Toe, mag ik nog eens?

Een koude vrijdagavond in november. Kapot van de eerste twee werkweken na drie weken Mexico, heerlijk om 19 uur de pyjama aangetrokken om met Jack Johnson op de achtergrond nog even bloggen over de laatste twee dagen van een zalige reis... Wat is het ook zó typisch dat eens je terug thuis bent, je meer geleefd wordt dan je leeft door alle plannen die je maakt. Geen tijd gehad om te schrijven, maar we maken de reisblog af; here we go!

Dag 20: Gisterenavond reden van Valladolid naar het Caraïbisch stadjeTulum op anderhalf uur. Het was wel spannend of we er deftig gingen geraken. Er was namelijk storm op komst! De storm, Hanna genaamd - bijna Hanne zoals onze reisbegeleidster (toeval?), zou er gaan aankomen en vooral regen met zich meebrengen. We hoorden dat er al groepen waren voor ons die niet meer tot aan de strandhutjes geraakten omdat ze gewoonweg onder water stonden. Ik had er wel een goed gevoel bij. Al dat drama op voorhand is voor niks goed. We zien wel; dat zegt den blinde ook altijd.

Veilig en wel aangekomen: jippie! We sliepen in kleurrijke hutje op een scheet van de duinen, pal aan de Caraïbische kust. Het was er vooral superdonker bij aankomst en je kon de zee eigenlijk niet horen of ruiken... Aan de lucht voelde je wel dat je ergens aan een strand zat, maar toch.
Ik bleef optimistisch - onder het mom 'you get what you deserve' - over het weer. Ik kon me niet inbeelden dat het daar megadruilerig weer zou zijn. Ik voorspelde zonnig weer en... het wérd zonnig weer! Opstaan, hoofd uit de deur steken, naar boven kijken: heldere blauwe lucht, naar rechts kijken: palmbomen, naar onder kijken: zand tussen de tenen en naar links kijken: drie vrolijke mannen en één meisje die er ook zin in hadden! :) Ik koos voor de optie 'dolce far niente' die dag. Aan de playa een ligstoel gehuurd, boekje lezen, een Corona, Sex on the beach en Cuba libre drinken tegen belachelijk lage prijzen. Ha, da's echt 100% genieten! Daar word ik nu eens echt zo warm en gelukkig van; even niks doen met een debiele glimlach die niet van je gezicht te slaan is uit puur plezier...

We bezochten die dag dan toch nog de Mayasite in Tulum. Ik kan er zeer kort over zijn; het was de stoemste site die we van gans de vakantie gedaan hebben en ik had spijt op zo'n snikhete dag op zo'n irritante plaats rond te lopen! Veel moois was er niet te zien qua stenen/gebouwen/site. Daarnaast liepen er vooral veel margi toeristen rond met badpakken in de mafste kleuren en grootste maten, foute witte-sokken-in-sandalen-gevallen liepen er ook rond. Echt niet de moeite als je dat vergelijkt met alle prachtige sites die we tijdens de vakantie gedaan hebben! Die waren een voor een imposant, adembenemend, hersenkronkelend en wondermooi op hun eigen manier. Hier in Tulum voelde ik... niet veel. :)

's Avonds aten we in een visrestaurant, blijkbaar uitgebaat door een Nederlandse vrouw. Het was vooral véél vis en véél taco's knallen, maar oh zo lekker! Ik zou zo terugwillen om er aan tafel te zitten! Nadien was het party time - ow yeah! We doken in de margarita's en zochten een gezellig, laagdrempelig café waar we ook een kleine dansmogelijkheid konden spotten. Het werd een vrij alternatief café'ke. Twee derde van hun plaats had geen dak. Dus als het druppelde was het ofwel nat worden ofwel heel erg dicht tegen iedereen aankruipen. Er zat een grappige DJ YouTube achter de computer, vergezeld van twee stevige boxen. En ja hoor; die hebben geknald! Na een halfuurtje stonden we allemaal recht en hebben we het feestje in gang getrokken. Na enkele danskes geplaceerd te hebben, werden we aangesproken door twee gastjes die vroegen of onze mannen geen cocaïne moesten hebben. Nou nou, geshellig daar! :') Niet alleen de mensen, maar ook de wc's zagen er maar wat dodgy uit... En tussen de andere mensen die er stonden, verdachten we er ook eentje van een hoer te zijn. Het was pronostiek wie met de vis naar huis zou gaan ;)
We hebben gedanst, gelachen en ons allemaal goed laten gaan. Ik ga nooit vergeten hoe René ineens óp een stoel stond en de robot begon te doen. Of wanneer hij op de van de regen gladde tegels ineens met zijn rechterhand zijn rechtervoet vastnam en stond te springen terwijl zijn knie van hier tot in Tokio meezwierde! Wat een biest! Toen DJ YouTube - aka DJ Vlotten Overgang die soms aan de toog stond wanneer een liedje gedaan was - Stromae opzette, was het hek van de dam natuurlijk. Que calor, que fiesta si siiii!

Dag 21: Tjah, op al die cocktails van overdag plus 's avonds, was m'n kaars rond 3u30 wel uit hoor. Ahja, ik denk dat ik ook moet zeggen dat ik tussen de laatste vier kaipiroska's ook nog twee grote tequila's heb genomen... Anyhow; het opstaan was bewolkt. In de lucht en een beetje in mijn hoofd ook! Gelukkig is daar dan ijskoud water én club sandwich met frieten. Mmmmm! Genietos!
Later ging iedereen van de groep naar Playa del Carmen, terwijl ik gewoon daar bleef om wat te chillen. Ik heb opnieuw genoten van het strand, al begon het om halfdrie te regenen en het stopte niet meer. De groep had echter al vanaf een uur of 11u30 toen ze vertrokken naar het andere strand niets anders dan regen. Wat was ik blij dat ik gewoon daar gebleven was! Zo heb ik toch de laatste stralen zon optimaal opgenomen!
De laatste avond was heel rustig... Iedereen moe'kes en misschien ook wel wat droevig dat het einde er nu wel echt aangekomen was. We gaven Hanne een bavet (ze morst àltijd met àlles!) en een flesje rum als cadeautje. Zij is daar nu nog steeds; ze blijft tot einde februari in Centraal-Amerika. Zotjes! We dronken er nog een goeie pint op en fretten de laatste chipskes samen op. Met de kleine tarantula die zoals de dag ervoor op haar gebruikelijke holte in de muur zat ;)

Dag 22: Een stràlende hemel lachte ons toe. "Een veilige vlucht naar België!", zei ze. En die kregen we. In een al veel te warme lucht stegen we op richting Newark. Daar hadden we maar anderhalf uur om over te stappen. Dat was wel krap. Opnieuw heb ik mij dooooooodgeërgerd aan de werknemers daar en hun afrse mentaliteit. Als ze een uniform aanhebben, denken ze dat ze 'k weet niet wat zijn. Grmbljsh! We zaten om 18u20 op het vliegtuig dat om 18u30 opsteeg. Jawadde dadde! En dan weer filmpjes kijken en stilaan echt aftellen naar de thuiskomst en hopen dat er iemand mij zou staan opwachten in Zaventem...
Het was nog beter dan in de films. Echter, warmer en origineler! Een mooiere thuiskomst had ik me niet kunnen dromen. Merci Huyby voor de grote bos bloemen en het beste pick-up bord ooit! Had ik al gezegd dat ik in de wolken was? Ik wil u dat ook ooit wel eens geven hoor, maar ik heb liever niet dat ge drie weken zonder mij weggaat... Spreken we dat af? ;)