Prachtig Petra en de zalige zee

Op een alweer warme, prachtige ochtend (dag 11) gingen we uit Dana weg. The Dana Hotel, manager Suleiman en alle vriendelijke gasten zullen we nooit vergeten. Om nog van de zoete thee te zwijgen die continu klaarstond voor iedereen. We namen de twee Indiërs Soumya en Phaneendra mee op de achterbank. We checkten in in Cleopetra hotel (ha ha, goed gevonden hé) om meteen naar de site van Petra te gaan. Petra is Unesco erfgoed. Het is in feite een heel oude stad die grotendeels uit rotsen werd gehouweeld. Omgekeerd design, zoals ze het noemen. Sommige stukken van iets v.C. en recentere van slechts een paar 100 jaren n.C. Gebouwen staan vast in de rotsen, wat wel stevig is, maar hierdoor is niets flexibel en werden tijdens aardbevingen steeds zaken afgebroken. Na de zoveelste aardbeving werd de stad verlaten rond 900 n.C. Om de stad binnen te komen, loop je een kilometer door een canyon van hoge rots waar ooit een rivier de vorm uit sleet. Mooie, afgeronde rotsen om in de schaduw door te wandelen, leuk. We proberen ons in te beelden hoeveel volk er destijds doorliep, met vracht, dieren etc wat dus zeker tot een stinkend geheel zal hebben geleid ;) The treasury is de mooist bewaarde façade van heel Petra. Je kan haast niet geloven dat dit origineel is en zo goed van regen, wind en zandstormen bespaard werd. Van daaruit liepen we de hoofdweg verder af en lazen overal uitgebreid de uitleg van onze Rough Guide voor aan elkaar. Niet te geloven dat die mensen zich bezighielden met het maken van talloze tempels, kerken, tombes, pochkastelen...uit rots. Op het einde gingen we nog helemaal naar boven om the Monastery te zien. Een tempel van 51m hoogte op een plaats die je enkel kan bereiken via eenvoudige trappen in rots gekapt, en dat in stijgende lijn. Bovenaan de tempel opnieuw een prachtige façade, iets minder versierd en gedetailleerde kronkeltjes als the Treasury, maar toch wederom wauwie. Het adembenemende uitzicht dat je daar had, namen we er met plezier (en een hartklopping) bij.

Onder het motto "eentje is geentje", deden we Petra aan tweede keer de dag erna (dag 12). Ik zou iedereen aanraden die de tijd heeft, Petra twee dagen te doen. De site is erg groot en je hebt buiten de main trail met grootste bezienswaardigheden, nog enkele andere trails waar véél minder volk loopt (we kwamen steeds een tiental mensen tegen onderweg) en waar je nog schatten van de oude stad kan zien. Nogmaals hebben we mooi gewandeld, stevige hikes naar boven gedaan, gezweet tegen de sterren op, tempels/waterbronnen/tombes ontdekt in de natuur, en allemaal weg van de hordes toeristen: super! Wat ik persoonlijk prachtig vond, was de enige tempel tot nu toe in Petra gevonden die binnenin versierd was met pillaren, ribbeltjes rondom openingen en plafonds. Daarbovenop was de rots waaruit de holte voor die tempel bestond, binnenin voorzien van adembenemende kleuren en golven. Voorzien door moeder natuur in jaren en jaren vorming van het gebergte. Zo ontstaan precies tekeningen in blauw, wit, otnaje, rood, grijs, zwart, groen, paars,... Echt héél mooi.

Het waren twee actieve dagen met veel kilometers op de teller. Het enige negatieve aan Petra was dat over heel de site ezeltjes, paarden en kamelen ingezet worden om tamme toeristen te vervoeren. De paarden en kamelen zagen er sterk uit, verzorgd en kunnen niet alle paden betreden dus vervoerden enkel mensen op de hoofdweg. Maar de ezeltjes... Zij werden echt uitgebuit en werden ook de rotsroutes van pakweg 600 trappen opgestuurd. Soms dikke toeristen van om en bij de 120 kg op een ezeltje van kleiner dan 1,5m hoog, die nooit water kregen en steeds in de blakke zon vastgemaakt werden om te "rusten". Marginale kinderen die de ezels met zweep of zelfs ijzeren ketting opjoegen, met stenen in een catapult naar het gezicht van een ezel schoten, de veel te zware mensen die ze steil bergop of bergaf tot bloedens toe moesten dragen... Het brak ons hart en heeft ons toch wel gedouteerd. We waren dan ook zéér kort naar de tientallen vragen elke dag à la: "lady donkey ride to monastry?", "airco ride to top lady?", "is long way up!", "very diffucult!". En als ik kwaad antwoordde dat 'de lady' sterke benen heeft, kwamen ze af met "it's also a unique experience". Voor de arme ezeltjes alvast niet!  We laten onze ervaring alvast weten aan de medewerkers daar, we hopen dat ze die 'mogelijkheid voor transport' snel aflassen. En alle fitte, jonge toeristen die donkey rides namen: shame on you! Onze benen hebben dat ferm gedaan! Tijd voor wat rust nu... :)

We trekken naar Aqaba, het zuiden van het land en dus halte aan de Rode Zee deze keer. We kozen het beste hotelletje met zwembad uit, pal aan Rode Zee en zo'n 10km out of town. We hebben even genoeg van de drukte van de Jordaanse steden en de prijzen hier verder af zijn zéér ok aangezien je in de stad geen zwembad hebt en we op Trip Advisor geen schitterende reviews lazen van de hotels. (Van één verhaal verschoot ik toch wel. Een niet-getrouwd jong koppeltje werd in een hotel een double room geweigerd. Er werd hen voorgesteld twee aparte kamers te nemen, "no visits allowed", aangezien ze niet getrouwd waren. Jawadde, dat hotel zal toch nog fameus moeten werken aan de gastvrijheid...)
We sloegen in de supermarkt onze stash in, vulden de frigo in onze kamer helemaal met het water, de frisdrank, het pic-nic materiaal en de chocolade guilty pleasures die we vonden. De auto dropten we voor Hertz en we gaven de sleutel aan de buurman-apotheker want ja, in het weekend werken ze niet hè... Niets nagekeken aan de auto na 8 dagen huur, niets afgetekend, raar :) Maar we vertrouwen op de Arabieren, "our friends".
Postkaarten gekocht en gebust? Check! Kiwi-ijs? Check! Om 21u30 comateus in bed? Checkkkk!

Op maandag (dag 14) zetten we de week in met een dagje compleet niks doen aan het zwembad... Plannen maken voor een Wadi Rum woestijntocht, de Humo en Dag Allemaal lezen, een chipske eten, in slaap vallen in de zwoele wind en net wakkerworden vooraleer het kwijl de handdoek raakt: za-lig! Eten bij een ondergaande zon en op tijd maffen.

Ook vandaag, dinsdag (dag 15), was het relaxen. Echt wel genieten, zo eens niet actief zijn en elke vezel van je lichaam maximaal voelen ontspannen. Daar had ik toch eens nood aan. We wagen ons aan het publieke strand. Normaal mag je daar niet baden in ontblote buik, schouders, benen etc. Mijn burkini ligt natuurlijk nog thuis, dus daar mogen we in feite niet gaan. Het privéstrand is 20 euro per persoon, er staat luide muziek op, het strand is er niet properder en je mag niks van eigen eten of water meenemen. Tjah... Omdat er geen kat aan het strand was, een tiental personen, en net een bus snorkeltoeristen aangespoelde die met een man of 40 in korte zwemshort en bikini het water ingingen, trokken we onze stoute sandalen aan en deden we dat ook. Zelfs nadat de toeristen weggingen, liepen er locals voorbij, de politie én de beach rangers en werden we totaal niet aangesproken. Ik denk dat ze wel beseffen dat als ze toeristen willen aantrekken, ze wat laks moeten zijn aan toeristen strandsteden. Yes voor ons, veel geld uitgespaard!
Het baden echter was van korte duur. Er was zó veel wind, continu! Niks bleef op z'n plek liggen. Vooral het gezandstraald worden werd ons te pijnlijk en na twee uur aan het strand en twee Rode Zee plonsjes (opletten voor zee-egels), gaven we er de brui aan en zetten we ons chillaxen verder aan het zwembad in Darna Village Hotel. Zonet nog een versgeplukte granaatappel gegeten en nu helemaal uitgerust voor de grote tweedaagse zanddoop in Wadi Rum, een beschermd reservaat in de woestijn in het Zuiden/Zuid-Oosten van dit uiteenlopende land. Looking forward big time!

Salaam!