Los gezellegitos y Pukkelpopos!

Aloha! Dit jaar zijn we nog eens total loco gegaan op dé Hawaifuif in Meise. Pure nostalgie, al vindt het plaats op een andere locatie dan toen ik de eerste keer ging 11 jaar geleden, maar ook wel puur "oud voelen" op een fuif waar zowat 70% van de aanwezigen nog geen 18 of 20 jaar is ;) Het was heerlijk, zowel op vrijdag als op zaterdag, om zoveel bekende snoeten terug te zien. Er werd gelachen, er werd geroepen, er werd in de schouders gezeten (met drie dagen nekpijn als souvenir), er werd gedanst... en er werd gedronken! Ongetwijfeld een van de leukste avonden van de ganse zomer! Danku vriendinnen (especially Omelet en Lizzie voor de hilarische momenten) en organisatie voor het zand en de muziek. Aan de medewerkers, mijn oprechte excuses dat ik élk jaar op het einde van de fuif "Chiro, cacao, afgelekte frisco!" sta te scanderen wanneer we voor onze bongskes geen drank meer krijgen. Al was het terecht ;) Die scouttemie in mij krijg je er toch nog uit hoor... En dat we enkele kilometers verder iemand uit z'n slaap hielden door een oninhoudbare proestbui bij het zien van mijn vriendin op haar fiets, tussen de maïs, maakte de terugtocht ook alleen maar meer legendary!

Een paar dagen later stond de wekker op dinsdagnacht om 4 uur 's ochtends; auw, je moet er wat voor over hebben om naar de zon te trekken! En 't wàs de moeite! Met Huyby en Jessi, Bart en Sas en de kids heb ik echt genoten van een weekje Luilekkerland. Dat is Spanje dus; ’t land waar el sol koning is, waar frisse pintjes aan het zwembad beter dan ooit smaken, waar sangria drinken dagelijkse kost is en waar tapas om 23 uur nog perfect als avondmaal worden beschouwd… Alledrie hetzelfde reisritme, evenveel zin om gewoon te rusten, boekje lezen, in de hete ochtendzon gaan lopen langs het strand, muziekje luisteren en af en toe de keukenprinses uit te hangen. Kon me geen betere week voorstellen om even te ontsnappen aan al het online gedoe en de soms stressy werkdagen. Een week zonder internet? Perfect overleefd! Zonder afkickverschijnselen, want eigenlijk heb je alles wat je nodig hebt rondom jou J De ene mop na de andere, uren Time’s Up-plezier, gekke stemmetjes nadoen en een legendarische pool party met waterballonnengevecht (en in de cactussen jumpen, hé Jessi) om m’n vast contract te vieren, maakten Mezquitilla onvergetelijk! Hasta la proxima, zou ik zo zeggen! OW YEAH! BOMMETJEUH!

  

Photobombing met zeepaardje!

Na dit heerlijk ontspannend intermezzo, landden we in een druilerig Belgenland en kon ik beginnen uitpakken… en terug inpakken! Want enkele uren later vertrok ik met Majanee naar Kiewit voor opnieuw vier en halve dag onvervalst festivalplezier! Dat was wel hard; thuiskomen met heimwee naar Spanje en al lekker moe vertrekken op festival, wetende dat het elke dag ging regenen. Er was twee dagen voordien zelfs opnieuw een windhoos op de wei gepasseerd, zotjes!

Wij, ouwe toerten van 26 jaar in het festivalcircuit, vielen misschien wel op tussen het jeugdig geweld, maar lieten ons niet kennen. Als rotten in het ‘vak’ – want dat kan ik je zeggen na zo veel festivals; het is een vak apart – stond onze tent op één, twee, drie recht en waren wij de enigen van de bende rondom ons met schmetterlingenstoeltjes, een gasvureke, pasta om te koken, sandwichen, wat beleg en veel eigen drank plus extra lege, kleine flesjes om die drank ook professioneel binnen te smokkelen op de festivalwei. Ja hoor, hier gaat voorbereiding aan te pas! Het was al enkele edities geleden; we zijn één keer betrapt met onze stash, en zijn nadien toch nog bij een andere vrouw binnengeraakt, feest! We zagen enkele fantastische groepen; hebben drie dagen op rij de boiler room mee afgesloten; stonden te zeveren met jan en alleman (die we zelfs later nog tegenkwamen); hebben echt alle dagen Desperados voor slechts 1 bonneke gedronken (tjah, profiteren van de slecht gebriefte mensen achter de toog, of m’n blauwe ogen in de strijd gegooid misschien?); onze knieën en voeten stonden scheef van al het wandelen en jumpen; onze schouders bijna ontwricht omdat we zo vaak onze handen in de lucht moesten steken; de kloven in mijn handen van altijd applaus te geven zijn nog stééds niet genezen!; we hebben ons letterlijk six packs gelachen in de Petit Bazar, het knettergekste en meest hilarische, groffe standje op Pukkelpop. Respect voor Radio Topkaas en vzw De Knip! Ik heb apetrots op m’n snijplankje en sticker die ik kreeg omdat ik de winnares werd van de aerobicsinitiatie op dag drie!; we maakten nieuwe vrienden op de camping en rouwden samen om het verlies van enkele partytenten. Het waren echte rastenten, de uitnodiging van de begrafenis volgt nog.; we riepen een gans optreden DJ Fresh van “Spek in de pan!”, met een dolgedraaide In De Gloria-fan, die verschoot dat wij de sketch van Bim Bam Beieren (Da Costa is niet dom!) kenden; we hebben er gewoon weer een superleuke editie van gemaakt. En dat na zo veel keren, steeds opnieuw, dat moét zijn omdat we gewoon uit hetzelfde hout gesneden zijn hé, Maja? J Volgend jaar opnieuw asjeblief, maar dan wel met een dag verlof op maandag want: ge gaat hard of ge gaat niet! (Lees: wij gaan altijd wat té hard...) 

  

Checkt mijne swag, jo!