mannen met geweren en honden in rondliepen, maar we zijn er toch voor gegaan). Helaas pindakaas is er deze zomer een brand geweest in het natuurgebied, en moesten we dezelfde weg terug nemen die we volgden om in het heengaan naar het verste punt van het reservaat te gaan. We hebben ook aan een strandje wat gelegen en ik ben gaan zwemmen. Het keienstrand was klein en er lag veel volk. Niet echt gezellig, en de zee was ijskoud. Maar ik heb toch genoten van even op mijn gat te zitten.

De dag erna was een iets mindere dag. We reden enkele uren in onze trendy bolide (Renault twingo mét race stripes én spoiler vanachter!), kwamen op een wondermooie oude boerderij met zwembad aan (het enige zwembad dat we op vakantie hadden), maar het was bewolkt en frisjes. Huyby is toch nog heel even in het zwembad baantjes gaan trekken, ik probeerde de laatste warme zonnestralen aan de kant mee te pikken. Op de agriturismo boerderij werden ook trouwfeesten gehouden en er liep een schattige hond en pauwgezin rond. 's Avonds liepen we even rond in Piazza Armerina - drukke, grote, niet zo gezellige stad - en staken we een rijstbal en pizza achter de kiezen.

De enige dag dat we zijn gaan lopen, was lekker vroeg zodat het nog niet te warm kon zijn. Op zich was dat voornemen niet per se nodig, want het was bewolkt en er viel een druppeltje. Bergop bergaf, straffen toebak, mijn benen lieten we wat in de steek maar 'k was achteraf toch content dat ik meegegaan was. Onderweg zei een oude man in zijn auto "dat ge courage moest hebben om hier te komen lopen". Merci pé!
Na een uitgebreid ontbijt (met keiveel cakes en taarten, waarschijnlijk overschotten van de trouwfeesten op de boerderij) gingen we de Villa Romana del Casale bezoeken, wat achteraf gezien het meest toeristische van de hele reis zou zijn. Rond 10 uur 's ochtends al ne parking vol auto's en motards, de ene groep na de andere, en Hollanders en Duitsers. In het begin hadden we schrik dat we opnieuw het "mooi-maar-in-Jordanië-was-het-veel-indrukwekkender" gevoel zouden hebben, maar ik moet zeggen dat we aangenaam verrast waren. Een oude Romeinse villa met massa's goed bewaarde mozaïeken. Echt knap om te zien, hoe die tegeltjes de tijd hebben doorstaan, en hoe in elke kamer een eigen verhaal wordt verteld. Een opvallende tekening was een verwijzing naar de "parabel van de verkrachters". Euhm...? Op de gedeeltelijke afbeeldingen zag je inderdaad mannen die vrouwen ontvoerden en meesleepten.

Na die mooie villa maakten we er een heuse topdag van en raceten we nog langs twee prachtige stadjes. First stop: Caltagirone, dé mozaïekstad met een mooie trap (scala) en helaas ook Chinese en Amerikaanse toeristen. Wist je trouwens dat Huyby op oneven weekdagen 2 meter lang is?! Let op de foto bij het stadsplan. ;)

Last stop: Ragusa, nog zo'n stadje hoog op een heuvel met kronkelende straatjes en kerken. En superlekker kaneelijs!

Die avond zochten we tot in het donker naar een leuke overnachtingsplaats. Na de hopeloze pogingen konden we gelukkig nog ergens terecht, in Case Don Ignazio niet zo ver van Rossolini. We kwamen toe en dachten direct YES. Een mooie en superrustige plek om te vertoeven. Omdat we zo ver van de bewoonde wereld zaten, was er geen onnatuurlijk licht en konden we de naakte sterrenhemel bewonderen. Zo zo mooi... We kregen een chalet met eigen keuken, de max! Ik had een soort kamp- én gezinsvakantiegevoel tezamen. Dit was ons plekje. De ochtend erop liepen we rond op de boerderij: ze hadden fruitbomen, olijfbomen, een groot kippenhok (waar we gratis eitjes mochten halen als ontbijt), een haagdoolhof, een schommelstoel, ligstoelen, .. gewoon de hemel. En schatten van katten die hun affectie bij ons kwamen zoeken. Eentje was zelfs een photobomb talent!
We werden wakker onder een stralende hemel en genoten even van de rust op de boerderij en een overheelijk ontbijt met zelfgemaakte yoghurt, honing, thee, cake, caneloni, mozarella en tomaatjes. Ik krijg al honger als ik er aan denk, yummy! Kortom: dit is een TOP adresje en hier komen we zeker terug. Sympathieke Salvatore en zijn lieve dochter Roberta zullen hopelijk over een paar jaartjes nog op de boerderij rondlopen. We'll be back! Check www.casedonignazio.it om hun kamers en volledig uitgeruste chalets te zien. En alle leuke dingen die je (met kinderen) op de boerderij kan beleven en ontdekken.

De dag bracht ons Scicli en Modica. Het eerste stadje bracht vooral mooie kerken, eentje met muziekinstrumenten aan de muur en een altaar dat op een Griekse tempel moest lijken (raar). Het tweede stadje was niet zo mooi maar had wel één speciale basiliek. Er zat een stukje Da Vinci Code in deze San Giovanni kerk: een gaatje in een van de muren en een grote tekening op de grond met twee lussen die op parabolen lijken. De maanden, enkele data en alle sterrenbeelden stonden erbij. Om 12 uur 's middags schijnt het licht dat door het gaatje op de kerkvloer valt, exact op een punt op de lus. Zo konden ze zien welk sterrenbeeld het elke dag is. Very clever!

We bleven drie nachten in onze heerlijke crib. De middelste dag kregen we véél zon, maar ook véél wolken en regen. Een lazy day op de boerderij dus, waarop ik mijn ganse leesboek 'Voor ik ga slapen' verslond. Voor we hogerop gingen, nog twee mooie stadjes op de to do list.

Eerst Noto. Geen smalle straatjes en niet hoog op een berg, maar wel veel kerken en trappen. Hier aten we de lekkerste healthy lunch bij Pic Nic; het water loopt me weer in de mond wanneer ik denk aan dat heerlijke slaatje! Daarna deden we Syracusa nog aan. Eigenlijk alleen maar het oudste stadsdeel, wat een mini eilandje op zich is, en verbonden is met modern Syracusa via een brug. Hier flaneren was echt plezant; een levendige stad met mooie gevels en lekker ijs. Het fluoblauwe Smurfenijs lieten we links liggen...

's Avonds naar Nicolosi, om dichter bij de Etna te zijn. Hier beleefden we een onvergetelijke avond, op een foute manier. Eerst al een awkward moment in een B&B waar we geboekt hadden (oud vrouwtje in een bizar huis, leek niets van op de foto's, kil, kon uit Cluedo komen...), een regenachtige zoektocht naar een slaapplaats, het bracht ons bij een hyperactieve Ken-van-Barbie-tennisleraar-Italiaan die sneller praat dan de gemiddelde vrouw die starstruck zou kakelen dat ze Jani Kazaltzis gezien heeft. Speciaal geval! Die avond was zo raar. We liepen rond in het ongezellige stadje op zoek naar iets lekkers om te eten. We kwamen bij een chalet waar alles in thema ski/sneeuw/herten/wollen sokken was. Op zich al te gek om te bedenken - alhoewel cava nog, want enkele huizen verder stond een decowinkel BOMvol kerstversiering inclusief verlichte den. We maakten ook de fout om niet meteen binnen te gaan iets na achten, en wanneer we een halfuur later passeerden zat het daar stampvol en stonden er al wachtenden voor ons. Daar de kapitale fout gemaakt om 45 minuten te wachten, zonder enig resultaat. Daarna naar een andere overvolle keet gegaan, waar we ook niet konden zitten en dan maar gewoon take away pizza bestelden. De mop: we waren niet alleen, het was één chaos van rondhossende obers en kinders, daar hebben we óók 45 min moeten wachten, zonder iets te drinken. Resultaat: om 23 uur zaten we in onze kille, ongezellige kamer met pizza naar een dwaas Italiaans tv-programma te kijken. Sfeerarme avond, maar wel een avond om niet snel te vergeten.

En dan... dé Etna! We waren zo zot om van de refuge tot gans vanboven te stappen. Dat terwijl alle andere toeristen de kabelbaan opgingen om de 1500 meter hoogteverschil te overbruggen. "Ja we kunnen ook gewoon wandelen hé", klonk het, én we bespaarden er 30 euro per persoon mee voor de kabelbaan. Het was een mooie toch én ik was stomverbaasd om overal lieveheersbeestjes te zien, terwijl je verder niet één ander (vliegend) insect tegenkwam. Er moet iets in de grond zitten dat hen aantrekt...
We hebben er efkes over gedaan, ik was echt wel leeg toen we gans boven bij de krater aankwamen. De laatste paar honderd meter waren er gelukkig nog voetgangers. Slecht karmamoment van die dag: hoe hoger we gingen, hoe meer mist en koude. Team Huybfie heeft niets van de Etnakrater en het uitzicht daarboven gezien. De lokale DJ was iets te kwistig met het rookmachien dedju... Alsnog een deugddoende dag door de stap(klim)tocht, en bij het afdalen werd het weer zonnig en konden we nog wat kleine krater bewonderen. Stom moment van de dag: het ontdekken van een lichtroos, dun papieren velleke dat een flik achter onze ruitenwisser had achtergelaten om zijn telefoonnummer achter te laten... ;) Maar het raarste moment van de dag was toen ik een vlieg in mijn warme chocomelk vond, het totaal niet doorhad en "het brokje chocolade" (dat dacht ik toch) in mijn mond apart zoog en op het puntje van mijn toon aan mijn lief wou tonen. Zo zagen we dat ik een vlieg op mijn tong had, hahahahaha, vuil! De barvrouw gaf geen kick toen ik dat kwam melden aan de toog - raar.

Die avond sliepen we één nacht in Naxos Giardini vlak aan de zee. Slappe lach moment in het restaurant wanneer ik vertel dat je nog sporen van een dichterwedstrijd op mijn middelbare school kon terugvinden op Google. Tik tik, enter, en hopla, daar had Huyby mijn gedicht te pakken dat ik schreef in het derde middelbaar. Hahahaha, kapotgaan!
Ontspannen reden we de dag erna naar Milazzo, met onderweg een stop in Novara di Sicilia, waar we een lekker gebakje aten bij pastecceria San Nicola. De bediening was euhm, zeer authentiek en op het randje van ongemakkelijk overvriendelijk. 'k Weet niet hoe het kwam, maar we moesten beiden denken aan 'the only gay in the village' Daffyd van Little Brittain. Héérlijke stop! In Milazzo zelf deden we een niet zo speciale wandeling, maar wel met een kasteel/fort in the picture.

In Milazzo namen we om 7u30 de boot naar eiland Salina. Bij aankomst voelden we direct: hier willen we langer dan 2 dagen blijven. We veranderden het retourticket en bleven 2 nachten en dus 3 volle dagen. Wat een charmant eiland! Mooie witte huizen, geurende grote bloemen, luie katten, toffe winkeltjes en zelfs een dorpsgek én een dwerg; dit eiland had het allemaal, al telde het amper 15 km weg van de ene kant naar de andere van het eiland.

Op dag 1 beklommen we de monte Fossa delle Felchi (962m), een van de twee bergen van het eiland. Het is eigenlijk een tetteneiland, want de twee heuvels staan prompt naast elkaar en hebben een mooie cleavage tussen beide. Het moet gezegd; het spreekt tot de verbeelding.
De klim was pittig en bezorgde mij de meeste zweetdruppels van de vakantie. Allo kroket, wie denkt dat vrouwen niet kunnen zweten (#kzeneenbiest), had mij daar wel eens mogen tegenkomen. Net voor mijn rug en benen tot zoutontginningsgebied zou uitgeroepen worden, haalden we de top. En dan? Bomen en struiken, waardoor we niet van een welverdiend uitzicht konden genieten! Ha ha, story of our lives. Maar het was een leuke wandeldag, al hadden we de omtoer naar Valdichiesa beter écht niet gedaan, en was stappen langs de baan naar Malfa er te veel aan. Maar dat pakken ze ons niet meer af! 's Avonds kookte mijn topchef een heerlijke pasta in ons keukentje aan onze kamer, toplocatie (hier komen we ook terug: Case di Santdana e Salvatore).

Op dag 2 sliepen we lekker uit, aten we ontbijt in de zon op ons terrasje en namen we de bus naar Rinella om daar op het strand te chillen. Het was een bewolkte maar warme dag. Ik heb er van genoten in bikini op een bijna zwart strand onder een grijze lucht te liggen en Knack te lezen. Bij het haar huis gaan zagen we een brommerke met twee stickers van ons op de achteruitkijkspiegels. Onze fans, ze zitten overal! ;)

Op dag 3 op Salina bleven we dichtbij en pikten we zon en zee mee aan Santa Marina zelf, waar we in de late namiddag de boot terug namen. Jammer van de zee-egels, maar toch massa's verfrissend zo'n zee! Eten deden we in Milazzo in CasaLinga, met verse vis, groentjes en frietjes; keigezellig in een smal straatje, een aanrader!

De laatste dag reden we naar de luchthaven om de auto af te zetten, hopende dat we een bus konden nemen naar Terrasini, een scheet van de luchthaven vandaan, om er de laatste namiddag in Sicilië door te brengen. Dwaas relaas; geen lokale bussen die we konden nemen. Alleen bussen naar Palermo stad, of een taxi van 40 euro! We hebben onze auto dan maar verlengd met een dag om nog naar Terrasini te gaan en de ochtend erop autonoom naar de luchthaven te rijden.
In Terrasini genoten we van de laatste zonnestralen op een zandstrand... met wind, véél wind. Hier was het de eerste keer dat ik een dutje op m'n handdoek deed en het was za-lig. Niks boven een dutje en verdwaasd wakker worden met een droge mond en kwijl in één mondhoek. Aaaaah, zhe holidays! :)

Wat een onverwacht verrassende vakantie was dit. Natuur en cultuur. Pizza en pasta. Si si en no no. Soms wat kwakkelweer (dan voelden we ons beter thuis hé), soms zotte toestanden op de baan, en soms een kamer die niet zo gezellig was, maar ik heb ervan genoten. Veel gelezen, ingespannen, ontspannen, gegeten en genoten. Hier kom ik zeker terug om te genieten van rust op een boerderij en een gelato te eten in een van de vele gezellige stadjes.