Pukkelpop fhelstival '11

"What the fuck is er gebeurd?". Veel meer kwam er na de storm van amper tien minuutjes niet uit. Ik hoopte na een zonovergoten Pukkelpopeditie 2011 iets neer te pennen over het goede weer, de mensen die we leerden kennen op de camping en de festivalweide, de nieuwe groepen die we ontdekten en met welke optredens bands tienduizenden konden platspelen,... Deze editie had àlles om een van de leukste Pukkelpops ooit te worden: unieke bands (Eminem!), zon waar we al weken naar uitkeken, een leuke bende en goede plaats op de camping en wederom het gevoel dat alles perfect georganiseerd is. Maar dat was buiten Moeder Natuur gerekend. Donderdagavond rond zes uur brak de hel los. Ik stond met enkele vrienden op de Main Stage bij Skunk Anansie, totdat het begon te druppelen. Damn, niemand had een K-way mee omdat het echt té zalig weer was. Toen het harder begon te regenen, keken we elkaar aan en zeiden we "bon, we worden toch zeiknat, we zullen ons gewoon overregenen". Dansend, plonzend op het voorlaatste lied dat zangeres Skin inzette kon de pret niet op: mensen gingen schuilen maar wij bleven, zoals nog vele andere fans, springen in de kletterende regen. Toen er wat wind opstak en takken tegen mij, mijn vrienden en iedereen op de gigantische weide vlogen en de hagelstorm ingezet werd, ging het héél snel. Ik lachte nog met iemand voor mij die als het ware een grasgroene pruik van bladeren droeg, ging ze van zijn nek plukken en we lachten met het feit dat we er nog stonden... De hagel deed echt pijn en op enkele seconden was er precies mist en kon je amper nog zien dat de lcuht dik was van hagel en rondvliegend vuil en takken. Alsof we achternagezeten werden door zweepslagen liepen we allemaal de kant in, waar de WC's en eetstandjes van de Main Stage stonden. Iedereen stond ergens anders, maar op minder dan 10 meter van de plaats waar een torenhoge boom tegen de grond smakte. Oef, niemand lag eronder, wat wel een wonder was aangezien honderden schuilden in de WC's en onder die bomen. Toen de rukwind slechts enkele minuten later ging liggen, en het ook minder hard regende, zag ik Anja in het midden van een grote plas staan: het moment om opnieuw wat te gaan verzamelen. Al snel hadden we heel de kliek bij elkaar, enkelen nog steeds verbaast dat ze zo dicht bij die boom stonden en hem niet eens konden horen knakken en vallen door de luide hagelval en wind.
Drie minuten later waren de donkere wolken al weggetrokken en kwam zelfs blauwe lucht piepen. "Dat de natuur het zó gaat uithangen!", dacht ik. Na een zweminitiatie van een vrolijke festivalganger in één van de reusachtige plassen, gingen we rustig richting uitgang en zagen mensen wenen, paniekeren omdat ze hun vrienden niet meer terugvonden, en duizenden ogen die gewoon vol ongeloof stonden. Dan pas zagen we alle vlaggenmasten die krom stonden, een tweede gigantische boom die omver was gevallen, en zei ik tegen een vriend: "Hein? Stond daar de Chateautent niet?!". Mensen rondom mij keken ook en toen dachten we meteen: als die stampvol zat (zoals bij elke regenbui op een festivalweide), moéten daar gewonden gevallen zijn... We volgden de modder- en mensenstroom, ondertussen namen ik en zoveel omstaanders wat foto's, maar het was duidelijk dat al snel persfotografen zoiets zouden komen fotograferen. Nadat we onder de totaal doorgezakken en weggeblazen stalen 'brug' liepen (de doorgang tussen dance aria en de andere podia), hoorden we ook het nieuws dat de shelter gewoon middendoor was gekrakt en dat de boiler room één en al paniek was geweest, mensen vertelden "zeker twee doden! twee doden!". Holy macaroni. Nog steeds hadden we niets gehoord van het tweede deel van onze bende, die normaal naar Netsky in de Boiler Room waren gaan kijken. We hoopten gewoon dat zij er veilig uitgeraakt waren. Ik kreeg 2 sms'en door en wat gemiste oproepen. Eerst vond ik het nog lief: "ooh het meisje uit mijn straat is bezorgd en hoopt dat ik ongedeerd ben!". Ik besefte gewoon totaal niet dat wat zij op de radio hoorden, gewoon verschrikkelijk moet geweest zijn; onduidelijk nieuws, ironie bij het bericht dat er een ganse tent ingezakt zou zijn etc. Ik kon toch niemand terugsturen, maar beetje bij beetje besefte ik dat het waarschijnlijk niet de laatste bezorgde sms zal zijn.
Zou het festival nog doorgaan? Hoe gaan ze dat hier opkuisen? Zouden de Foo Fighters nog optreden vanavond? Allemaal vrij onnozele vragen die er toen aan elkaar gesteld werden, maar de meesten (zoals wij) konden nog niet vatten wat er allemaal gebeurd was, gewoon omdat het zo kort en zo intens was. De uittocht van de wei naar de camping was vooral sompig en je kon iedereen luidop horen hopen dat er toch nog iets rechtstond of droog was op hun campingplaats. Natuurlijk weten mensen die er op Pukkelpop 2003 bijwaren hoe snel zo'n veld in een gigantische modderpoel veranderd. Maar daarbij kwam nu vooral de vraag: hoeveel mensen hebben tenten, tentpalen en rondvliegend vuil tegen hun lijf gekregen? Onderweg op de camping was het soms een nieuwsflash op studio brussel, waar dan honderden mensen muisstil aansloten bij een groep stokstijf stilstaande mensen rond één klein radiootje... Vooral het aantal doden baarde iedereen zorgen. Daarnaast werd er in den beginne ook wel gehoopt op nog optredens, maar per kwartier werd duidelijk dat dat minder en minder het geval zou zijn, logisch ook, met vijf dodelijke slachtoffers. Bij geluk hadden de andere mensen van onze bende net op tijd de Boiler Room verlaten om naar de camping te trekken om wat tenten te redden. Zij kregen van thuis sms'en rond halfzes dat het erg hagelde en dat we best onze tenten stevig vasthielden... Zij hebben zich letterlijk gesmeten op alle tenten van onze kring en ervoor gezorgd dat iedereen wel iets semi-droog had om op te slapen. Blij dat iedereen terecht was!!! Iedereen was doodop en mentaal zo moe van de stress, adrenaline en gewoon alles wat op zo'n korte termijn in je hoofd knalt en je maar moet zien te verwerken... We hoopten dat er misschien nog enkele dingen doorgingen, dat we zouden opstaan met een stralende zon en dat we toch nog niet naar huis moesten. Rond zes uur 's ochtends werd ons gezegd dat het festival definitief helemaal afgelast werd. Inpakken en afdruipen.
Ik kan het nog steeds niet vatten dat er net boven de weide van Kiewit zo'n onweer en rukwinden zijn losgebarsten en er als bij wonder niet meer doden zijn gevallen onder de bijna 60 000 aanwezige mensen. Het zag er een prachtige dag uit, iedereen in bikini, zonnepet en met zonnebril ging zich verfrissen aan de waterbakken door de hitte en niemand maar echt niemand had zo'n vernietigend onweer zien aankomen... Dat alles wat zo goed in de puntjes was voorbereid op zo'n bizar korte tijd teniet kan gedaan worden, overstijgt mijn begrip. Ik denk aan alle vrienden en familie van de slachtoffers, ik bedank iedereen op de wei, onderweg en de camping voor de rustige gang van zaken en de droge T-shirts, alle lieve sms'jes van bezorgde vrienden en familie die mij ontroerden maar waar ik gewoon niet op kon terugsturen, de radiomomenten, iedereen die gewoon even van gedachten met mij wisselde, de 'hoereeeeeee'-momenten op de camping om de boel wat op de vrolijken en gewoonweg elke medewerker van Pukkelpop die iedereen zo fantastich goed heeft geholpen en nu met een grote opruim zitten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat de artiesten die dagelijks miljoenen verdienen niet komen janken voor hun geld en dat mijn toegangsticket gebruikt wordt om van editie 2012 een evengrote knalaffiche te maken en we het niet met Belle Perez of Selah Sue voor de duizendste keer moeten stellen...

We mogen blij zijn dat de zon zo goed schijnt vandaag en het zomergevoel even overneemt. Alleen hopen dat het nu weer niet onweert...