Tot ziens Jordanië!

We zijn weer een superervaring rijker! Onze 16e dag in Jordanië spendeerden we een ganse dag en nacht in de woestijn van Wadi Rum, weer deel van een natuurreservaat. Onze gids Said, een echte bedouin, en zijn old school 4x4 Toyota waren het gezelschap van de dag. We konden delen wandelen, het grootste stuk sjeesden we door het zand en vlogen we op en neer op de verduurde bankjes van zijn oude truck. We zagen kamelen, dromedarissen, zandduinen van 20m en hoger, canyons en rotsgebergte, dieprood en alle andere kleuren zand, af en toe een verdwaalde semigroene boom (ze hebben toch zo'n dikke stoflaag over hen dat niets echt groen is ;)),.... We stonden op een smal stukje brug uit rots tussen twee dikke brokken rots en dat was wel even de hartkloppingen tegengaan en niet naar beneden kijken. Toch weer een kleine overwinning voor mezelf ;) De foto's van deze prachtige omgeving zullen later volgen. Ik raad iedereen aan om dit te doen als je in Jordanië bent!

Genieten was het ook wanneer we voor zonsonderganghoge een rots nabij onze slaapplaats opklommen en ik zo goed als in slaap viel in een compleet stille omgeving. Wauwie! De slaapplaats was een tentenkamp gemaakt door een groep bedouinen. Ze voorzien dit voor de toeristen die 2 dagen met hun gidsen samenzijn. Hóe cool was dat?! Stoffen tenten op planken vloer, vanbinnen bekleed met oude maar gezellige stofjes (zouden ze misschien mee zijn met de vintage mode?!), een koddig raampje met uitzicht op de uitgerekte woestijn, met zelfs een douche voorzien tegen een rotswand, een zithoek en keuken. Zoooo plezant! En verwonderend want nadat de zon wegdook achter de rotsbergen, was meteen een onvergetelijke sterrenhemel te zien. De gids stak een rooster van drie lagen in een diepe put met daaronder een fikkie. Alles pottoe en een dikke hoop zand erover. Het werd een ferm staaltje slow cooking (niet rokende bbq) want pas 2,5 uur later nam hij de kip, patatjes en groenten weer uit de grond. Tijd genoeg om naar de sterren te kijken, een vuurtje te maken, thee te drinken en de intussen aangekomen andere toeristen in het tentenkamp te leren kennen. Enkele meisjes uit Israël, een Marokkaanse Belg uit 't stàd, een koppel vijftigers Colombiaanse Canadezen en een chillax Australiër die voor de zoveelste keer enkele weken/maanden ging trekken. Het eten was fantastisch lekker, de stilte van de woestijn was heerlijk, de babbels waren grappig en weer zó interessant, de wandeling rond een uur of tien om de maan te zien opkomen en als een spot de hele woestijn te zien verlichten was verrassend fris en het trekken aan de waterpijp met appeltabak een zalig extraatje aan een onvergetelijke avond...

Ook de nacht was top. Voor een keer de ideale temperatuur om schapen te tellen (anders baden in het zweet in een heteluchtovenkamer) en met een fijn scoutsgevoel in mijn slaapzakske gekropen, de petzl bij de hand om even te checken op eventuele gekke woestijnbeesten ;) Helaas pindakaas werden we om 7u15 aan het ontbijt verwacht en konden we niet uitslapen. Dag 17 was vroeg in Wadi Rum ingezet. We moesten terugkomen uit dat zalige oord en afscheid nemen van een bende sympathieke reizigers en lieve gids Said.

Eens terug in Aqaba, regelden we het busvervoer voor zaterdag en haalden we alsnog uit de stad wat er te rapen viel... Niet veel helaas ;) Veel loerende blikken, een vrij vuile stad met vuile public beach, een van de grootste vlaggen in de wereld aan een mast - maar het kleine pleintje rond de paal was megavuil en het stonk er naar pis en volle pampers, nou, hallo nationale trots?! - en een klein fort met museum waar het vocht van de airco in toonzaalbakken droop waar eeuwenoude stenen, lampjes en juwelen in lagen. Tot zover nog maar de bloemlezing ;) We namen nog een duik in ons zwembad en werden uitgenodigd door een Belgische gaste in het hotel die de volgende dag vertrok en toevallig nog bier mét alcohol koud had staan... Het was een hele leuke babbel met Christine, uit Schaarbeek. Ze had een goedkope ring gekocht in België uit de Six om aan te doen en te zeggen dat ze engaged was. Toch een slimme zet om de mannen met hun vragen op afstand te houden, al werkte het niet altijd. Ze werd twee keer bijna gekust en compleet verrast omdat die mannen haar eerst vroegen of ze iemand had etc. Eén man was zelfs haar gids op een archeologische site voor twee uur geweest en goed in de 50. Na het gênant kusincident vroeg hij haar nog of ze mee in zijn auto naar de bus wou gaan. Ze wou dat natuurlijk niet en dan was hij heel ambetant en beledigd. Dat snap je toch niet?! :) Speciaal... 

Ze had ook met veel mensen gepraat en concludeerde toch dat velen Westerse vrouwen als makkelijk zien omdat ze dat zo zien in films en series. Ze denken dus dat als we een schouder of knie tonen, dat we willen lastig gevallen worden. Ik vind het persoonlijk toch straf wetende dat je daar aan het hotelzwembad ligt en alle medewerkers je daar waarschijnlijk een sloerie vinden... We hebben toch allemaal hetzelfde lichaam gekregen, waarom maken zij daar zo'n fuzz rond? Ik heb alle respect voor iedereen, dus ik hoop datzelfde respect terug te krijgen... Chapeau voor Christine, drie weken alleen reizen!

Op dat vlak vond ik het wel een rare vakantie... Enkele clichés zijn voor mij persoonlijk toch wel bevestigd. Ik ga ze hier niet noemen, maar ik zou bijvoorbeeld zó graag Arabisch verstaan, om te horen wat ze steeds zeiden als ik passeerde. Zelfs in lange broek, T-shirt met mouwen en een sjaal... Die ene zin in het Engels over "mijn pussy" kon ik alvast begrijpen :)

Onze laatste dag (dag 18) werd snorkeldag, woot woot! De Rode Zee is tot nu toe de beste plek waar ik al ging snorkelen. Je zwom echt tussen de vissen, die passeerden gewoon op 10cm van je duikbril, het koraal begon al op enkele meters van de kustlijn en er waren veel meer verschillende vissen te zien op één plek dan in Thailand of Mexico. We hebben wat speciallekes gezien en schattige scholen bijeen. Ook iets wat precies een zeepaardje was, maar dan zonder kronkeltje in het lijf. Dat moet Wikipedia maar bevestigen. Héél blij dat we dat nog gedaan hebben! De kleine paniekaanval toen ik op koraal vast zat omdat het water ineens superondiep werd en ik allemaal zee-egels rond mij zag, vergeten we efkes ;) Het was superwarm, ze gaven tot 39℃ en belachelijk weinig wind. Maar we kloegen niet! We aten een bord verse vis en moesten helaas ook onze zak maken en de wekker vroeg zetten zodat we om 7u15 onze grote tocht naar Amman, Wenen en Zaventem konden inzetten. Boehoe!

Ik schrijf dit op de luchthaven van Wenen, dag 19 van onze grote vakantie, en ben lichtjes kapot. We hebben vandaag al duizend uur op ons gat gezeten en moeten nog een uur wachten op onze vlucht naar België. Vannacht komen we aan en kunnen we in een normale kamertemperatuur beginnen snurken. Dat moet zowat het enige zijn waar ik naar uitkijk na bijna 3 weken Jordanië... Maar ik lees dat de zon ook morgen in Grimbergen zal schijnen? Joepie!

Wenen in Wenen, de congé zit erop, maar ik heb er niet normaal van genoten! Ooit wil ik terugkomen en nog is van de natuur genieten, maar dan in de lente. We'll probably meet again, Jordan!

Maandag kan ik op Luon alweer beginen vragen of het bijna weekend is, hopla! ;)