Stambo 2016
De vissengraattocht van twee jaar geleden nog maar net verwerkt, en de nieuwe Stambo stond weer voor de deur! Stambo staat voor onvervalst oud-scouts plezier in de vorm van tochten los in de bos, mopjes onderweg, gezellig iets drinken, discussiëren à la "is dat een wegske voor u? voor mij ni ze!", een tikkeltje avontuur en ... hopen dat je hem deze keer voor de 100% uitstapt voor de avond valt.
Het beloofde een druilerig, grijs weekend te worden in Fond de Jamais (no kidding) in 'de dardennen'. 's Ochtends met een bang hartje (en hartkloppingen, maar dat kan aan de 'Thunder'wekker van Ruben gelegen hebben) opgestaan en de ramen opengezwierd. We hadden het geluk dat zaterdag best een mooie dag was; slechts enkele druppels regen en enkele korrels hagel onderweg. Verder een droge tocht mét een streepje zonneschijn (waarop Maja aka leidster Vitaya prompt haar trendy zonnebril bovenhaalde om hem tóch maar opgezet te hebben). De oogjes waren nog klein, maar de gezonde opwinding om te vertrekken groot. Ons groepje bestond uit 3 oldies en 3 jonkies; Maja, Elien, ikzelf, Marie, Andrea en Ellen. Een beetje gek om met meisjes rond te huppelen waar je nog kabouterleiding van bent geweest, maar het was superplezant. Samen kaartlezen in vol vertrouwen, want we hebben ze toch goed opgeleid hé... ;) Enkele goed gelukte groepsfoto's zijn hier een mooi bewijs van.
Nog voor we aan het coolste onderdeel van de tocht kwamen, de rappel, was Elien haar bottin al gans naar de botten (ha ha ha). Met een loshangende zool kan je 1. niet goed stappen in den bos en vooral 2. blijven je voeten waarschijnlijk niet droog op een moerasachtige ondergrond met sneeuw. Team tape to the rescue! Helaas lag de tape er na een dik halfuur alweer af, maar een echte scout blijft zoeken naar een oplossing. Onderweg kwamen we een weessportkous tegen. Deze paste perfect om Elien haar bottin bij elkaar te houden. Het was geen zicht, met zo'n kabouter-/clownvoet op stap zijn, maar wie kent ons daar in den bos hé?! ;)
Kicken was het op een topje op 360m boven de zeespiegel. Daar wachtte een rappel van 120m recht naar beneden ons op. Eerlijk waar: de tofste rappel die ik ooit al gedaan had! Supermooi uitzicht boven de Semois, lekker lang zodat je de touwtechniek in de vingers had en dan nog even verder kon, geen saaie vlakke rots als ondergrond en gewoon... kicken zonder drugs bij het begin. Toch altijd eens kijken aan wat voor dikke boom de touwen vasthangen... ;o
De post met de hotdogs heeft ons weer iets bijgeleerd. 1: Leg nooit staalwol naast batterijen (AA bijvoorbeeld). De staalwol begint binnen de kortste keren lekker te fikken! 2: We kunnen nu allemaal met behulp van een papiertje van platte kauwgom, een AA batterij en een hoopje geschraapt magnesium vuur maken. Al heb je waarschijnlijk makkelijker een briquet op zak dan deze drie items tezamen. :')
De vissengraat heeft ons (en ons niet alleen!) wéér genekt. Het blijft compleet tasten in het duister en het is pronostiek na hoeveel graten je al fout kan gelopen zijn. Na een ultrakorte stop aan de boogschietstand, trokken we met stafkaart en Petzl verder, vastberaden het einde van de tocht te halen. Helaas viel na een laatste plasbeurt in de berm het duister als een baksteen en was oriënteren niet zo simpel. Enige mogelijkheid was om naar de spoorweg te stappen en die voor enkele kilometers te volgen. Aangezien het pikdonker was en we op minder dan 20 minuten al 4 treinen hadden zien passeren, wouden we niet de gevaarlijke stuntbende uithangen en keerden we terug naar een aanknopingspunt. Een lift op vier wielen van leider Bart bracht ons moe maar voldaan terug naar het huisje. (Andrea was al in Smurfenland onderweg ;)) Warme douche, gloeiende wangen en billen van een hele dag in de kou te lopen, twee gigantische borden spaghetti met kaas (of was het omgekeerd?) en die van Roelandt was klaar om de blaffeturen toe te doen. Tanden poetsen, slaapzak in, oordoppen in, comateus gaan.
MERCI Stam en werkgroep Stambo voor alweer een superleuke editie! Tot over twee jaar!
Het beloofde een druilerig, grijs weekend te worden in Fond de Jamais (no kidding) in 'de dardennen'. 's Ochtends met een bang hartje (en hartkloppingen, maar dat kan aan de 'Thunder'wekker van Ruben gelegen hebben) opgestaan en de ramen opengezwierd. We hadden het geluk dat zaterdag best een mooie dag was; slechts enkele druppels regen en enkele korrels hagel onderweg. Verder een droge tocht mét een streepje zonneschijn (waarop Maja aka leidster Vitaya prompt haar trendy zonnebril bovenhaalde om hem tóch maar opgezet te hebben). De oogjes waren nog klein, maar de gezonde opwinding om te vertrekken groot. Ons groepje bestond uit 3 oldies en 3 jonkies; Maja, Elien, ikzelf, Marie, Andrea en Ellen. Een beetje gek om met meisjes rond te huppelen waar je nog kabouterleiding van bent geweest, maar het was superplezant. Samen kaartlezen in vol vertrouwen, want we hebben ze toch goed opgeleid hé... ;) Enkele goed gelukte groepsfoto's zijn hier een mooi bewijs van.
Nog voor we aan het coolste onderdeel van de tocht kwamen, de rappel, was Elien haar bottin al gans naar de botten (ha ha ha). Met een loshangende zool kan je 1. niet goed stappen in den bos en vooral 2. blijven je voeten waarschijnlijk niet droog op een moerasachtige ondergrond met sneeuw. Team tape to the rescue! Helaas lag de tape er na een dik halfuur alweer af, maar een echte scout blijft zoeken naar een oplossing. Onderweg kwamen we een weessportkous tegen. Deze paste perfect om Elien haar bottin bij elkaar te houden. Het was geen zicht, met zo'n kabouter-/clownvoet op stap zijn, maar wie kent ons daar in den bos hé?! ;)
Kicken was het op een topje op 360m boven de zeespiegel. Daar wachtte een rappel van 120m recht naar beneden ons op. Eerlijk waar: de tofste rappel die ik ooit al gedaan had! Supermooi uitzicht boven de Semois, lekker lang zodat je de touwtechniek in de vingers had en dan nog even verder kon, geen saaie vlakke rots als ondergrond en gewoon... kicken zonder drugs bij het begin. Toch altijd eens kijken aan wat voor dikke boom de touwen vasthangen... ;o
De post met de hotdogs heeft ons weer iets bijgeleerd. 1: Leg nooit staalwol naast batterijen (AA bijvoorbeeld). De staalwol begint binnen de kortste keren lekker te fikken! 2: We kunnen nu allemaal met behulp van een papiertje van platte kauwgom, een AA batterij en een hoopje geschraapt magnesium vuur maken. Al heb je waarschijnlijk makkelijker een briquet op zak dan deze drie items tezamen. :')
De vissengraat heeft ons (en ons niet alleen!) wéér genekt. Het blijft compleet tasten in het duister en het is pronostiek na hoeveel graten je al fout kan gelopen zijn. Na een ultrakorte stop aan de boogschietstand, trokken we met stafkaart en Petzl verder, vastberaden het einde van de tocht te halen. Helaas viel na een laatste plasbeurt in de berm het duister als een baksteen en was oriënteren niet zo simpel. Enige mogelijkheid was om naar de spoorweg te stappen en die voor enkele kilometers te volgen. Aangezien het pikdonker was en we op minder dan 20 minuten al 4 treinen hadden zien passeren, wouden we niet de gevaarlijke stuntbende uithangen en keerden we terug naar een aanknopingspunt. Een lift op vier wielen van leider Bart bracht ons moe maar voldaan terug naar het huisje. (Andrea was al in Smurfenland onderweg ;)) Warme douche, gloeiende wangen en billen van een hele dag in de kou te lopen, twee gigantische borden spaghetti met kaas (of was het omgekeerd?) en die van Roelandt was klaar om de blaffeturen toe te doen. Tanden poetsen, slaapzak in, oordoppen in, comateus gaan.
MERCI Stam en werkgroep Stambo voor alweer een superleuke editie! Tot over twee jaar!
Reacties
Een reactie posten